Αποτελεί το κρίσιμο διακύβευμα αυτής της προεκλογικής περιόδου. Ο λόγος αφορά το χρέος, στο αν και κατά πόσο είναι βιώσιμο και πώς μπορεί να εξυπηρετηθεί, που προκαλεί έντονες αντιπαραθέσεις, οι οποίες ξεκινούν από την άρνηση του πρωθυπουργού, Αντ. Σαμαρά, να αποδεχθεί ακόμα και την εκδοχή της «μη βιωσιμότητας», περνούν από τη μείωση της ονομαστικής αξίας του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, Αλ. Τσίπρα και φτάνουν στην άποψη του γενικού γραμματέα του ΚΚΕ, Δ. Κουτσούμπα, ότι η όλη αντιπαράθεση για το πώς μπορεί να λυθεί το πρόβλημα είναι απλώς «κάλπικη».
Η «Κ», ενόψει της εκλογικής διαδικασίας της ερχόμενης Κυριακής, ζήτησε από έξι πολιτικούς αρχηγούς να καταθέσουν την άποψή τους αναφορικά με το θέμα. Συγκεκριμένα, τους ζήτησε να παραθέσουν, σε γενικές γραμμές, τη βασική πολιτική που θεωρούν ικανή να αντιμετωπίσει το μείζον πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας.
Οπως μπορεί κανείς να διαπιστώσει σε αυτό το άτυπο ντιμπέιτ, ο κ. Σαμαράς τάσσεται ξεκάθαρα υπέρ της επέκτασης των χαμηλών επιτοκίων και του χρόνου αποπληρωμής του χρέους. «Αυτό θα κάνουμε μετά τη νέα Συμφωνία» προαναγγέλλει.
Πετύχαμε οι αγορές να το θεωρούν βιώσιμο
Τι θα πει το χρέος είναι ΜΗ βιώσιμο; Οτι δεν μπορείς να το εξυπηρετήσεις, δηλαδή δεν μπορείς να πληρώνεις τόκους κάθε χρόνο. Και δεν μπορείς να το ξεπληρώσεις όταν έλθει η ώρα του… Πότε συμβαίνει αυτό; Οταν χρωστάς πολλά ή έχει υψηλούς τόκους.
Και τι σημαίνει «κούρεμα»; Να κόψεις και το πόσα χρωστάς και τους τόκους που πληρώνεις. Και να πας όσο γίνεται πιο πέρα, στο μέλλον, την αποπληρωμή.
Τα έχουμε κάνει και τα τρία! Κόψαμε συνολικά 125 δισεκατομμύρια, δηλαδή το 40% του χρέους μας. Κόψαμε και τα επιτόκια: ήταν πάνω από 5% ώς το 2012 και σήμερα πληρώνουμε κάτω από 2%!
Και πήγαμε πίσω την αποπληρωμή του. Εμείς ξεχρεώνουμε σε 16,5 χρόνια, όταν κατά μέσον όρο οι ευρωπαϊκές χώρες ξεχρεώνουν σε 6,5 χρόνια! Αυτά όλα τα κάναμε ήδη! Γι’ αυτό οι αγορές θεωρούν «βιώσιμο» το χρέος μας.
Το μόνο που μένει είναι να επεκτείνουμε τα χαμηλά επιτόκια κι άλλα χρόνια στο μέλλον. Και την αποπληρωμή του ακόμα πιο πέρα. Αυτό θα κάνουμε μετά τη νέα Συμφωνία. Και θα το πετύχουμε βάσει της Συμφωνίας του Νοεμβρίου του 2012. Χωρίς να συγκρουστούμε με κανένα. Αυτά θα κάνουμε και τα έχουμε ήδη προετοιμάσει. Το μόνο που χρειάζεται είναι να διώξουμε την πολιτική αβεβαιότητα που τρομοκράτησε τις αγορές τους τελευταίους μήνες. Και την αβεβαιότητα, τη συντηρεί ο ΣΥΡΙΖΑ!
