Με βρήκε η Καθαρά Δευτέρα σε πλήρες vertigo. Από τη μια οι καρναβαλιστές του Σαββατοκύριακου, από την άλλη οι κολασμένοι της Ειομένης με τις λάσπες τους. Με βρήκε η Καθαρά Δευτέρα σε πλήρη σύγχυση, ακούγοντας έναν ΣΥΡΙΖαίο, να λέει, πως ο καταυλισμός των προσφύγων στην Ειδομένη «δεν είναι επίσημος και ως εκ τούτου δεν φέρει ευθύνη η πολιτεία», πως δεν περιλαμβάνεται στον σχεδιασμό της φιλοξενίας προσφύγων , δεν οργανώθηκε από την Πολιτεία, πως είναι στα όρια της αυτοδιαχείρισης. Μόνοι τους πήγαν εκεί και συνωστίζονται, κι εμείς, φιλάνθρωποι, θα τους πείσουμε με φέιγ-βολάν, να πάνε στα κέντρα φιλοξενίας που τους φτιάξαμε. Νομίζω είναι θέμα χρόνου να βγει και καμιά ανακοίνωση κατά των προσφύγων που επιμένουν να βρέχονται, αγνοώντας τις «κρατικές δομές». Αχ, έπρεπε να είχα άλλον ρόλο στην κοινωνία, να σε έστελνα δυο εβδομάδες για παροχή κοινωνικής εργασίας μέσα στις λάσπες ανάμεσα στα «παράνομα» γυναικόπαιδα που πεινάνε, αρρωσταίνουν, κρυώνουν και ακόμα ελπίζουν μήπως και γίνεις κάποια στιγμή Ανθρωπος. Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών, ήρθε και ο χρησμός από τον υπουργό επί του μεταναστευτικού πως «η Ειδομένη εγεννήθη από την Ιστορίαν, μετά της οποίας οι λογαριασμοί μας είναι ανοιχτοί». Έως τότε, παραδίνουμε αυτούς τους εμμονείς που δεν ξέρουν το συμφέρον τους, σε χάπενινγκ λευκών πιάνων με ουρά, και στις ΜΚΟ των δισεκατομμυρίων. Οι συνταξιούχοι των χωριών που περιθάλπουν στα σπίτια λασπωμένους, ας μην τους ανακατεύουμε με όλους αυτούς τους «ακτιβισμούς». Τους αληθινά ηρωικούς εθελοντές που έχουν ζαλωθεί απίστευτο βάρος ευθύνης, προσωπικής ευθύνης και ξενυχτάνε πάνω στο πρόβλημα, τριγυρισμένοι από στυγνούς επαγγελματίες του άλλου εθελοντισμού, που καταγγέλλουν και στριφνιάζουν καθώς καθυστερεί το ένταλμα πληρωμής. Είναι οι μόνοι που μπορούν να ξεπλύνουν εκτός από τις λάσπες και τις ντροπές μας.
Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών
