Στην Κεντρική Γραμματεία της Συντονιστικής Επιτροπής της κατάληψης και στον πομπό, η Τώνια Μοροπούλου φοιτήτρια στη σχολή Χημικών Μηχανικών του Πολυτεχνείου τότε, Μέλος της Διοικούσας Επιτροπής του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος, Ομότιμη καθηγήτρια του Πολυτεχνείου σήμερα, γνωστή ως επικεφαλής της διεπιστημονικής ομάδας αποκατάστασης του Ιερού Κουβουκλίου του Παναγίου Τάφου θυμάται :
Με κίνδυνο της ζωή μας, παλέψαμε συλλογικά και ανεξάρτητα από τις διαφωνίες μας, καταφέραμε να έχουμε μια φωνή. Αυτό είναι το μεγάλο μήνυμα του Πολυτεχνείου. Ανεβοκατεβάσαμε πάρα πολλά διαφορετικά συνθήματα για να καταλήξουμε στην ανακοίνωση της συντονιστικής που διάβασα την Παρασκευή 16/11 στους δημοσιογράφους για “Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία-Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία, Κοινωνική Προκοπή”. Μας το έλεγαν με σημειώματα στα πανέρια με τα ψωμιά και τα φαγητά που μας στέλνανε μέσα στο Πολυτεχνείο. Καταλήξαμε να πούμε κάτι που έβγαλε τον κόσμο από τον καναπέ του, το σπίτι του, την απάθεια, την ιδιώτευσή του, τον κατέβασε στους δρόμους και τον έκανε να συγκρουστεί ανυποχώρητα και με κίνδυνο της ζωής του με τη δικτατορία.
Το απόγευμα της 16ης Νοεμβρίου ήρθαν στη Συντονιστική να μας φέρουν την ταυτότητα του πρώτου νεκρού, κάποιοι που πάνω τους είχανε αίματα….Εκείνη την ώρα προβληματιστήκαμε “τι θα πούμε στον κόσμο;” και είπαμε: “Ελληνικέ λαέ σου λέμε την αλήθεια. Ελληνικέ λαέ μας σκοτώνουν. Κατέβα στους δρόμους”.
Την επόμενη ημέρα, ο χρόνος σταμάτησε, με το τανκ να ρίχνει την κεντρική πύλη του Πολυτεχνείου. Από τον πομπό φωνάζαμε: «φαντάροι, αδέλφια μας, μη μας χτυπάτε. Είμαστε όλοι αδέλφια». Ο πομπός δε σταμάτησε να εκπέμπει – δεν θέλαμε να φύγουμε, ήρθαν και μας έβγαλαν συμφοιτητές μας – ακόμα και όταν φεύγαμε είπαμε τον Εθνικό Ύμνο .
Το Πολυτεχνείο του ’73 έκφραζε την πάνδημη ελληνική νεολαία και το λαό που αντιστεκόταν ενωμένος σ’ όλη την Αθήνα, την Ελλάδα και δεν παραδόθηκε. Απ΄ το Πολυτεχνείο, όταν πια μπήκε το άρμα μάχης και ο στρατός, βγήκαμε με το κεφάλι ψηλά, με τους νεκρούς και τους τραυματίες μας, φέρνοντας στη σύγχρονη ιστορία των δημοκρατικών αγώνων μια καθαρή φωνή και μια ηθική νίκη.
“Λαός ενωμένος ποτέ νικημένος”.
Το Πολυτεχνείο δεν υπήρξε μόνο πρότυπο διαφορετικών πολιτικών σχέσων και συμπεριφοράς. Αμφισβητούσε τις κατεστημένες αξίες και δομές της κοινωνίας μας και αναζητούσε νέα πρότυπα ζωής προσωπικά πιο γνήσια και ειλικρινή και κοινωνικά πιο δίκαια.
Γι’ αυτό και η συμμετοχή των γυναικών, ιδιαίτερα εμφανής, όταν η δικτατορία για να τιμωρήσει τους αγωνιστές φοιτητές τους στράτευσε, ήταν μεγάλη και η στάση τους σθεναρή.
Όχι δεν δέχομαι ότι επικράτησαν μομφές κατά του ήθους των κοριτσιών της εποχής που βγήκαμε στην πρώτη γραμμή. Υπήρξε έκπληξη. Μπορεί ο φασισμός να ενοχλήθηκε ιδιαίτερα και μας χτύπησε, ίσως γιατί η συμμετοχή μας έκανε το πρόσωπο του Πολυτεχνείου και τον Αντιδικτατορικό Αγώνα πιο προσιτό στον κόσμο, στο ύψος των χεριών του, στο ύψος της καρδιάς του.
Ναι στο Πολυτεχνείο πήραμε τη ζωή μας στα χέρια μας. Από αγάπη για τη ζωή το κάναμε. Για να μπορούμε να την αντικρύσουμε και την επόμενη μέρα στα μάτια και να της χαμογελάσουμε.
Το πρόσωπο του Πολυτεχνείου είναι ζωντανό είναι επίκαιρο. Δεν είναι Άσυλο μιας ιδέας ή μιας παράταξης. Είναι όλων των ιδεών και όλων των δυνάμεων που μπορεί να αντιπαρατίθενται, αλλά οφείλουν να είναι ικανές να διαλέγονται και να συντίθενται. Το Πολυτεχνείο, σαν μήνυμα και σαν στάση ζωής, ούτε μουσειακό ούτε επετειακό είναι, αλλά ούτε και επετειακή βία.
Προσωπικά με ενοχλεί πάρα πολύ να έχω το δικαίωμα ως ενεργή πολίτης να μιλήσω πολιτικά μόνο την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, γιατί δείχνει, πόσο αδύναμη είναι η αυτόνομη πολιτική δράση και έκφραση στη Δημοκρατία μας.
Η Δημοκρατία πρέπει να σταθεί στο ύψος των απαιτήσεων της εποχής. Να σχεδιάσει στρατηγικά το μέλλον σε έναν ορίζοντα αειφορίας για τις νέες γενιές, να χρησιμοποιήσει την Επανάσταση της Γνώσης και την ακεραιότητα της Λογικής, που υπηρετεί το σημερινό Πολυτεχνείο, να διεμβολίσει τα προβλήματα και τα αδιέξοδα των νέων σήμερα, να εμπνεύσει ξανά την κοινωνία.
Το Πολυτεχνείο είναι ζωντανό.
Ανήκει στα αγόρια και στα κορίτσια της γενιάς μας εξίσου.
Είναι η αντίσταση στην αφομοίωση.
Είναι η συμμαχία με το παρόν για την κατάκτηση της ζωής.
Είναι η αλλαγή του κόσμου.