Τι θα πει να ζητήσουμε συνολική «αναδιαπραγμάτευση του χρέους» μετά απ’ όλα αυτά;
Οι περισσότερες χώρες-μέλη μας δάνεισαν με επιτόκια πολύ χαμηλότερα απ’ ό,τι δανείζονται οι ίδιες. Ξέρετε πολλές που να δανείζονται κάτω από 2% όπως πληρώνουμε εμείς τώρα; Μας δάνεισαν ακόμα, χώρες φτωχότερες από μας… Τι να πούμε σε όλες αυτές; Οτι μας δανείζετε με τόκους χαριστικούς, δεν πληρώνουμε ούτε κι αυτούς τους χαμηλούς τόκους, κόψτε μας και το χρέος που μας δώσατε και δανείστε μας κι άλλα; Αυτά θα πάμε να τους πούμε; Και θα μας ακούσει κανείς; Ή θα μας δείξουν την πόρτα; Μάλλον κάπου αλλού το πάνε όσοι υποστηρίζουν τέτοια πράγματα…
Τι θα πει το χρέος είναι «μη βιώσιμο», όταν οι αγορές ήδη από πέρσι το έκριναν βιώσιμο; Είναι σαν να λέμε στις αγορές, μη μας δανείζετε! Αρα το μόνο που μένει είναι να επιστρέψουμε στον αναγκαστικό δανεισμό δηλαδή σε νέα Μνημόνια. Τώρα που πάμε να βγούμε οριστικά…
Υπάρχει, λοιπόν, το σίγουρο και αισιόδοξο από τη μία και το βέβαιο αδιέξοδο από την άλλη.
Ο κ. Αλέξης Τσίπρας, από την πλευρά του, θεωρεί ότι «το δημόσιο χρέος πρέπει να αναδιαρθρωθεί για να γίνει βιώσιμο», μιλά για μείωση της ονομαστικής αξίας, πρόβλεψη για περίοδο χάριτος και προτείνει η αποπληρωμή να συνδεθεί με την ανάπτυξη («ρήτρα ανάπτυξης»).
Να αναδιαρθρωθεί με ρεαλιστικούς στόχους
Κατ’ αρχάς δύο παρατηρήσεις.
Πρώτον: Οσο το δημόσιο χρέος της χώρας παραμένει δυσθεώρητο, μη βιώσιμο και η εξυπηρέτησή του δυσβάστακτη, τότε ούτε αξιόπιστη και βιώσιμη δημοσιονομική εξυγίανση μπορεί να υπάρξει, ούτε βιώσιμη ανάπτυξη, αλλά ούτε και η δυνατότητα για συστηματική χρηματοδότηση από τις αγορές με λογικούς όρους.
Δεύτερον: οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ για τη βιωσιμότητα του χρέους και την υπερχρέωση της Ευρωζώνης με «Ευρωπαϊκή Διάσκεψη για το Χρέος», με βάση τη Διάσκεψη του Λονδίνου το 1953, γίνονται αντικείμενο διαλόγου στην Ευρώπη και δημόσιας αποδοχής, όχι μόνον από προοδευτικούς οικονομολόγους και την ευρωπαϊκή Αριστερά, αλλά από συντηρητικές κυβερνήσεις, όπως της Ιρλανδίας, διά στόματος του υπουργού Οικονομικών. Σε όλη την Ευρώπη, μόνον ο κ. Σαμαράς τις χαρακτήρισε «ανοησίες».
Οποιαδήποτε λύση στο πρόβλημα του χρέους προϋποθέτει τον άμεσο τερματισμό της υφεσιακής λιτότητας και της χρεοκοπημένης μνημονιακής πολιτικής. Γιατί η λιτότητα τροφοδοτεί την υπερχρέωση.
Το δημόσιο χρέος της χώρας πρέπει να αναδιαρθρωθεί για να γίνει βιώσιμο. Η νέα διάρθρωσή του να βασιστεί σε ρεαλιστικούς στόχους για τα δημοσιονομικά μεγέθη και την ανάπτυξη, βιώσιμους για την αναπαραγωγή της κοινωνίας, επαναπροσδιορίζοντας το ύψος και τη χρονική κατανομή των υποχρεώσεων της χώρας. Η ονομαστική αξία του χρέους πρέπει να μειωθεί. Η αποπληρωμή του να συνδεθεί με την ανάπτυξη («ρήτρα ανάπτυξης»). Και να προβλεφθεί σημαντική περίοδος χάριτος («moratorium») στην εξυπηρέτησή του για να εξοικονομηθούν πόροι για την ανάπτυξη.
