Στην αρχή του 2019 που η Ελλάδα έχει βγει (;) από τα μνημόνια, αλλά οι τσέπες των πολιτών παραμένουν άδειες ως απόρροια της δεκαετούς οικονομικής κρίσης που έχει εξαϋλώσει την μικρομεσαία τάξη, τα συνοικιακά καταστήματα -όσα άντεξαν στην φορολαίλαπα- στηρίζουν τις γειτονιές όσο τα στηρίζουν κι αυτές.
Τα τεφτέρια που έκαναν ξανά την εμφάνισή τους στα τελευταία χρόνια και τα βερεσέδια δίπλα από την ταμειακή μηχανή, θυμίζουν την Ελλάδα μιας άλλης εποχής κι ας δείχνει το ημερολόγιο 2019.
Τα μεγάλα λόγια των πολιτικών δεν γεμίζουν τα ψυγεία των πολιτών και οι κούφιες υποσχέσεις δεν παράγουν χρήματα. Αρκεί να περάσει κανείς από συνοικιακά καταστήματα, super market, mini market, κρεοπωλεία, φούρνους, φαρμακεία, περίπτερα και θα διαπιστώσει ότι τα τεφτέρια όλο και μεγαλώνουν. Αλλά είναι κι εκείνα που κρατούν ακόμα ζωντανές τις γειτονιές και στηρίζουν τις οικογένειες που πασχίζουν να τα βγάλουν πέρα.
Στην Ελλάδα του 2019, το ρολόι έχει γυρίσει αρκετές δεκαετίες πίσω, αφού όλο και περισσότεροι είναι εκείνοι που δεν μπορούν να αγοράσουν ούτε τα βασικά είδη για την διατροφή τους. Χαμηλοσυνταξιούχοι, απλήρωτοι εργαζόμενοι, άνεργοι, πολύτεκνοι και χωρισμένες μητέρες κάθε μήνα ψωνίζουν βερεσέ από τα μαγαζιά της γειτονιάς…
Πελάτες, που μέχρι πρότινος ήταν συνεπείς στις υποχρεώσεις τους, τώρα ζητούν πίστωση χρόνου για να δώσουν ακόμη και πέντε ευρώ. Για να πάρουν γάλα, ψωμί και βασικά είδη διατροφής.
Ο κ. Πανορμίτης Χατζηγεωργίου, ιδιοκτήτης συνοικιακού σούπερ μάρκετ στο Ροδίνι με σταθερή πελατεία εδώ και πολλά χρόνια, δηλώνει στην “δημοκρατική”, ότι το βερεσέ είναι καθημερινό φαινόμενο. «Ζητούν βερεσέ πελάτες μας που παλιότερα ήταν συνεπείς και δεν θα πίστευες ποτέ ότι θα έρθει στιγμή που δεν θα έχουν πάνω τους χρήματα. Είτε πρόκειται για εργαζόμενους που δουλεύουν και δεν πληρώνονται, είτε ζουν με έναντι, είτε ηλικιωμένοι που η σύνταξη δεν φτάνει μέχρι το τέλος του μηνός… Χαμηλόμισθοι που πρέπει να συντηρήσουν την οικογένειά τους, μητέρες πολύτεκνες που δεν έχουν να πάρουν γάλα στα παιδιά τους. Γνωρίζουμε πλέον ποιοι πελάτες έχουν πραγματική ανάγκη, ποιοι είναι εντάξει στις υποχρεώσεις τους. Σε αυτούς τους ανθρώπους δεν μπορείς να μην δώσεις βερεσέ. Μόλις πληρωθούν, έρχονται και μας εξοφλούν. Δυστυχώς η κατάσταση γίνεται όλο και πιο δύσκολη», λέει στην “δ” ο κ. Πανορμίτης Χατζηγεωργίου.
