Άρθρο της Ελένης Ν. Καραγιάννη
Το έτος 2021 ξεκίνησε δυναμικά για τον αθλητισμό με αποκαλύψεις για σκάνδαλα τα οποία ήταν σαν κρυμμένα μυστικά. Αυτό οδηγεί όχι απαραίτητα σε ισοπέδωση, περισσότερο αποδομείται μια αρρωστημένη νοοτροπία και φανερώνεται κάτι νέο και ελπιδοφόρο.
Ο πατέρας μου, παλαίμαχος ποδοσφαιριστής της Ρόδου ο οποίος είχε διαγραφεί από το ποδόσφαιρο από την εποχή της Χούντας, με απέτρεπε ν’ ασχοληθώ συστηματικά με τον αθλητισμό από τα παιδικά μου χρόνια. Οι αποκαλύψεις των κ.κ. Σοφίας Μπεκατώρου, Μάνιας Μπίκωφ και άλλων αθλητριών έπεσαν σαν αστραπή και κατάλαβα την ανησυχία του πατέρα μου για να μην προσανατολιστώ στον αθλητισμό όταν ήμουν παιδί. Έσπευσα να τον ευχαριστήσω γι αυτό.
Στάθηκα τυχερή όταν ξεκίνησα το 2010 γιατί μπόρεσα να συμμετάσχω για μια ολόκληρη δεκαετία σε πολλούς αγώνες τριάθλου που διοργανώθηκαν στο νησί της Ρόδου από τον Απόλλων Τρίαθλο. Συνειδητοποίησα ότι μετά από κάθε αγώνα ένιωθα αυτοπεποίθηση, η ψυχολογία και η υγεία μου βελτιώθηκαν αισθητά και αυτό το συναίσθημα το εκδήλωνα και σε κάθε έκφραση της ζωής μου όπως οικογένεια, δουλειά, εκπαίδευση και υγεία. Άλλωστε είχα υποβληθεί σε χειρουργεία καρκίνου ωοθηκών (24 και 29) και ήμουν ήδη 32 ετών.
Σήμερα αντιλαμβάνομαι την ψυχολογία του αθλητή. Αλλά κάθε φορά που αγωνίζομαι δεν μπορώ να αγνοήσω τις δυνατότητες, τις προοπτικές και τα όριά μου. Ξεκινώντας τον αθλητισμό σε μεγάλη ηλικία με ένα βεβαρημένο ιατρικό ιστορικό ο στόχος είναι αρχικά η συμμετοχή και στη συνέχεια ο τερματισμός σε αγώνα χωρίς τραυματισμό. Πολλές φορές βρέθηκαν άνθρωποι να με κρίνουν και μου είπαν να τα παρατήσω ενώ βρίσκομαι πολλές φορές υπόλογη να δίνω εξηγήσεις αλλά είμαι σίγουρη πως δεν θα μου έλεγαν τίποτα αν δεν ήμουν γυναίκα. Κατάλαβα ότι δεν είναι δυνατός ο πρωταθλητισμός όταν μοιράζεσαι ανάμεσα σε οικογένεια, σπουδές, εργασία κ.λπ. Άλλωστε ο αθλητής πρέπει να “κτίσει το σώμα του” με τα χρόνια και η καταξίωση δεν έρχεται από τη μια μέρα στην άλλη. Έμαθα για το άθλημα από τα λάθη μου και από τις εμπειρίες των αγώνων.
Με την προσμονή για έναν αγώνα έθετα στόχους, είχα πρόγραμμα και ξεπερνούσα διάφορα προβλήματα. Όπως πχ το 2019 σε προετοιμασία μου με ποδήλατο για τη συμμετοχή μου στο Ολυμπιακό τρίαθλο Ocean Lava στη Ρόδο υπέστην σοβαρό τροχαίο όταν με παρέσυρε αυτοκίνητο. Μετά τα σαράντα ράμματα στο πρόσωπο και κάταγμα στο αριστερό χέρι, με ότι δυσκολίες αυτό συνεπάγεται στην καθημερινότητά μου, συνέχισα να κάνω μικρές προπονήσεις, προκειμένου να ξεπεράσω τους τραυματισμούς στο σώμα αλλά και τις ψυχολογικές επιδράσεις που μου προξένησε η παραμόρφωση στο πρόσωπο, προκειμένου να συνεχίσω τη ζωή μου, οικογένεια, εργασία κλπ. χωρίς να ήμουν σίγουρη αν θα έπαιρνα μέρος σε αγώνα ξανά. Με τις προπονήσεις δικαιώθηκα σε μεγάλο βαθμό καταφέρνοντας ακόμα και να συμμετάσχω στον αγώνα που ήθελα το ίδιο έτος.