Για περαιτέρω μείωση επιτοκίων, σταθεροποίηση κυμαινόμενων επιτοκίων, επέκταση περιόδου χάριτος, μετακύλιση λήξεων κ.ο.κ. κάνει λόγο από την πλευρά του ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελος Βενιζέλος
Δεν εξοφλείται, αναχρηματοδοτείται
Τον Φεβρουάριο του 2012 η Ελλάδα πέτυχε το μεγαλύτερο «κούρεμα» χρέους στην ιστορία. Αφαίρεσε από τους ώμους της, σε όρους καθαρής παρούσας αξίας,180 δισεκατομμύρια ευρώ, δηλαδή περίπου το 80% του ΑΕΠ, μαζί με την επαναγορά ομολόγων που ακολούθησε. Το κυριότερο όμως είναι ότι πέτυχε τη ριζική αναδιάρθρωση του χρέους. Το χρέος μεταφέρθηκε κατά το 90% εκτός αγορών, στα χέρια των κρατών-μελών της Ευρωζώνης και των θεσμικών εταίρων μας. Η μέση διάρκειά του επεκτάθηκε στα 16,5 χρόνια και το μέσο επιτόκιο μειώθηκε στο 2,1%. Δόθηκε σημαντική περίοδος χάριτος. Το ετήσιο κόστος εξυπηρέτησης (τόκοι και χρεολύσια) μειώθηκε κατά περίπου 60% σε σχέση με το 2010. Είναι σα να «κουρεύτηκε» το συνολικό χρέος κατά 60%.
Εγινε, όμως, κάτι ακόμη σημαντικότερο. Το Eurogroup αποφάσισε επισήμως και δεσμεύθηκε ότι θα προβεί σε περαιτέρω ελάφρυνση του χρέους μόλις η Ελλάδα πετύχει πρωτογενές πλεόνασμα και άρα ολοκληρώσει το πρόγραμμα προσαρμογής. Εδώ είμαστε τώρα. Η ειλημμένη αυτή απόφαση πρέπει να εξειδικευθεί και να εφαρμοστεί μέσω των αναγκαίων επεμβάσεων στους κρίσιμους συντελεστές: περαιτέρω μείωση επιτοκίων, σταθεροποίηση κυμαινόμενων επιτοκίων, επέκταση περιόδου χάριτος, μετακύλιση λήξεων κ.ο.κ.
Ολα αυτά επηρεάζουν προς τα κάτω την καθαρή παρούσα αξία του χρέους, δηλαδή συνιστούν «κούρεμα». «Κούρεμα» ουσιαστικό, συμφωνημένο, ασφαλές. Χωρίς περιττές, επικίνδυνες και αναποτελεσματικές συγκρούσεις με άλλα εθνικά κοινοβούλια και κυβερνήσεις. Για να το πετύχουμε αυτό πρέπει να έχει προηγηθεί η ολοκλήρωση της εξόδου από το μνημόνιο και η είσοδος στη νέα φάση της προληπτικής πιστωτικής γραμμής. Το δημόσιο χρέος κάθε χώρας, από τις ΗΠΑ έως τη Μάλτα, δεν εξοφλείται αλλά εξυπηρετείται και αναχρηματοδοτείται. Αυτό σημαίνει βιωσιμότητα του χρέους.
Το πραγματικό μέγεθος του χρέους δεν είναι η ονομαστική του τιμή, αλλά η συνάρτηση ονομαστικής τιμής, διάρκειας, επιτοκίου σε συνδυασμό με τα δημοσιονομικά δεδομένα και τον ρυθμό ανάπτυξης. Ευτυχώς, αυτά που συγκαλύπτει ο στείρος κομματικός ανταγωνισμός, τα καταλαβαίνουν οι ειδικοί και οι αγορές. Η αποτελεσματική παρέμβαση στο χρέος προϋποθέτει συνεπώς ότι θα έχουμε εκπληρώσει όλοι το χρέος μας απέναντι στην παραδοχή της αλήθειας.
ια τον επικεφαλής του «Ποταμιού», Σταύρο Θεοδωράκη, «ονομαστικό “κούρεμα” του μεγαλύτερου μέρους του χρέους», πρόκειται για μια ανέξοδη παλικαριά, όπως λέει χαρακτηριστικά. Αντιθέτως, στο «Ποτάμι» πιστεύουν ότι η διαπραγμάτευση για το χρέος θα πρέπει να οδηγήσει σε μια δραστική απομείωσή του σε παρούσες αξίες μέσω της δραστικής παράτασης των λήξεων και της υιοθέτησης χαμηλών σταθερών επιτοκίων.
