Υποκρισία

Για να μην ξεχνιόμαστε: χωρίς με τίποτα να πιστεύω ότι η κυβέρνηση μπορεί καθ’ οιονδήποτε τρόπο να διαχειριστεί αποτελεσματικά το τεράστιο προσφυγικό ζήτημα (για την ακρίβεια πίστευα, αφελώς, ότι ανήκουμε στην ΕΕ για να μην αντιμετωπίζει μία μόνη κυβέρνηση τέτοια τεράστια ζητήματα), δεν μπορώ να μην αηδιάζω με την υποκρισία όσων σήμερα κόπτονται για τους πρόσφυγες όχι από συγκίνηση για το δράμα τους, αλλά από πολιτική σκοπιμότητα. Που περιδιαβαίνουν τις λάσπες, όχι για να ακούσουμε μια εφικτή λύση που θα βοηθούσε τους δυστυχείς και την χώρα, αλλά ως άλλοι ρεπόρτερ να μας κάνουν αναμετάδοση της κατάστασης και ως μοναδική ευκαιρία να καταγγείλουν την κυβέρνηση, μπροστά σε ένα πρόβλημα που του ολόκληρη η ΕΕ έχει παραλύσει. Με όσους φώναζαν από το βήμα της Βουλής «δεν θα μας πείτε εσείς εάν θα τους λέμε λαθρομετανάστες», με όσους έψεγαν τους πρόσφυγες γιατί θαλασσοπνίγονται με την ατάκα «ε, βέβαια άμα μπεις σε μια βάρκα στο Αιγαίο Ιανουάριο μήνα θα πνιγείς», ενώ τώρα, μόνον που δεν βουρκώνουν όταν μιλούν για πρόσφυγες, Δεν υπάρχει πιο αποτελεσματικός τρόπος για να περιορίσει κανείς τον διανοητικό του ορίζοντα και να καλύψει με παρωπίδες το πρόσωπό του από το να επιχειρεί να ερμηνεύσει τον κόσμο αποκλειστικά με βάση τις ενέργειες του Τσίπρα, της κυρά Τασίας και του συμβούλου Καρανίκα. Οι παραπάνω μπορεί πράγματι να είναι ότι χειρότερο υπάρχει, αλλά η παρουσία τους δεν αρκεί από μόνη για να δώσει απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα που μας βασανίζουν. Αυτός είναι και ο λόγος που όταν με το καλό τους ξεφορτωθούμε θα παραμείνουμε για μια ακόμη φορά μετέωροι στο κενό και απορούντες για το χάλι μας. Ξέρω ότι σε πολλούς δεν αρέσει αλλά δυστυχώς ο πραγματικός κόσμος είναι λιγάκι πιο περίπλοκος. Δικαίωμα του καθενός βέβαια να αγνοεί την περιπλοκότητα. Φτάνει να μην διαμαρτύρεται όταν έρθει η ώρα να πληρώσει το κόστος της ευκολίας, με την οποία έδωσε τις αρχικές εξηγήσεις.