Δεν το πιστεύεις ούτε εσύ ο ίδιος. Εσύ το νιάτο της «χρυσής» γενιάς του Πολυτεχνείου. Εσένα που όλος ο κόσμος ήταν στα πόδια σου. ‘Εβγαινες στους δρόμους, αψηφούσες τα τανκς, τους χωροφύλακες, τους ΕΣΑτζήδες, τα’ βαζες με όσους σου είχαν επιβληθεί, σε όσους σου επέβαλαν. Δεν μπόρεσε να σε τραυματίσει τίποτε. Βγήκες απ’ αυτά με ατόφιες και μεγαλωμένες τις ιδέες, τα οράματα, τις ευαισθησίες για έναν κόσμο καλύτερο.
Σ ‘επεισαν τα κόμματα να συντονιστείς μαζί τους για να δρας καλύτερα. Συντονίζεσαι. Γράφεσαι και στα συνδικάτα τους. Ακολουθείς «γραμμή» ανεβαίνεις, παίρνεις πόστα, φτάνεις ψηλά, εκεί που παίρνονται οι αποφάσεις. Ο αγώνας τώρα δικαιώνεται…Ο λαός επιτέλους κερδίζει την εξουσία.’ Εχεις μεγαλώσει, έκανες οικογένεια, δεν έχεις μακριά μαλλιά πια, δεν χρησιμοποιείς λεωφορείο, αγόρασες αυτοκίνητο, σπίτι, αλλά αυτή η σπίθα καίει ακόμη στα μάτια σου.
Κοιτάς τα παιδιά σου να μεγαλώνουν σε εποχές αισιοδοξίας, ανοιχτού ορίζοντα και ευμάρειας. Κι αυτά, σε κοιτούν μέρα με τη μέρα να εγκαταλείπεις τον συναισθηματικό σου πλούτο, τον ρομαντισμό σου, τις ιδέες σου, να ασπάζεσαι την ιδεολογία του χρήματος ( με όλα τα μέσα …), τον άκρατο καταναλωτισμό.
Σε κοιτούν απ’ το χρυσό κλουβί που τα έβαλες με όλα τα καλούδια και τα γκάτζετ τους, να γεμίζεις το ψυγείο, το σπίτι, το εξοχικό, τις ντουλάπες κάνοντάς τα να πιστεύουν πως αυτά τα κάνουμε με δανεικά και πιστωτικές. Και μ’ όλα αυτά δεν πρόσεξες…Την μεταλλαξή σου! Εξουσία, χρήμα, δόξα…Κάθε ένα χωριστά κι όλα μαζί η μεταλλαξή σου. Δεν μπόρεσες να ισορροπήσεις. Παράτησες την ευλογία που είχες να μπορείς!’ Εσβησε η σπίθα απ’ τα μάτια σου. Μην κοιτάξεις… Δεν θα’ ρθει εκείνο το άγριο πνεύμα του ’73 τότε που «Η πλατεία ήταν γεμάτη με το νόημα που ‘χει κάτι απ’ τις φωτιές…» να σε συναντήσει «στην αυλή του φθινόπωρου» Στουρνάρη και Πατησίων.
Τζάπα σ’ εμπιστεύθηκα Μαρία , Κώστα, Δημήτρη, Χρήστο… Εμείς, η γενιά της μηδενικής ενοχής. Εμείς του ’60 οι εκδρομείς…
«Τι φταίνε τώρα οι μαύροι κυβερνώντες, οι Κάππα, τα ΠΑΣΟΚ και τα Νου Δου; Εμείς το εμφυσήσαμε το νέφος που εντός του επωάσθηκαν όλοι αυτοί, εμείς με τις αιώνιες τις δυσθυμίες μας με το κενό και με το αμφισβητώ σαν πετρωμένοι μέσα στο καθιστικό…»
Υ.Γ. Εγώ μνημόσυνο για το Πολυτεχνείο αρνούμαι να κάνω. Μου είναι πολύ πολύτιμη αυτή η μνήμη, για να την μοιραστώ με κάθε πικραμένο που πάει να καταθέσει στεφάνι, σε ένα χώρο που τον κάνανε να μοιάζει παζάρι τα κάθε λογής κομματικά τραπεζάκια. Σπέκουλα από ηγεσίες σε σύμβολα και μνήμη. Κάθε 17 Νοεμβρίου αν θες να τιμήσεις το Πολυτεχνείο και το αληθινό του πνεύμα, θυμήσου πώς ερωτεύονται οι έφηβοι και τι είναι ικανοί να κάνουν για τούς έρωτές τους.
Αντί επετείου…