Δραστική απομείωση μέσω διαπραγμάτευσης
Το δημόσιο χρέος, όπως είναι διαρθρωμένο σήμερα, αποτελεί τροχοπέδη στην ανάπτυξη της χώρας. Επομένως η αναδιάρθρωσή του είναι ένα από τα σημαντικότερα ζητήματα τα οποία θα πρέπει να διαπραγματευτεί η επόμενη κυβέρνηση με τα υπόλοιπα μέλη της Ευρωζώνης. Ακόμη και πριν από λίγο καιρό, κάποιοι πρότειναν το «ονομαστικό “κούρεμα” του μεγαλύτερου μέρους του». Επρόκειτο για μια ανέξοδη παλικαριά, για να το θέσω κομψά, που θα οδηγούσε σε ανώφελη ρήξη και ήττα μας με τα κράτη-εταίρους που μας έχουν δανείσει. Μια πρόταση που θα έφερνε τη χώρα σε αδιέξοδη αντιπαράθεση με τα Κοινοβούλια και τους λαούς της υπόλοιπης Ευρώπης, όπως δείχνει και η τελευταία αντίδραση του Φινλανδού πρωθυπουργού. Τώρα βέβαια τα περί «κουρέματος» έχουν αποσυρθεί στην προσπάθεια των «αριστερών διεκδικητών» της εξουσίας να δείξουν και λίγο ρεαλιστές. Βεβαίως ο κόσμος περιμένει την επόμενη μέρα των εκλογών ονομαστικό «κούρεμα», αλλά αυτό είναι ένα πρόβλημα που θα αντιμετωπίσουν (!) μετά τις εκλογές όταν οι προσδοκίες η μία μετά την άλλη θα διαψεύδονται.
Το δημόσιο χρέος της χώρας είναι τεράστιο και ως απόλυτος αριθμός, αλλά και ως λόγος προς το ΑΕΠ. Εχει όμως μια θετική ιδιομορφία. Οφείλουμε το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του σε κράτη-οικονομικούς και πολιτικούς εταίρους μας ή σε οργανισμούς στους οποίους συμμετέχουμε μαζί με αυτούς.
Στο «Ποτάμι» πιστεύουμε ότι η διαπραγμάτευση για το χρέος θα πρέπει να οδηγήσει σε δραστική απομείωσή του σε παρούσες αξίες, μέσω της δραστικής παράτασης των λήξεων και της υιοθέτησης χαμηλών σταθερών επιτοκίων. Στο πλαίσιο της ίδιας διαπραγμάτευσης θα πρέπει να συμφωνήσουμε τη δραστική μείωση των εξωφρενικών πρωτογενών πλεονασμάτων από 4,5% σε κάτω από 2%. Είναι ίσως το πιο κρίσιμο ζήτημα διότι, όπως γνωρίζετε, το ύψος του συσχετίζεται άμεσα με την ανάγκη αναδιάρθρωσης του χρέους, αφού προορίζονται κυρίως για την εξυπηρέτησή του. Η απαλλαγή από αυτή την υποχρέωση θα απελευθερώσει κρίσιμους πόρους στην παραγωγική χρηματοδότηση της οικονομίας. Προϋπόθεση για τη λύση στο θέμα του χρέους, αλλά και την αλλαγή πορείας της χώρας, θα είναι να διαμορφωθούν, μέσα από τις επερχόμενες εκλογές, συσχετισμοί που θα διασφαλίζουν την ασφαλή ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Το πόσο δυνατό θα αναδειχθεί το «Ποτάμι» σε αυτές θα παίξει καθοριστικό ρόλο, γεγονός που συνειδητοποιεί ημέρα με την ημέρα όλο και μεγαλύτερο τμήμα της κοινωνίας. Το ζητούμενο λοιπόν είναι να είμαστε μέσα και αξιόπιστα μέλη της Ευρωζώνης η οποία –γρήγορα πιστεύουμε– θα προχωρήσει σε μεγάλες αλλαγές που θα αφορούν και τη συλλογική διαχείριση των κρατικών χρεών. Αλλαγές οι οποίες θα ευνοήσουν και την Ελλάδα.
