Προσπαθώ εδώ και ώρα να συνθέσω λέξεις και συναισθήματα, για να γράψω κάτι για την σημερινή ημέρα. Καθόλου εύκολο. Δεν βγαίνουν εύκολα οι λέξεις. Η «γενιά του Πολυτεχνείου», η γενιά μου, με την πλάτη στον τοίχο, κάνει έναν δύσκολο και επώδυνο απολογισμό. … «Σιωπή» είναι η σωστή λέξη. Με τα χρόνια, η ανατροπή των αξιών και η κυνική αξιοποίηση της κορυφαίας στιγμής του Αντιδικτατορικού αγώνα από ιδιοτελή συμφέροντα, με οδήγησε στο συμπέρασμα ότι η σιωπή , δεν είναι μόνο ηθική στάση ζωής αλλά μία ηχηρή απάντηση, απέναντι σ’ όλο αυτό τι πανηγύρι της Λερωμένης Ιδεολογίας, που το λένε επέτειο. Απέναντι στο ευτελές, στο εύκολο, στο ανταλλάξιμο. Απέναντι σε ιδέες που έγιναν με τα χρόνια ένας ανεπαίσθητος λεκές σε υπουργικές γραβάτες, δηλώσεις copy – paste , εκκωφαντικά τίποτα με επαναστατική εσανς , που στήνουν χρόνια τώρα παρελάσεις καπηλείας.
Η σωστή λέξη
