Την Τρίτη, άναυδοι βλέπαμε τις εικόνες καταστροφής στη Σύμη, μια μέρα μετά, δεν προλαβαίναμε το κοντέρ ν’ αλλάζει « τρεις νεκροί, πέντε νεκροί, επτά, εννιά, δεκατρείς, δεκαπέντε». Εθνική τραγωδία οι τίτλοι, εθνικό πένθος κήρυξε ο πρωθυπουργός, για μια αναμενόμενη τραγωδία.
Ακουγα και διάβαζα τον καθηγητή Γεωλογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, Δημήτρη Παπανικολάου, να λέει πως ήταν μάθημα για τους φοιτητές η περιοχή που έγινε Μπαγκλαντές και χάθηκαν 15 (δέκα πέντε) άνθρωποι: «Βασική άσκηση για το θέμα των πλημμυρών ήταν η περιοχή της Μάνδρας. Την είχαμε επιλέξει σαν μια από τις χαρακτηριστικές περιπτώσεις, όπου η ανθρώπινη παρέμβαση και η άγνοια ή η αδιαφορία ή εν πάση περιπτώσει η μη γνώση και ουσιαστική ενασχόληση με το θέμα ήταν εγκληματικού χαρακτήρα» Και το τραγικότερο: « Ο δήμος μπάζωνε για 20 χρόνια το ρέμα. Ενα μεγάλο κομμάτι του μπαζώματος και του κλεισίματος, στο πιο στενό σημείο, ήταν μερικά στρέμματα που έφτιαξε ο ΔΗΜΟΣ χώρο αμαξοστασίου, που είχε κλείσει ακριβώς όλη τη δίοδο του νερού! Ο ΔΗΜΟΣ! Αυτός που θα έπρεπε να είναι θεματοφύλακας.
«Του ορφανού και του νερού το δίκιο, μην το πάρεις ποτέ» «Ο ξένος και ο ποταμός, τον τόπο τους γυρεύουν», έλεγαν οι παλιοί, σεβόμενοι την άτεγκτη δύναμη τού νερού των ρεμάτων και των ποταμών. Διότι το ρέμα πάντα βρίσκει το «δρόμο» του. Κι αν δεν τον βρει, τότε τον (ξανα)φτιάχνει. Τα μπαζώματα και οι αυθαίρετες κατασκευές, που έχουν ως αποτέλεσμα τη στένωση της κοίτης των ρεμάτων, οδηγούν με βεβαιότητα σε καταστροφές σαν αυτές που κάθε φορά παρακολουθούμε άναυδοι, ιδίως με την ολοένα αυξανόμενη συχνότητα των ακραίων βροχοπτώσεων. Η απάντηση στο πρόβλημα δεν είναι τα μεγαλόπνοα και δαπανηρά έργα που απλώς αποδέχονται και νομιμοποιούν τις υπάρχουσες καταπατήσεις, αλλά πρωτίστως η εφαρμογή της νομοθεσίας (χωρίς παρεκκλίσεις και αστερίσκους) και -βεβαίως- η άρση των κάθε είδους καταπατήσεων.
Αλλά από ποιους; Από αυτούς τους ίδιους που παρανομούν, που στην καλύτερη περίπτωση αδιαφορούν και χωρίς ντροπή περιδιαβαίνουν τα κανάλια, γράφουν δακρύβρεχτα δελτίου τύπου συμπαράστασης και προτάσεις ανακούφισης των πληγέντων;
Αυτά τα εγκλήματα έχουν ονοματεπώνυμο. Η μόνη μας ελπίδα η Δικαιοσύνη, να ρίξει βαρύ τον πέλεκυ, μήπως παραδειγματιστούν και γλυτώσουμε από τους εν δυνάμει εγκληματίες που περιμένουν στην ουρά να μας σώσουν. Η να μας ξανασώσουν, γιατί οι πολλαπλές γενιές αυθαίρετων είναι έργο δεκαετιών κι ας μην παριστάνουν κάποιοι τους έκπληκτους.
Φοβάμαι όμως ότι σε λίγο καιρό που θα «ξεχαστεί» η καταστροφή, όπως έγινε και με άλλες προηγούμενες , όπως έγινε και με προηγούμενους θανάτους, δεν θα αλλάξει και πάλι τίποτε. Θα συνεχίζουμε τις μπαζωμένες ζωές μας μέχρι τους επόμενους νεκρούς .
