Η προχθεσινή ημέρα έμελλε να είναι η τελευταία πινελιά, για έναν από τους μεγαλύτερους σύγχρονους Ελληνες ζωγράφους. Ιδιαίτερα αγαπητός στο ευρύ κοινό και τους ομότεχνους του όλοι είχαν καλά λόγια να πουν για εκείνον τον μειλίχιο, πάντοτε ανοιχτό άνθρωπο. Ίσως αυτή να είναι η αιτία που παρότι καταξιωμένος δεν απέκτησε ποτέ πλούτη και προτιμούσε να μοιράζεται τα μυστικά της τέχνης του-και τα προνόμια του-με όλους όσοι το είχαν ανάγκη. Γι αυτό να πικράθηκε πολύ όταν η Ακαδημία Αθηνών αποφάσισε να τον διαγράψει, από μέλος της επειδή στερήθηκε την όραση του και δεν μπορούσε πλέον να συμμετάσχει στις συνεδριάσεις. Δεν γνωρίζω το κατασταστικό της Ακαδημίας Αθηνών αλλά θεωρώ, ότι δεν χρειάζονται ιδιαίτερες γνώσεις, για να κρίνει κανείς την εν λόγω απόφαση ως τουλάχιστον απαράδεκτα απάνθρωπη. Ο ίδιος είχε πει: «Εκείνο που ρώτησα επανειλημμένα ήταν να μου απαντήσουν στο αν αποβάλλεται όποιος αρρωσταίνει. Απάντηση δεν πήρα ποτέ. Αυτό που μου στοίχισε περισσότερο ήταν ότι την επόμενη χρονιά δεν υπήρχε το όνομά μου ούτε στην επετηρίδα. Έτσι απλά με πέταξαν έξω σαν να ήμουν ένα τίποτα». Καμιά σοφία σ αυτήν την χώρα σε κανέναν επίπεδο. Οι αξίες φεύγουν μόνες και πικραμένες… Τα χρόνια πέρασαν. Στο σκοτάδι. Η μη αναστρέψιμη κατάσταση της υγείας του, τον είχε βυθίσει σε κατάθλιψη. Ο Μυταράς έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του απομονωμένος στο σπίτι του. Έφυγε πικραμένος από τις κλειστές κάστες αλλά πάντα γεμάτος αγάπη και πλήρης από ανθρωπιά και ιδέες. Διέθετε άλλωστε αυτό το πνεύμα που όπως έλεγε και ο Ελύτης «για να το εισδεχθείς πρέπει να κάνεις ένα άλμα πάνω από τη συγκίνηση. Και να χεις την ψυχή σου στα δάχτυλα, στα μάτια, στα ρουθούνια, στα χείλη. Από κει μιλάει ο κόσμος». Και αυτό ο βαθιά ανθρωπιστής Δημήτρης Μυταράς το ήξερε καλά -αυτή είναι η κληρονομιά- το ότι μιλούσε στον κόσμο βαθιά στην ψυχή και στην καρδιά του.
Με πέταξαν έξω σαν να ήμουν ένα τίποτα!
