Άρθρο της καθηγήτριας Επιδημιολογίας και Προληπτικής Ιατρικής
Εφτασε η ώρα να συνεργαστούν η Επιστήμη με την Εκκλησία απέναντι στην πανδημία επισημαίνει σε άρθρο της στο protothema.gr η κυρία Αθηνά Λινού, καθηγήτρια Επιδημιολογίας και Προληπτικής Ιατρικής στο πανεπιστήμιο της Αθήνας. Το άρθρο της κυρίας Λινού, ακολουθεί:
Αυτη τη στιγμή η Ελλάδα αντιμετωπίζει τρεις ταυτόχρονες κρίσεις: υγειονομική, κοινωνική, και οικονομική. Το κλειδί για να επιλυθούν και οι τρεις κρίσεις είναι να επικεντρωθούμε ουσιαστικά και επιστημονικά στην υγειονομική κρίση, με απόλυτη σύμπνοια όλων των πολιτικών, πνευματικών, και κοινωνικών δυνάμεων της χώρας. Ως καθηγήτρια επιδημιολογίας και προληπτικής ιατρικής, με 40 χρόνια εμπειρία στη δημόσια υγεία, ένιωσα από την αρχή της κρίσης την υπόχρεωση να απευθύνομαι συχνά και δημόσια για τα θέματα που αφορούν στην πανδημία, με αντικειμενική αξιολόγηση των δεδομένων.
Σε πρόσφατη συνέντευξή μου δήλωσα ότι είμαι χριστιανή ορθόδοξη και Κοινωνώ. Επιπλέον ανέφερα ότι μέχρι σήμερα δεν υπάρχει μελέτη η οποία να αναφέρει ότι ο κορονοϊός μεταδίδεται διά της καταπόσεως. Η δήλωση μου αυτή είναι απόλυτα σύμφωνη με αντίστοιχη δήλωση του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ) στην κυρία ιστοσελίδα του όποιου δηλώνεται ότι μέχρι σήμερα δεν υπάρχει ένδειξη ότι ο κορονοϊός μεταδίδεται με τα τρόφιμα.. Βεβαίως υπάρχουν μικροοργανισμοί (μικρόβια, ιοί κ.α.) που μεταδίδονται με τα τρόφιμα. Είναι πάμπολλες οι τρόφιμογενείς λοιμώξεις που κυμαίνονται από απλές ιογενείς γαστρεντερίτιδες μέχρι σαλμονελώσεις ή και εχινοκοκκίαση. Όμως, όλες οι ενδείξεις δείχνουν ότι ο κορονοιός μεταδίδεται μόνο αερογενώς. Για παράδειγμα, πρόσφατη μελέτη δείχνει ότι το 80% των κρουσμάτων οφείλεται σε συνωστισμό σε κλειστούς χώρους.
Δυστυχώς πολλοί «μετέφρεσαν» μια επιστημονική περιγραφή της βιβλιογραφίας σε μια ιδεολογική στάση– ότι δήλωσα: ότι «στην εκκλήσία δεν κολλάμε», ότι «με το σάλιο δεν κολλάμε, κ.α.» Θέλω να είμαι ξεκάθαρη. Κανείς ορθόδοξος χριστιανός δεν αμφισβητεί τον αγιαστικό ρόλο των μυστηρίων. Για τους πιστούς χριστιανούς τα μυστήρια είναι πηγή χαράς, υγείας και ζωής, ενδυνάμωσης και ενθάρρυνσης και βεβαίως καθαγιασμού των ανθρωπίνων σχέσεων. Ο χώρος όμως, ο τρόπος, και τα υλικά που χρησιμοποιούνται στην τέλεση των μυστηρίων παραμένουν φθαρτά. Αυτός είναι προφανώς ο λόγος που σε όλη τη διάρκεια της επιδημίας του κορονοϊού, αλλά και παλαιότερων πανδημιών, η εκκλησία έπαιρνε και όφειλει να παίρνει μέτρα προστασίας της υγείας του ανθρώπου, χωρίς όμως να αναιρεί τη λειτουργία της.
΄Ηδη από τον Απρίλιο, είχα αποστείλει μέσω μητροπολιτών στην Ιερά Σύνοδο κατάλογο με 12 μέτρα προστασίας από τον κορονοϊό, που θα έπρεπε να λαμβάνονται στους ιερούς ναούς. Πρότεινα ακριβώς τα ίδια που έχω προτείνει και σε άλλους χώρους και δημοσιώς, με βάση πάντα την επιστημονική γνώση.
Συγκεκριμένα, πρότεινα μέτρα για να μειωθεί ο αριθμός των πιστών ανά ακολουθία, να διατηρούνται ανοιχτά τα παράθυρα και να αξιοποιηθούν εξωτερικοί χώροι όπου γίνεται, να μην υπάρχει απευθείας επαφή με εικόνες και το χέρι του ιερέα, να παρέχονται δωρεάν μάσκες σε όλους κατα την είσοδο στην εκκλησία, να γίνεται συστηματική θερμομέτρηση σε όλους τους ιερείς κ το προσωπικό των εκκλησιών, και κυρίως να ενημερώνουν οι κληρικοί σε σε καθε λατρευτική κ λειτουργική σύναξη τους πιστούς για τα επιστημονικά αποδεδειγμένα ατομικά μέσα προστασίας. Αυτά τα μέτρα σώζουν ζωές χωρίς να αλλάζουν την ουσία της ακολουθίας. Το ίδιο ισχύει και για την θεία κοινωνία. Άλλες ορθόδοξες τοπικές εκκλησίες όπως η εκκλησία της Ρωσίας, η εκκλησία της Αμερικής, και της Ρουμανίας, και της Ουκρανίας συζητούν αλλαγές στον παραδοσιακό τρόπο μετάδοσης της θείας κοινωνίας χωρίς κοινό κουταλάκι (λαβίδα). Η μετάδοση της θείας κοινωνίας με το ίδιο κουταλάκι, από ότι γνωρίζω, είναι θέμα παράδοσης και όχι δόγματος και επομένως αφορά την Ιερά Συνόδο της Εκκλησίας της Ελλάδος. Εναπόκειται λοιπόν στην Ιερά Σύνοδο να εξετάσει το θέμα του μέσου με το οποίο μεταδίδεται η θεία κοινωνία, μαζί με όλα τα μέτρα για την προφύλαξη από την αερογενή μετάδοση του κορονοϊού. Αυτή τη στιγμή γίνεται μια προσπάθεια αντιπαράθεσης άναμεσα σε θέματα υπαρξιακού χαρακτήρα και σε πρακτικά προβλήματα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε άμεσα στο χώρο της δημόσιας υγείας. Αυτή η αντιπαράθεση δεν οφελεί.
