Νομολογία αποτελούν πλέον δυο αποφάσεις του Αρείου Πάγου, με τις οποίες καταλογίζεται συνυπαιτιότητα εργαζομένων σε εργατικά ατυχήματα και υλικές ζημιές εν ώρα εργασίας. Πότε φταίει ο εργαζόμενος, τι αλλάζει για τις αποζημιώσεις.
Ανατρέπει τα δεδομένα στα εργατικά ατυχήματα ο Αρειος Πάγος –
Αποζημίωση στους εργοδότες τους για υλικές ζημιές που θα κάνουν εν ώρα εργασίας αλλά και συνυπαιτιότητά για εργατικά ατυχήματα , ακόμα και θανατηφόρα, καταλογίζει ο Αρειος Πάγος με δύο αποφάσεις του ( 729/2015 και 1253/2014) αναφορικά με τις υποθέσεις δυο εργαζομένων, ο ένας εκ των οποίων μάλιστα έχασε τη ζωή του
Και οι δύο αποφάσεις του ανωτάτου δικαστηρίου αποτελούν πλέον νομολογία και μπορούν να λειτουργήσουν υπέρ των εργοδοτών εφόσον αξιώνουν αποζημίωση.
Αποζημίωση για υλικές ζημιές
Η υπ αριθμόν 729/2015 απόφαση του Αρείου Πάγου αφορά ατύχημα που είχε συμβεί στην Ιταλία το καλοκαίρι του 2011 όταν οδηγός μεγάλης νταλίκας που μετέφερε (σε ψυγείο) γαλακτοκομικά προϊόντα, έχασε τον έλεγχο του οχήματός του, με αποτέλεσμα αυτό να εκτραπεί της πορείας του και να προσκρούσει στο στηθαίο ασφαλείας του αυτοκινητοδρόμου. Το όχημα ήταν ιδιοκτησίας ελληνικής εταιρείας, και από τη σύγκρουση το μεγαλύτερο μέρος του καταστράφηκε όπως και το φορτίο που μετέφερε, ενώ την τελευταία στιγμή ο οδηγός κατάφερε να βγει από το φλεγόμενο όχημα και να σωθεί.
Η υπόθεση έφτασε στα αστικά δικαστήρια αλλά και στον Αρειο Πάγο, ο οποίος, υιοθετώντας πλήρως τη σχετική απόφαση που είχε λάβει προηγουμένως το Εφετείο, έκρινε ότι ο οδηγός της νταλίκας δεν εκτέλεσε την εργασία του με επιμέλεια ως όφειλε και γι’ αυτό ευθύνεται για τη ζημιά που προκάλεσε στον εργοδότη του, δηλαδή την καταστροφή του οχήματος αλλά και του εμπορεύματος. Το ποσοστό δε συνυπαιτιότητάς του στο ατύχημα είναι 99% και ως εκ τούτου ο εργοδότης μπορεί να αξιώσει αποζημίωση από τον υπάλληλό του.
«Υπαίτιος του ατυχήματος και των συνεπειών που προκλήθηκαν από αυτό είναι ο οδηγός του οχήματος, καθόσον αυτός παρότι έμπειρος και ικανός ασχολούμενος επαγγελματικά με την οδήγηση φορτηγών, επέδειξε αμέλεια κατά την εκτέλεση ελιγμού προς τα αριστερά και δεν συγκράτησε το όχημα που οδηγούσε, κατά τρόπο ώστε αυτό να παραμείνει κινούμενο εντός της αριστερής λωρίδας κυκλοφορίας, αλλά έχασε τον έλεγχο αυτού, τον οποίο δεν ανέκτησε, με τις περαιτέρω συνέπειες…»., αναφέρει χαρακτηριστικά η απόφαση του Β2 τμήματος του ανωτάτου δικαστηρίου.
Ενα μέλος του δικαστηρίου μειοψήφησε κρίνοντας ότι δεν μπορεί να υπάρξει απόλυτη συνυπαιτιότητα του εργαζομένου σε εργατικό ατύχημα καθώς : «ο εργοδότης με την αντιπαροχή του αμείβει την εργασία και όχι την ανάληψη κινδύνου. Ο μισθός που λαμβάνει ο εργαζόμενος δεν αντισταθμίζει τους κινδύνους ζημιών στους οποίους αυτός εκτίθεται κατά την εκτέλεση της εργασίας του, μέσα σε συνθήκες ή καταστάσεις πίεσης τις οποίες αποκλειστικά διαμορφώνει και επηρεάζει ο εργοδότης. Ακόμη και για τον πιο επιμελή και ευσυνείδητο εργαζόμενο ενδέχεται να καταστεί αναπόφευκτη μια στιγμιαία χαλάρωση της προσοχής με εντελώς δυσανάλογες συνέπειες».
