Πέρασαν 46 χρόνια από τα γεγονότα του Νοεμβρίου του 1973. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου εξακολουθεί να βαραίνει στη μνήμη μας ως κορυφαία πράξη αντίστασης στη δικτατορία των συνταγματαρχών. Τα γεγονότα έχουν καταγραφεί και αναλυθεί, αμέτρητα βιβλία, άρθρα, σχολιασμοί έχουν γραφεί, και αναρίθμητες ομιλίες έχουν πραγματοποιηθεί. Ωστόσο χρόνο με τον χρόνο, ο εορτασμός έτσι όπως εξελίσσεται, αμαυρώνει εκείνη την μνήμη. Οι έννοιες της «κατάληψης» και της «εξέγερσης» έχουν εκφυλιστεί πλήρως με όλα όσα συμβαίνουν και λειτουργούν πλέον αρνητικά για την κοινωνία και τη δημοκρατία. Η εξέγερση και η κατάληψη του Πολυτεχνείου το 1973 υπήρξε μοναδικό και ανεπανάληπτο γεγονός, γιατί μοναδικές και ανεπανάληπτες ήταν οι συνθήκες που το γέννησαν. Και πρέπει να διαφυλαχθεί στη μνήμη των σημερινών και επόμενων γενεών ως αγώνας ήθους και πίστης στις αξίες της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας . Η σύγκριση του παρόντος με ότι συνέβαινε στην Ελλάδα το Νοέμβριο του 1973 δεν αντέχει στη λογική. Δεν υπάρχει νομίζω, μεγαλύτερη υπονόμευση της δημοκρατικής και αντιφασιστικής μνήμης από τη συσκευασία της προς πάσα χρήση και από την εύκολη εκτόξευσή της εκτός πλαισίου.
Η υπονόμευση της μνήμης
