Το τελευταίο κεφάλαιο στη δικαστική διερεύνηση μιας υπόθεσης, που είχε προκαλέσει μεγάλο θόρυβο στην κοινή γνώμη και συγκεκριμένα στην πολύκροτη υπόθεση χρησικτησιών προνομιακών εκκλησιαστικών ακινήτων του Ιερού Ναού Ταξιαρχών Αρχαγγέλου, της Ιεράς Μονής Παναγιάς Τσαμπίκας Αρχαγγέλου, της Ιεράς Μονής Αγίου Μιχαήλ Αρχαγγέλου Ρόδου, του Ιερού Ναού Αγίου Γεωργίου Μαλώνας και της Ιεράς Μονής «Καμειρί» Μασάρων, έγραψε το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Ρόδου.
Θυμίζουμε ότι δικηγόρος, που υπηρετούσε στη Ρόδο, ο οποίος αθωώθηκε στο κύριο σκέλος της υπόθεσης, παραπέμφθηκε με βούλευμα, που εκδόθηκε το Νοέμβριο εκ νέου σε δίκη για πλαστογραφία, μετά από μηνύσεις συναδέλφων του!
Στην υπόθεση είχε ασκηθεί αρχικώς κατά παντός υπευθύνου δίωξη για απάτη ενώπιον δικαστηρίου κατ’ εξακολούθηση από κοινού με συνολικό όφελος και αντίστοιχη ζημία που υπερβαίνει τα 73.000 ευρώ.
Πρώην Ανακρίτρια της Ρόδου έκρινε ότι από τα στοιχεία που έχουν προσκομιστεί δεν προκύπτουν ενδείξεις για τη διάπραξη του αδικήματος της κακουργηματικής απάτης επί δικαστηρίω και ότι υφίστανται αποχρώσες ενδείξεις για το αδίκημα της κακουργηματικής απιστίας από πλευράς του καταγγελλόμενου δικηγόρου.
Ακολούθησε η παραπομπή του δικηγόρου σε δίκη ενώπιον του Τριμελούς Εφετείου Δωδεκανήσου για το αδίκημα της πλημμεληματικής εξακολουθητικής απιστίας λόγω της εμπλοκής του σε 11 υποθέσεις εκκλησιαστικών ακινήτων. Το δικαστήριο τον έκρινε αθώο.
Για την υπόθεση που εξέτασε το δικαστικό συμβούλιο είχε αφεθεί εξάλλου μετά την απολογία του ελεύθερος χωρίς όρους.
Με το παραπεμπτικό βούλευμα που είχε εκδοθεί το Νοέμβριο ο δικηγόρος φέρεται να προκάλεσε ζημιά ύψους 628.532,04 ευρώ από τις εικονικές χρησικτησίες.
Παραπέμφθηκε σε δίκη ενώπιον του Τριμελούς Εφετείου Δωδεκανήσου επί κακουργημάτων, κατηγορούμενος για πλαστογραφία κατ’ επάγγελμα και κατά συνήθεια με σκοπούμενο όφελος και αντίστοιχη ζημία άνω των 30.000 ευρώ κατ’ εξακολούθηση.
Με το νέο βούλευμα το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Ρόδου αποφάνθηκε ότι δεν θα γίνει κατηγορία σε βάρος του δικηγόρου, ενός δικαστικού επιμελητή αλλά και 3 μελών εκκλησιαστικών επιτροπών των Ιερών Ναών Ταξιαρχών Αρχαγγέλου, Παναγιάς Τσαμπίκας Αρχαγγέλου, Αγίου Μιχαήλ Αρχαγγέλου, Αγίου Γεωργίου Μαλώνας και «Καμιρί» Μασάρων, για το αδίκημα της κακουργηματικής απάτης επί δικαστηρίω, που φέρεται ότι τελέστηκε στη Ρόδο, κατά τα έτη 2005 και 2006.
Σύμφωνα με το βούλευμα ο δικηγόρος είχε λάβει από τις Εκκλησιαστικές Επιτροπές των ανωτέρω Ιερών Ναών, εντολή και εξουσιοδότηση να χειρίζεται τις δικαστικές και εξώδικες υποθέσεις τους.
