Σφοδρές αντιδράσεις έχει προκαλέσει από το πρωί η ανάρτηση στο Facebook της 26χρονης Ελλης Παπαγγελή, μέλους της ΟΝΝΕΔ και υποψήφιας περιφερειακής συμβούλου Αττικής με τον Γιώργο Κουμουτσάκο, όπου χαρακτήριζε την εξέγερση των φοιτητών του Πολυτεχνείου ως «μυθολογία της Αριστεράς» ενώ υποστήριζε ότι «δεν υπήρξαν νεκροί».
Η 26χρονη ΟΝΝΕΔίτισσα, περισσότερο γνωστή ωστόσο για τις φωτογραφίσεις της με μαγιό, μετά το σάλο που ακολούθησε από τις παραληρηματικές της απόψεις, έσπευσε να «κατεβάσει» το επίμαχο κείμενο. Το κακό είχε γίνει, καθώς αμέσως διαδόθηκε μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.
Ανάμεσα σε άλλα, η ανάρτηση ανέφερε: «Γύρω από τα γεγονότα του Νοεμβρίου ’73 στήθηκε ένα πλέγμα θρύλων, ρητορικών υπερβολών και ασύστολων ψευδών, που μόνο σκοπό είχε να ξεπλύνει το βαρύ ποινικό μητρώο της κομμουνιστικής αριστεράς και να την νομιμοποιήσει πολιτικά», ενώ σε άλλο σημείο η Παπαγγελή γράφει: «Μας είπαν για ομαδικούς τάφους και εκατοντάδες νεκρούς, χωρίς ποτέ τίποτα να αποδειχθεί… Μας είπαν για δολοφονημένους εντός του χώρου του Πολυτεχνείου, όπου όμως κανείς δεν έχασε τη ζωή του».
Αν και η συγκεκριμένη ανάρτηση ανέβηκε στο λογαριασμό του μέλους της ΟΝΝΕΔ το Σάββατο, η ίδια το κατέβασε μόλις σήμερα, μετά τα εκατοντάδες αρνητικά σχόλια που δέχτηκε και συνεχίζει να δέχεται σε άλλες αναρτήσεις της.
Σύμφωνα με το βιογραφικό που έχει αναρτήσει στο Facebook, η Παπαγγελή είναι αρχαιολόγος στο επάγγελμα, μέλος της ΟΝΝΕΔ, ενώ ήταν υποψήφια περιφερειακή σύμβουλος Βορείου Τομέα Αττικής με το συνδυασμό του κ. Κουμουτσάκου.
Σύμφωνα με την ίδια, έχει εργαστεί σε αρχαιολογικές ανασκαφές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ενώ έχει παρακολουθήσει σεμινάρια σπηλαιολογίας. Είναι ωστόσο αμφίβολο αν σε αυτή της την προϋπηρεσία οφείλονται οι περίπου 22.000 «φίλοι» της. Οι φωτογραφήσεις της με μαγιό για διαφημίσεις ή φωτογραφήσεις περιοδικών είναι η πιθανότερη εξήγηση.
Ολόκληρη η ανάρτηση:
Το Πολυτεχνείο και η Μυθολογία της Αριστεράς
Το «Πολυτεχνείο» είναι ο θεμέλιος λίθος της απόλυτης ιδεολογικής ηγεμονίας που άσκησε η αριστερά στην περίοδο της Μεταπολίτευσης. Ιδίως μετά το 1981, όταν ο καταστροφικός παπανδρεϊσμός ανέλαβε τα ηνία διακυβέρνησης της χώρας, οδηγώντας την στον εκτροχιασμό.
Γύρω από τα γεγονότα του Νοεμβρίου ’73 στήθηκε ένα πλέγμα θρύλων, ρητορικών υπερβολών και ασύστολων ψευδών, που μόνο σκοπό είχε να ξεπλύνει το βαρύ ποινικό μητρώο της κομμουνιστικής αριστεράς και να την νομιμοποιήσει πολιτικά. Με το «Πολυτεχνείο» η αριστερά χάλκευσε το ιδεολόγημα της ηθικής της ανωτερότητας, προβάλλοντας ως πανεθνικό αγώνα κατά της τυραννίας αυτό που στην πραγματικότητα ήταν μια εφηβική εξέγερση. Το ανθολόγιο των ψεμάτων είναι εντυπωσιακό: μας είπαν για την όμορφη Ηλένια που την αναζητούσε με δάκρυα ο καλός της, για να αποδειχθεί ότι ήταν μια φωτογραφία φωτομοντέλου που διαφήμιζε σαμπουάν… Μας είπαν για ομαδικούς τάφους και εκατοντάδες νεκρούς, χωρίς ποτέ τίποτα να αποδειχθεί… Μας είπαν για δολοφονημένους εντός του χώρου του Πολυτεχνείου, όπου όμως κανείς δεν έχασε τη ζωή του.
Στα πέτρινα χρόνια της δεκαετίας του 1980 το Πολυτεχνείο λειτούργησε ως ο απόλυτος καθεστωτικός μύθος νομιμοποίησης του πασοκισμού. Μια στυγνή αριστερή ορθοφροσύνη επιβλήθηκε σε κάθε κύτταρο δημόσιου χώρου και δημόσιου λόγου: στα σχολεία, τα πανεπιστήμια, τα ΜΜΕ, τις δημόσιες υπηρεσίες, παντού. Όποιος τολμούσε να αμφισβητήσει τα ψεύδη περί Πολυτεχνείου στιγματιζόταν ως «φασίστας» και «χουντικός», ενώ κινδύνευε να χάσει τη δουλειά του. Μια ιδεολογική τρομοκρατία αριστερής έμπνευσης που επέβαλε έναν ωμό ηθικό μανιχαϊσμό: οι πολίτες χωρίζονταν σε «καλούς» αριστερούς-«προοδευτικούς», και κακούς που μάταια επέμεναν να απαντούν με ορθολογικά επιχειρήματα στον παραληρηματικό αριστερίστικο λόγο που αγνοούσε την πραγματικότητα.
Κάτω από το κάλυμμα του αντιχουντικού και αντιφασιστικού λόγου, ο μύθος του Πολυτεχνείου δεν ήταν παρά προπαγάνδα αριστερών δογμάτων. Μας επέβαλαν να προσκυνάμε νέα τοτέμ και να συμμετέχουμε σε γιορτές μνήμης και πορείες για «δημοκρατία», μόνο για να διαιωνίσουν τη δική τους κυριαρχία. Φτάνει πια. Τέσσερις δεκαετίες αρλούμπας αρκούν.
Φυσικά να τονίσουμε πως κανένα Πολυτεχνείο δεν «έριξε» τη δικτατορία, αλλά η απώλεια της μισής Κύπρου.
Δεν χρειαζόμαστε νέα Πολυτεχνεία και νέους μάρτυρες, αλλά μια επανάσταση του πιο αυτονόητου πράγματος: «της κοινής λογικής».
΄Εθνος