Όπως λέει, υπάρχουν κι οι επιτήδειοι που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν καταστάσεις ζητώντας βερεσέ και μετά εξαφανίζονται, «αλλά οι σταθεροί μας πελάτες είναι συνεπείς γι αυτό κι εμείς προσπαθούμε να τους εξυπηρετήσουμε στο μέτρο του δυνατού. Σίγουρα μια επιχείρηση σε αυτούς τους καιρούς δεν μπορεί να επιβιώσει μόνο με βερεσέ», λέει ο κ. Π. Χατζηγεωργίου.
Ίδια κατάσταση επικρατεί και στα κρεοπωλεία. «Μπαίνει το μαγαζί ο πελάτης με δισταγμό και σου ζητά κιμά για τρία ευρώ ή μας ρωτά αν περισσεύουν κόκκαλα για να κάνει σούπα κι επειδή ντρέπεται να πει ότι είναι για τον ίδιο, λέει πως είναι για το σκύλο του. Τι να πεις… Ξέρω ποιοι πελάτες έχουν πραγματική ανάγκη και προσπαθώ, όποτε μπορώ, να βάζω λίγο κρέας παραπάνω στην σακούλα. Όσο για τα τεφτέρια, μην τα ρωτάτε. Όλο και μεγαλώνουν. Ή τα τεφτέρια θα μεγαλώσουν ή οι πελάτες θα λιγοστέψουν. Πληρωνόμαστε όποτε πάρουν την σύνταξή τους ή όποτε πληρωθούν», δηλώνει στην “δ” κρεοπώλης που περιμένει να βγει στην σύνταξη για να κλείσει το μαγαζί. «Πολλές μέρες κλείνω ταμείο με 10, 20 και 30 ευρώ. Σήμερα από το πρωί έχω κάνει είσπραξη 11 ευρώ! Και να θέλω να βοηθήσω παραπάνω, είναι αδύνατον γιατί και τα έξοδα του μαγαζιού είναι πολλά και έχω σπίτι να συντηρήσω».
Κι αν θεωρείται αναμενόμενο το βερεσέ σε τέτοιου είδους επιχειρήσεις, πλέον υπάρχει και το βερεσέ σε φαρμακεία, μετά και την αύξηση της συμμετοχής σε φάρμακα και συνήθως αφορά χρόνια πάσχοντες, με πολλά και ακριβά σκευάσματα, όπου η συμμετοχή τους και μόνο, αγγίζει ή και ξεπερνά τα 100 ευρώ το μήνα. «Τα φαρμακεία πλέον δουλεύουν με βερεσέ. Συνταξιούχοι, περιμένουν να πάρουν την σύνταξή τους για να μας πληρώσουν την συμμετοχή τους που φτάνει το 50%, 60% και 70%. Εμάς πλέον μας χρωστούν και οι πολίτες και το κράτος. Δεν μπορούμε όμως να κάνουμε διαφορετικά, δεν μπορούμε να πούμε όχι στον άνθρωπο που έχει ανάγκη τα φάρμακά του. Οι συνταξιούχοι μόλις μας πληρώσουν, παίρνουν τα φάρμακα του επόμενου μήνα. Είμαστε δηλαδή μονίμως έναν μήνα μέσα. Υπάρχουν όμως και πελάτες που είναι άνεργοι και χρειάζονται τα φάρμακά τους, δεν μπορείς να τους τα στερήσεις. Το τεφτέρι υπάρχει στα φαρμακεία και μεγαλώνει κάθε μήνα», δηλώνει στην “δ”, ο πρόεδρος του Φαρμακευτικού Συλλόγου Δωδεκανήσου κ. Νίκος Φουτούλης.
Οι ιδιοκτήτες συνοικιακών καταστημάτων βλέπουν το ρευστό να εισρέει με το σταγονόμετρο στην ταμειακή τους μηχανή και στο κλείσιμο, ψάχνουν πώς θα εξοφλήσουν τους δικούς τους προμηθευτές και πώς θα καλύψουν τα δυσβάσταχτα λειτουργικά τους έξοδα.
Στα μαγαζιά της γειτονιάς έχει επιστρέψει το “βερεσέ”