Στον αθλητισμό γνώρισα πολλούς μεγάλους και άξιους αθλητές και προπονητές της Ρόδου αλλά και από άλλα μέρη της Ελλάδος ή του εξωτερικού που ήρθαν να διαγωνιστούν στο νησί μας. Μεταξύ άλλων γνώρισα και την κυρία Μάνια Μπίκωφ, μια γυναίκα πρότυπο, μητέρα, εργαζόμενη που έχει διακριθεί για το ανθρωπιστικό της έργο και τις εξαιρετικές της επιδόσεις στον αθλητισμό. Αυτό με γεμίζει κάθε φορά αισιοδοξία.
Με το παρόν συμπαραστέκομαι δημόσια σε όσες γυναίκες πολεμούν για την αξιοπρέπειά τους σε κάθε τομέα, σε κάθε αγώνα όποιος κι αν είναι αυτός. Οι αποκαλύψεις αυτές που έγιναν πρόσφατα να μην σταθούν εμπόδιο για καμία γυναίκα ή γονιό να στείλει τα παιδιά του στον αθλητισμό γιατί μας δείχνουν τη δύναμη της ψυχής και της εγκράτειας μιας αθλήτριας να ζήσει αξιοπρεπώς τόσα χρόνια με το μυστικό μιας κακοποίησης. Ο αθλητισμός είναι υγεία, ζωή κι ελπίδα.
Θα πρέπει να έχουμε την αντίληψη και την ευαισθησία να προτρέπουμε τις γυναίκες και ειδικά τα μικρά κορίτσια να μιλάνε ανοικτά και να έχουν θάρρος ν’ αντιστέκονται σε φαινόμενα κακοποιήσεων για να μην τους γίνουν βιώματα. Να ενισχύσουμε τέλος τις δομές αθλητισμού με σύμβουλους αθλητισμού και παιδοψυχολόγους.
Πολλές γυναίκες υπόκεινται καθημερινά σε πιέσεις, κακοποιήσεις και αποκλεισμούς, στον εργασιακό χώρο, την πολιτική, το χώρο της εκπαίδευσης, τον καλλιτεχνικό χώρο ή αλλού. Οι πρόσφατες αποκαλύψεις αποδόμησαν μια παγιωμένη κατάσταση που λειτουργούσε ως τροχοπέδη στην ανάπτυξη του αθλητικού ιδεώδες και οδηγούσε
τους πρωταθλητές στην απομόνωση. Ίσως λειτουργήσει και σαν ντόμινο για τους υπόλοιπους τομείς της ζωής εργασιακός τομέας, πολιτική κλπ.
Ας έχουμε ενσυναίσθηση έστω για λίγο και ας καταλάβουμε το βαρύ φορτίο των βιωμάτων των αθλητριών αυτών που το κουβαλούσαν μέσα τους για δεκαετίες. Ας ονειρευτούμε ένα καλύτερο μέλλον για τον αθλητισμό και για τα παιδιά μας δίνοντάς τους ευκαιρίες να μιλάνε ανοικτά και να μην καλύπτουν τέτοια φαινόμενα και με αφορμή τα όσα αποκαλύφθηκαν να κάνουμε ένα νέο ξεκίνημα.
Ελένη Ν. Καραγιάννη
Αθλήτρια Τριάθλου
Απόφοιτη Τμήματος Μεσογειακών Σπουδών Παν.Αιγαίου
Απόφοιτη ΑΣΠΑΙΤΕ Ρόδου ΕΠΠΑΙΚ & ΠΕΣΥΠ