Η δεύτερη υπόθεση
Η δεύτερη υπόθεση είναι ακόμη πιο εντυπωσιακή καθώς αποδίδει υπαιτιότητα 40% σε οδηγό βυτιοφόρου ο οποίος εν ώρα εργασίας έχασε τη ζωή του. Ο 41χρονος οδηγός εκτελούσε δρομολόγιο από το Ζάκρο Καρδίτσας στον Ταύρο Αττικής μεταφέροντας γάλα. Το όχημά του εξετράπη της πορείας του και έπεσε σε γκρεμό με αποτέλεσμα ο οδηγός του, που μόλις είχε προσληφθεί στη συγκεκριμένη εταιρεία με σύμβαση εξαρτημένης εργασίας, να βρει ακαριαία τραγικό θάνατο αφού το τεράστιο όχημα τον καταπλάκωσε.
Οι γονείς του 41χρονου και τα αδέλφια του προσέφυγαν στα αστικά δικαστήρια διεκδικώντας αποζημίωση για ψυχική οδύνη υποστηρίζοντας ότι ο θάνατος του οφείλεται σε υπαιτιότητα του εργοδότη. Και αυτό διότι, όπως υποστήριξαν στο δικαστήριο, η εργοδότρια εταιρεία τον ανάγκαζε να εκτελεί συνεχή δρομολόγια πέραν του νόμιμου ωραρίου εργασίας του, επί οκτώ ώρες κάθε ημέρα και χωρίς ξεκούραση. Μάλιστα, όπως υποστήριξαν οι συγγενείς του, ο 41χρονος, φοβούμενος μη χάσει τη δουλειά του, εργαζόταν νυχθημερόν αδιαμαρτύρητα.
Από την πλευρά τoυς οι συνήγοροι της εταιρείας υποστήριξαν στο δικαστήριο ότι μεγάλο μερίδιο ευθύνης για το δυστύχημα έφερε ο 41χρονος οδηγός, καθώς, όπως υποστήριξαν, κατά το μοιραίο δρομολόγιο δεν φορούσε ζώνη ασφαλείας, κάτι που ενδεχομένως και να του έσωζε τη ζωή. Η παράλειψη αυτή, σύμφωνα με τον ισχυρισμό που προέβαλε η εργοδότρια εταιρεία, θεμελιώνει συνυπαιτιότητα του θανόντος κατά 40% στην πρόκληση του δυστυχήματος και η τυχόν αποζημίωση που θα επιδικάσει το δικαστήριο στους συγγενείς του θα πρέπει να είναι σε άμεση συνάφεια με το γεγονός αυτό.
Οι εφέτες έκαναν εν μέρει δεκτό τον ισχυρισμό της οικογένειας του 41χρονου κρίνοντας ότι η εργοδότρια εταιρεία ευθύνεται μόνο κατά ποσοστό 60% για το τραγικό δυστύχημα (συνυπαιτιότητα) επειδή ανάγκαζε τον υπάλληλό της να εργάζεται κατά παράβαση του ωραρίου εργασίας και αφετέρου απεφάνθησαν ότι υπάρχει και ευθύνη σε ποσοστό 40% του άτυχου 41χρονου, καθώς δεν φορούσε ζώνη ασφαλείας ! Ετσι, με βάση την απόφαση του Εφετείου η εργοδότρια εταιρεία ευθύνεται σε αποκατάσταση της ψυχικής οδύνης που υπέστησαν οι συγγενείς του άτυχου οδηγού κατά 60% και μέχρι εκεί οφείλουν να αποζημιώσουν την οικογένειά του.
Καμία ευθύνη, ήταν ξεκούραστος
Ωστόσο, εντελώς διαφορετική ήταν η κρίση του Αρείου Πάγου, ο οποίος ανέτρεψε άρδην την εφετειακή απόφαση κρίνοντας ότι ο οδηγός πράγματι εργάστηκε καθ’ υπέρβαση του νόμιμου ωραρίου εργασίας του, ωστόσο μόνο κατά 3,5 ώρες και κατά την ημέρα που έλαβε χώρα το τραγικό συμβάν! Αυτό, όμως, σύμφωνα με την αρεοπαγίτικη απόφαση -«δεν επάγεται, κατά τα διδάγματα της κοινής πείρας, λόγω και της ολιγόωρης απασχόλησης του θανόντος κατά τις δύο προηγούμενες ημέρες του δυστυχήματος αλλά και της μη απασχόλησής του τέσσερις ημέρες πριν τον θάνατό του, τέτοιο αποτέλεσμα», δηλαδή την πρόκληση του δυστυχήματος!
Με το σκεπτικό αυτό ο Αρειος Πάγος ανέπεμψε την υπόθεση για νέα κρίση στο Εφετείο ενώ οι συγγενείς του άτυχου άνδρα έχασαν κάθε νομικό έρεισμα αστικής αποζημίωσης.
euro2day.gr