Στο πλαίσιο της διαχείρισης των υποθέσεων των εντολέων του, φέρεται να προσέγγιζε κατοίκους της Αρχαγγέλου, των Μασάρων και της Μαλώνας, οι οποίοι νέμονταν ακίνητα ιδιοκτησίας των ανωτέρω ναών, επί σειράν πολλών συναπτών ετών αδιάλειπτα και υπόσχονταν να τους βοηθήσει με την παροχή των νομικών του υπηρεσιών, προκειμένου να διεκδικήσουν δικαστικά τη θεμελίωση δικαιώματος χρησικτησίας επί του ακινήτου, που έκαστος εξ αυτών νέμονταν με την έγερση αγωγών χρησικτησίας, εξηγώντας τους, όμως εξ αρχής ότι επειδή ήταν δικηγόρος των προαναφερομένων Ιερών Ναών δεν μπορούσε ο ίδιος να παραστεί αυτοπροσώπως στο δικαστήριο ούτε και να υπογράψει τα σχετικά δικόγραφα αγωγών, αλλά στις ενέργειες αυτές θα προέβαιναν άλλοι δικηγόροι, συνάδελφοι του, με τους οποίους συνεργαζόταν.
Όπως προέκυψε από τα στοιχεία της δικογραφίας από κανέναν δεν εισέπραξε χρήματα για δικηγορική αμοιβή και για τη σύνταξη των δικογράφων των αγωγών.
Συγκεκριμένα, ο πρώτος κατηγορούμενος υπέβαλε 23 αιτήσεις χρησικτησίας σε ακίνητα των ως άνω Ιερών Ναών.
Όλα τα παραπάνω δικόγραφα τα επέδιδε δικαστικός επιμελητής, με τον οποίο και συνεργαζόταν ο δικηγόρος.
Τα μέλη των Εκκλησιαστικών Επιτροπών του Ιερού Ναού Ταξιάρχου Αρχαγγέλου και της Ιεράς Μονής Παναγίας Τσαμπίκας Αρχαγγέλου, της Εκκλησιαστικής Επιτροπής Μασάρων και της Εκκλησιαστικής Επιτροπής του Ιερού Ναού Αγίου Γεωργίου Μαλώνας, ισχυρίζονται ότι είχαν δώσει εντολή στο δικηγόρο να διαχειρίζεται τις υποθέσεις των αντιστοίχων ναών και να τους εκπροσωπεί δικαστικά και εξώδικα, πλην όμως ουδέποτε του είχαν δώσει εντολή να προβεί στις συγκεκριμένες νομικές ενέργειες για την πώληση των ακινήτων, που ανήκαν κατά κυριότητα στους Ιερούς Ναούς, και ουδέποτε παρέλαβαν τα σχετικά δικόγραφα.
Οι συνάδελφοι του, δικηγόροι, που φέρονταν να έχουν καταθέσει τις προαναφερόμενες αγωγές χρησικτησίας, υπέγραφαν τα δικόγραφα και κάποιες φορές έκαναν και παράσταση ενώπιον του δικαστηρίου, χωρίς να γνωρίζουν ακριβώς την υπόθεση, παρά μόνο για διευκόλυνση του συναδέλφου τους, ως είθισται μεταξύ συναδέλφων.
Οι δε ενάγοντες γνώριζαν ότι άλλος δικηγόρος θα κατέθετε και θα παρίστατο στο ακροατήριο, καθώς τους είχε ενημερώσει σχετικά ο συγκεκριμένος δικηγόρος.
Ο δε δικαστικός επιμελητής ισχυρίστηκε ότι όλα τα δικόγραφα αγωγής τα επέδωσε πραγματικά σε όλους τους διαδίκους ακόμα και στα μέλη των εκκλησιαστικών επιτροπών, παρά την άρνησή τους ότι δεν τα παρέλαβαν ποτέ.
Ο δικηγόρος ισχυρίστηκε ότι πράγματι υπήρχαν ακίνητα, που ανήκαν κατά κυριότητα στους παραπάνω αναφερόμενους Ιερούς Ναούς, τα οποία για πολλά έτη τα νέμονταν ιδιώτες και αυτό ήταν γνωστό και στην Ιερά Μητρόπολη και στο Μητροπολίτη, και για τα οποία είχαν εγείρει αγωγές χρησικτησίας για αναγνώριση της κυριότητάς τους επί των ακινήτων αυτών. Ωστόσο, επειδή η Ιερά Μητρόπολη δεν μπορούσε ηθικά να αποβάλει τους ανθρώπους αυτούς από τα ακίνητα που νέμονταν, συνήθιζε να συνομολογεί τις εκάστοτε ασκηθείσες αγωγές και σε πρώτο βαθμό να αναγνωρίζεται ο εκάστοτε ενάγων κύριος του ακινήτου που νεμόταν.
