Μήπως κάτι σας θυμίζει η υπόθεση με τα κρατικά αυτοκίνητα, που θα τα στερηθούν βουλευτές και υπουργοί, και θα τα χαρούν οι ιδιώτες που θα τ’ αγοράσουν; Δεν πρόκειται για φαινόμενο τύπου déjà vu: ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι ούτε ο πρώτος και πιθανότατα ούτε ο τελευταίος που εξήγγειλε εκκαθάριση του εθνικού μας στόλου αυτοκινήτων. Βλέπετε, όσοι πρωθυπουργοί κι αν προσπάθησαν να τα περιορίσουν, τα κρατικά αυτοκίνητα είναι ακόμη εκεί έξω και οι οδηγοί τους δεν δείχνουν καθόλου πρόθυμοι να τα εγκαταλείψουν.
Οι απογραφές (που κατά κανόνα δεν ολοκληρώνονται ποτέ…) δίνουν νούμερα απίθανα: το 1991 τα κρατικά αυτοκίνητα ήταν 22.000, τα επόμενα χρόνια τουλάχιστον τρεις απογραφές έμειναν στη μέση και ξαφνικά, στην επίσημη απογραφή του Δεκεμβρίου του 2006, φτάσαμε τις 58.000 κρατικά οχήματα που μας «φέσωναν» 350 εκατ. ευρώ τον χρόνο! Περιττό να πει κανείς πως και η επόμενη απογραφή (του 2010) έμεινε κι εκείνη στη μέση.
Πριν απ’ αυτήν, πάντως, ο Γ. Ραγκούσης, που έγινε υπουργός Εσωτερικών το 2009, αποφάσισε να λάβει τα μέτρα του. Ισως να θυμάστε ακόμα αμυδρά το πρόγραμμα των 100 ημερών του Γ. Παπανδρέου στο οποίο εντάχθηκε το σχέδιο για να βγουν στα… πιτς τα κρατικά αμάξια. Τον Οκτώβριο του 2009, λοιπόν, αποφασίστηκε να λιγοστέψουν τα κυβικά τους αλλά και εκείνοι που τα δικαιούνται. Η λέξη-κλειδί στα χείλη της νέας κυβέρνησης έγινε το «υβριδικό». Για να μην επιβαρύνει ούτε το περιβάλλον ούτε την κρατική τσέπη.
Ή, τουλάχιστον, αυτό ήταν το σχέδιο. Γιατί όταν ο Φίλ. Πετσάλνικος άρχισε να ρωτάει τους βουλευτές τι αυτοκίνητο ήθελαν, για μεταχειρισμένο δεν συζητούσε κανείς. Οπως έλεγαν, «αυτό είναι ενεργοβόρο». Ενώ οι υβριδικές Lexus και Mercedes που ζητούσαν τους φαίνονταν φιλικές στο περιβάλλον… Κι έτσι, η Βουλή εφοδιάστηκε με 160 Lexus τελευταίας τεχνολογίας (απ’ αυτές που κοστίζουν 72.000 ευρώ), με 75 Mercedes, 55 Audi, 25 BMW και 17 Saab. Απ’ τους 300 βουλευτές, μόνο 4 ζήτησαν απλό αυτοκίνητο των 26.000 ευρώ για να μετακινούνται. Κι έτσι, κάθε βουλευτικό όχημα έφτασε να κοστίζει μέχρι 1.500 ευρώ τον μήνα με τη μέθοδο leasing. Σύνολον, 5,5 εκατ. τον χρόνο για 300 βουλευτικά αυτοκίνητα!
Κι αυτό, χωρίς τις «δίδυμες μπέμπες». Δηλαδή, τις δύο αλεξίσφαιρες και αλεξίβομβες BMW, που μπορεί τώρα ο Γ. Κατρούγκαλος να τις έχει βγάλει στο σφυρί, αλλά μόλις 4 χρόνια πριν, τον Ιούλιο του 2011, τις παράγγελνε ο τότε υπουργός Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου έναντι 1,5 εκατ. ευρώ. Αρχικά οι «δίδυμες» προορίζονταν για να μετακινούνται οι υπουργοί Οικονομικών και Προστασίας του Πολίτη χωρίς να τους απειλεί τίποτε. Η μόνη απειλή που δεν υπολόγισε ο Γ. Παπακωνσταντίνου, βέβαια, ήταν εκείνη του Ευ. Βενιζέλου. Ο οποίος μόλις έγινε υπουργός Οικονομικών, του άρπαξε τη λιμουζίνα.
