Δηλητηριάζεται η ψυχή μου κάθε που διαβάζω ειδήσεις πως «στην γιάφκα εντός του Πανεπιστημίου, βρέθηκαν κοντάρια, κράνη, γάντια, κουκούλες full face, υλικά αμφίεσης για κάλυψη χαρακτηριστικών, διαρρηκτικά εργαλεία, φυλλάδια αναρχικού περιεχομέμου. Η δε είσοδος των ΜΑΤ στην ΑΣΟΕΕ είναι μια εικόνα μελαγχολική. Πράγματι δεν είναι όμορφη ούτε επιθυμητή η εικόνα να βλέπει κάποιος δυνάμεις της Αστυνομίας να μπαίνουν σε ένα Πανεπιστήμιο Όμως προβάλλει ευθύ και απαιτητικό το ερώτημα: Οι φοιτητικές παρατάξεις, οι πρυτανικές αρχές, τα πολιτικά κόμματα κι όλοι εμείς, συμφωνούν με καταλήψεις σχολών ή αιθουσών σε σχολές- και την μετατροπή τους σε χώρους αυθαιρεσίας και επιθετικού ακτιβισμού; Στο όνομα ποιάς προοδευτικής λογικής γίνεται ανεκτό το απαράδεκτο αυτό καθεστώς; Δεν καταλαβαίνουν ορισμένοι ότι έτσι νομιμοποιούν την επέμβαση της Αστυνομίας και τις επιχειρήσεις καταστολής; Από την άλλη οι αντιδράσεις της αστυνομίας και των προϊσταμένων της προδίδουν άγχος και όχι ψυχραιμία. Πρόβλημα δεν έχουμε με τη νομιμότητα και με τους ελέγχους, οι οποίοι προσπαθούν να αποκαλύψουν παραβατικές και αξιόποινες συμπεριφορές, αλλά με την αγριότητα και την επιβολή της καταστολής με υπερβολικούς (να το πούμε κομψά) τρόπους. Γενικά θα το θέσω: η διαχείριση εξουσίας θέλει τρόπο συνολικά, αλλιώς δημιουργούνται πάσης φύσεως παρατράγουδα. Υπάρχουν και οι προληπτικές ενέργειες, οι στοχευμένες επιχειρήσεις, τα διακριτικά χτυπήματα στην παρανομία. Δεν είναι η αστυνομία δια πάσαν νόσον . Γατί η υπερβολή παράγει αντίθετα αποτελέσματα. Αν συνεχίσουμε έτσι θα οδηγηθούμε σε κλιμάκωση αντί για εκτόνωση της αντιπαράθεσης και όλοι γνωρίζουμε οι κλιμακώσεις που καταλήγουν.
Παρατράγουδα