Για τον κ. Κουτσούμπα του ΚΚΕ, η λύση βρίσκεται μόνο στην πλήρη μονομερή και ολοσχερή διαγραφή
του χρέους.
Πλήρης, μονομερής, ολοσχερής διαγραφή
H προεκλογική συζήτηση εστιάζει κυρίως γύρω από τη διαπραγμάτευση του χρέους και αποπροσανατολίζει διπλά. Το βασικό όμως είναι η ανάκτηση των τεράστιων απωλειών της τελευταίας περιόδου που για το ΚΚΕ αποτελεί κόκκινη γραμμή, κριτήριο για κάθε πολιτική πρόταση. Συγχρόνως, αυτή η συζήτηση γίνεται με τη ρητή ή άρρητη υπόθεση πως αιτία της αντιλαϊκής επίθεσης είναι το υψηλό χρέος, το μνημόνιο και η τρόικα που συνδέονται μ’ αυτό. Ομως σ’ ολόκληρη την Ε.Ε., από την Ελλάδα του υψηλού χρέους μέχρι τη Γερμανία της υψηλής δημοσιονομικής πειθαρχίας, ξετυλίγεται ανάλογο κουβάρι αντιλαϊκών μέτρων, ανεξάρτητα από το ύψος του χρέους. Τέτοια μέτρα κωδικοποιούνται στις κατευθύνσεις της Ε.Ε., από το Μάαστριχτ μέχρι την «Ευρώπη 2020», υποχρεωτικές για όλα τα κράτη-μέλη. Αξονας των μέτρων είναι η θωράκιση της ανταγωνιστικότητας μονοπωλιακών ομίλων που είναι στρατηγικός στόχος της Ε.Ε. από τα γεννοφάσκια της. Με χρέος ή χωρίς, εντός των τειχών Ε.Ε. και της εξουσίας των ομίλων, η πολιτική φθηνής εργατικής δύναμης δεν θα μεταβληθεί ουσιαστικά.
Η ελληνική άρχουσα τάξη επιδιώκει μια καλύτερη διαπραγμάτευση για το χρέος, για να βρεθούν περισσότερα κεφάλαια χρηματοδότησης για την καπιταλιστική ανάπτυξη, για να αυξηθούν οι κρατικές επιδοτήσεις προς τους μονοπωλιακούς ομίλους. Η διαπραγμάτευση για το χρέος είναι διαπραγμάτευση στο εσωτερικό του στρατοπέδου της, όπου υπάρχουν αντιθέσεις και ανταγωνισμοί.
Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ ουσιαστικά συμφωνούν στα στρατηγικά σημεία για το χρέος. Αποδέχονται μια πιθανή επιμήκυνση και ότι ο λαός θα πρέπει να πληρώσει ένα τμήμα του χρέους, χρέος που δεν δημιούργησε και δεν ωφελήθηκε απ’ αυτό. Συσκοτίζουν πως κάθε διαπραγμάτευση θα περιλαμβάνει δεσμεύσεις ώστε να εξασφαλίζονται οι πιστωτές. Πρόσφατο παράδειγμα το προηγούμενο «κούρεμα», το PSI, με καταστρεπτικά αποτελέσματα για τον λαό.
Ο λαός δεν πρέπει να παγιδευθεί σε μια κάλπικη αντιπαράθεση. Στις 26 Ιανουαρίου, όποιος κι αν είναι κυβέρνηση, ο λαός θα βρίσκεται στην αντιπολίτευση και ο πραγματικός του αντίπαλος θα προωθεί με αποφασιστικότητα την πολιτική φθηνής εργατικής δύναμης, με νέες μειώσεις σε μισθούς, νέα αντιλαϊκά μέτρα. Η ανάκτηση των απωλειών δεν θα χαριστεί από κανέναν, θα κερδηθεί από ένα αναγεννημένο εργατικό λαϊκό κίνημα με ένα δυνατό ΚΚΕ στη βουλή και στον λαό για να πάρει πίσω ο λαός όσα έχασε με την κρίση, να ανοίξει ο δρόμος για τον μονόδρομο ικανοποίησης των αναγκών του. Κι αυτό μπορεί να γίνει μόνο με πλήρη μονομερή και ολοσχερή διαγραφή του χρέους, κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, αποδέσμευση από την Ε.Ε., με τον λαό στην εξουσία.