Στη συνέχεια, μετά την έκδοση της δικαστικής απόφασης σε πρώτο βαθμό, ο νικήσας ενάγων κατόπιν συμφωνίας με τα μέλη της εκάστοτε εκκλησιαστικής επιτροπής του Ιερού Ναού στον οποίο ανήκε κατά κυριότητα το ακίνητο κάθε φορά, κατέθετε αίτηση προς την Ιερά Μητρόπολη με την οποία ζητούσε να αγοράσει με συμβόλαιο το ακίνητο που νέμονταν στην αντικειμενική του αξία και όχι στην εμπορική του αξία.
Η δε Ιερά Μητρόπολη πετύχαινε με τον τρόπο αυτό να εξασφαλίσει να εισπράξει αφενός ένα έστω μικρό τίμημα, αφετέρου να εξασφαλίσει και την έγκριση του Οικουμενικού Πατριαρχείου, το οποίο μόνο έτσι θα μπορούσε να συναινέσει σε εκποίηση εκκλησιαστικής περιουσίας.
Τα πραγματικά περιστατικά, έτσι όπως τα παρουσιάζει απολογούμενος ο δικηγόρος, όπως έκρινε το δικαστικό συμβούλιο, συνάδουν με τη λογική και εξηγούν τις ενέργειες στις οποίες προέβη χωρίς να εισπράττει δικηγορική αμοιβή από τους ενάγοντες των δικογράφων των αγωγών που ετοίμαζε και κατέθετε.
Οι ισχυρισμοί δε των μελών των εκκλησιαστικών επιτροπών, κατά τις ανωμοτί εξηγήσεις τους, ότι ουδέν γνώριζαν και ότι ο δικηγόρος ενεργούσε αυθαίρετα και κατά παρέκκλιση των εντολών, που του είχαν δώσει εκείνοι, δεν κρίθηκαν από το δικαστικό συμβούλιο πειστικοί.
Οι ενάγοντες δε των ανωτέρω κατατεθειμένων αγωγών εγείροντας τις αγωγές του απλώς διεκδικούσαν δια της νόμιμης διαδικασίας τα ακίνητα που πράγματι νέμονταν επί σειρά πολλών ετών.
Ωστόσο, από τα στοιχεία της δικογραφίας προέκυψε ότι από τη συντριπτική πλειοψηφία των δικογράφων των αγωγών που κατατέθηκαν από τον δικηγόρο κατά την ανωτέρω συνήθη πρακτική, οι ενάγοντες καθ’ υπόδειξη του ιδίου έσπευσαν και ματαίωσαν τα δικόγραφα των αγωγών τους, τα οποία ουδέποτε επανέφεραν με κλήση μέχρι και σήμερα, σε όσες δε ελάχιστες περιπτώσεις οι αγωγές είχαν ήδη εκδικαστεί, η Ιερά Μητρόπολη συναίνεσε στη μεταβίβαση της ακίνητης περιουσίας της τελικά.
Το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών έκρινε ότι, αφενός οι εν λόγω αγωγές ουδέποτε συζητήθηκαν στο ακροατήριο, οπότε ούτε καν απόπειρα απάτης επί δικαστηρίω δεν στοιχειοθετείται με μόνη την κατάθεση του δικογράφου της αγωγής, αφετέρου ουδείς τελικά ζημιώθηκε περιουσιακά, ούτε οι ενάγοντες ούτε και το νομικό πρόσωπο των προαναφερόμενων Ιερών Ναών, αφού τα μέλη των εκκλησιαστικών επιτροπών συναινούσαν στη διάθεση της ακίνητης περιουσίας τους, και επομένως ελλείπει το στοιχείο της περιουσιακής ζημίας, δεν πληρούται η αντικειμενική υπόσταση της αξιόποινης πράξης της απάτης επί δικαστηρίω σε βαθμό κακουργήματος.