Καθώς η υπόθεση με τα κρατικά αυτοκίνητα άρχισε να μοιάζει σεναριακά στο «Κατσαριδάκι, αγάπη μου» αλλά με λιμουζίνα στον πρωταγωνιστικό ρόλο, τον Φεβρουάριο του 2012, με καθυστέρηση 3 ετών, μπήκε επιτέλους πλαφόν κυβικών στα βουλευτικά αυτοκίνητα, ώστε να περιοριστεί το κόστος τους κατά 35%. Και φτάσαμε στον Σεπτέμβριο του 2013, που ο Κυριάκος Μητσοτάκης ως υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης παρακάλεσε τους συναδέλφους του υπουργούς να περιορίσουν τα αυτοκίνητα που χρησιμοποιεί το κράτος. Βλέπετε, παρά τις εξαγγελίες, οι φορολογούμενοι πλήρωναν ακόμη 320.000.000 ευρώ τον χρόνο για τα κρατικά οχήματα. Μια νέα εγκύκλιος βγήκε, που έθετε ως διορία για την απόσυρση των μεγάλου κυβισμού αυτοκινήτων την 31η Ιανουαρίου του 2014. Αλλά κανείς δεν ήλπιζε πως αυτή τη φορά θα εφαρμοστεί. Υπήρχε, άλλωστε, ήδη ένα ΦΕΚ που όριζε ως διορία απόσυρσης των ίδιων αυτοκινήτων την 31η Δεκεμβρίου του… 2010!
Το επόμενο επεισόδιο είναι αυτό που παρακολουθούμε τώρα: ο Αλ. Τσίπρας αποφάσισε κι εκείνος να ξεφορτωθεί τα κρατικά αυτοκίνητα. Παρότι δύσκολα θα βρείτε ψηφοφόρο να διαφωνήσει με το μέτρο, μοιάζει απίθανο να τα καταφέρει. Οχι μόνο γιατί θα πρέπει να βρεθούν ιδιώτες να φορτωθούν τα τετράτροχα που με τον φόρο πολυτελείας τους αγοράζεις τα φιλέτα του ΤΑΙΠΕΔ. Αλλά κυρίως γιατί πολλοί ώς τώρα προσπάθησαν και κανείς δεν τα κατάφερε.
Από το 1924
Ενενήντα χρόνια πριν, το 1924, η κυβέρνηση Παπαναστασίου ήταν η πρώτη που επιχείρησε να καταργήσει τα κρατικά αυτοκίνητα. Ολα κι όλα τότε στην Αθήνα κυκλοφορούσαν 3.000 οχήματα, κι ανάμεσά τους κρύφτηκαν τα κρατικά και συνέχισαν απτόητα τις βόλτες τους. Το 1951, η κυβέρνηση Σ. Βενιζέλου – Γ. Παπανδρέου διέταξε την αντικατάσταση των πολυτελών υπουργικών αυτοκινήτων «διά των ειδικώς παραγγελθέντων εις Γερμανίαν, μικρών και οικονομικών αυτοκινήτων μάρκας “Οπελ”». Τα «Οπελ», όμως, δεν έλυσαν το πρόβλημα, κι έτσι στις 10 Δεκεμβρίου του 1951 ο Ν. Πλαστήρας κατήργησε ξανά τον εθνικό στόλο αυτοκινήτων. Περίπου το ίδιο έκανε και ο Αλ. Παπάγος: τον Μάρτιο του 1953 αποφασίστηκε να περιοριστούν στα μισά τα αμάξια του κράτους, που τότε ήταν περίπου 2.000.
Σήμερα ξεπερνούν τις 50.000. Οπότε, αν ο Αλ. Τσίπρας καταφέρει να τα καταργήσει, θα έχει πετύχει εκεί που απέτυχαν ο Βενιζέλος, ο Παπάγος και ο Πλαστήρας. Και ώς τότε, το κοντέρ ακόμα θα γράφει.
Καθημερινή