Λιγότερο… δραστική είναι τέλος η λύση που προτείνει ο κ. Γιώργος Παπανδρέου: Διεθνής διάλογος, με βάση συζήτησης την επιμήκυνση κατά 70 χρόνια.
Διεθνές συνέδριο, ελληνικό σχέδιο
Εδώ και δύο χρόνια η χώρα όφειλε έγκαιρα να προετοιμαστεί για την ομαλή και ασφαλή έξοδο στις αγορές, με δεδομένο ότι το Πρόγραμμα τελείωνε τον Δεκέμβριο του 2014. Αυτό δεν έγινε. Αποτέλεσμα; Το πρόβλημα του ελληνικού χρέους επανέρχεται ξανά ως παράγοντας αβεβαιότητας, που αποσταθεροποιεί την οικονομία, παγώνει την αγορά.
Η Ελλάδα δεν μπορεί να περιμένει. Πρέπει να μπει τέλος, τώρα, άμεσα, στην ανασφάλεια. Σήμερα τα 2/3 του χρέους είναι στα χέρια των εταίρων μας, ως αποτέλεσμα των πακέτων διάσωσης και της ιστορικής απομείωσης του χρέους που πετύχαμε με τη Συμφωνία των Βρυξελλών, τον Οκτώβριο του 2011. Με τη δημοσιονομική σταθεροποίηση που ξεκίνησε το 2009, σήμερα έχουμε πρωτογενή δημοσιονομικά πλεονάσματα. Αυτό είναι μια κατάκτηση που μας δίνει τη δυνατότητα να διαπραγματευτούμε για την περαιτέρω ελάφρυνση του βάρους του.
Τι προτείνουμε:
1. Αμέσως μετά τις εκλογές: Διεθνές συνέδριο με τη συμμετοχή όλων των κομμάτων και των καλύτερων εμπειρογνωμόνων από την Ελλάδα και το εξωτερικό για την επεξεργασία της καλύτερης δυνατής εθνικής διαπραγματευτικής θέσης για το χρέος.
2. Σε αυτόν τον διάλογο, το Κίνημά μας έχει συγκεκριμένη βάση συζήτησης: Επιμήκυνση για 70 χρόνια των ελληνικών ομολόγων που βρίσκονται στα χέρια των εταίρων μας. Μηδενισμός του περιθωρίου στο επιτόκιο των ομολόγων. Σταθεροποίηση των ετήσιων τόκων που πληρώνουμε σε ένα χαμηλό επίπεδο για τις επόμενες δεκαετίες. Παράταση της περιόδου χάριτος στις αποπληρωμές των «επίσημων δανείων». Ανταλλαγή μέρους των ομολόγων με άλλα που θα έχουν ρήτρα ανάπτυξης και θα αποπληρώνονται όσο πάει καλύτερα η οικονομία.
3. Με συγκεκριμένη εθνική διαπραγματευτική θέση για το χρέος αλλά και, το βασικότερο, ένα ελληνικό δικό μας σχέδιο – δέσμευση για βαθιές μεταρρυθμίσεις, να κάνουμε τη Μεγάλη Συμφωνία με τους εταίρους μας: Βαθιές αλλαγές στο πώς λειτουργούμε ως κράτος, με αντάλλαγμα την ολοκληρωτική αποτίναξη της ανασφάλειας με τη βοήθειά τους στην οριστική διευθέτηση του χρέους. Ενα Εθνικό Σχέδιο Μεταρρυθμίσεων το οποίο οι Ελληνες και οι Ελληνίδες έχουμε κάθε δικαίωμα να αποφασίσουμε με δημοψήφισμα. Γιατί μόνο αν ο πολίτης αισθανθεί πραγματικά συμμέτοχος, θα παλέψει για την επιτυχία της συμφωνίας με τους εταίρους.
Ταυτόχρονα, να επιμείνουμε ως χώρα για την πραγματοποίηση μεγάλης ευρωπαϊκής διάσκεψης για το χρέος -το ελληνικό αλλά και άλλων χωρών- που θα δρομολογήσει λύσεις για όλη την Ευρώπη. Το βασικό όμως είναι να πετύχουμε άμεσα μια σημαντική περαιτέρω ελάφρυνση του χρέους. Είναι έτοιμοι οι εταίροι μας για τη Μεγάλη Συμφωνία. Εμείς;
Καθημερινή
