Η 18η Απριλίου έχει οριστεί από την UNESCO με πρόταση του Διεθνούς Συμβουλίου Μνημείων και Τοποθεσιών (ICOMOS) ως η Παγκόσμια Ημέρα Μνημείων, αποβλέποντας στην ευαισθητοποίηση του παγκόσμιου κοινού για την προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς και την προώθηση της ένταξης της σε κάθε πλευρά της σύγχρονης ζωής.
Σήμερα, είναι η ημέρα που πρέπει να σταθούμε με τη σκέψη μας στο παρελθόν και το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον, μέσα από δράσεις ανοιχτές, ανεκτικές, ζωντανές για ένα μέλλον βιώσιμο, δίκαιο, και πολιτιστικά πολύμορφο. Είναι η ημέρα που μας υπενθυμίζει, ότι θα πρέπει να υπερβούμε στερεότυπα και μονόπλευρες ερμηνείες για να πετύχουμε τη βιώσιμη ανάπτυξη και την κοινωνική συνοχή μέσα από την πολιτιστική μας κληρονομιά.
Στην περιοχή μας, δυστυχώς, δεν μπορούμε να είμαστε σήμερα υπερήφανοι όταν δύο κρίσιμα ζητήματα που ταυτίζονται με την πολιτιστική μας κληρονομιά βρίσκονται σε κρίση.
1 Αρχαίο Στάδιο Ρόδου.
Το στολίδι της Ρόδου, η Ακρόπολη, ο ναός του Θεού Απόλλωνα και το Αρχαίο στάδιο με τις αποφάσεις του υπουργείου Πολιτισμού μετατρέπεται σε όνειδος για την εικόνα της Ρόδου. Κάγκελα παντού, περιφράξεις και τσιμεντοποίηση προϋπολογισμού 2.000.000 ευρώ !!! είναι το αποτέλεσμα της δήθεν προστασίας του Αρχαιολογικού χώρου. Το Αρχαίο στάδιο από χώρος άθλησης, ρώμης και ελεύθερης έκφρασης, από χώρος δόξας των Διαγοριδών, μετατρέπεται σε καγκελόφραχτη περιοχή, απομονωμένη και αποξενωμένη από την τοπική κοινωνία προκειμένου να εισπραχθεί κάποιο εισιτήριο, νεοφιλελευθερισμός και στον πολιτισμό…
Το Αρχαίο Στάδιο της Ρόδου και οι πολίτες της σύγχρονης Ρόδου έχουν μια αμοιβαία ενσωμάτωση, μια ισχυρή διασύνδεση. Το Στάδιο είναι ένα κομμάτι του χαρακτήρα μας, της καθημερινότητας μας και το Στάδιο ζει γιατί αναπνέει την ανάσα μας.
Παραθέτω ένα απόσπασμα φίλης που κατατέθηκε σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης: «Η περίπτωση του αρχαίου σταδίου είναι μια ειδική περίπτωση συνυφασμένη με την καθημερινότητα των κατοίκων της πόλης. Είναι η βόλτα μας. Είναι οι περίπατοι των σχολείων. Είναι η απογευματινή μας βόλτα. Η άθληση για πολλούς. Είναι ένας από τους ελάχιστους
χώρους για τους κατοίκους της Ρόδου να ξεφύγουν από το τσιμέντο και την κακή δόμηση και να βρεθούν σε έναν χώρο αναψυχής. Και τώρα με την πανδημία είναι πιο φανερό από ποτέ ότι οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη από ανοιχτό, ελεύθερο χώρο για να κινηθούμε και να αναπνεύσουμε. Κανείς δεν είναι αντίθετος με καλαίσθητα πεζοδρόμια, μονοπάτια, τουαλέτες, πρόσβαση σε πόσιμο νερό, κλπ. Όμως τα κάγκελα, οι τοίχοι, οι πόρτες, ανήκουν σε άλλες, πια, εποχές. Αν θέλουμε να κοιτάμε το αύριο με ανοιχτό μυαλό, θα πρέπει να δούμε τον χώρο ανοιχτό και προσβάσιμο για όλους. Τα έσοδα μπορούν να έρθουν από τόσους άλλους ήδη υπάρχοντες αρχαιολογικούς χώρους και το σημείο αυτό να μείνει ελεύθερο και ανοιχτό σαν «δωράκι» και για τους τουρίστες μας. Γιατί όχι?»
2. Δανεισμός έργων του Αρχαιολογικού Μουσείου Ρόδου σε ιδιωτική συλλογή.
Η εγκληματική απόφαση της κυβέρνησης και ειδικότερα του υπουργείου Πολιτισμού για δανεισμό έργων της Εθνικής πολιτιστικής μας κληρονομιάς έως και 50 χρόνια σε μουσεία ξένων χωρών αρχίζει με την «περιφερειακή» διάσταση στην υλοποίηση της.
Το υπουργείο Πολιτισμού αποφάσισε τον δανεισμό 15 έργων του Αρχαιολογικού Μουσείου της Ρόδου, μεταξύ των οποίων η Αφροδίτη της Ρόδου και η μαρμάρινη κεφαλή του Απόλλωνα – Ήλιου, που είναι ταυτοτικά με τη Ρόδο, στο ιδιωτικό μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης. Η απόφαση αυτή του υπουργείου αποδυναμώνει σε πολύ μεγάλο βαθμό την πολιτιστική και ιστορική αξία του αρχαιολογικού μουσείου της Ρόδου, υποβαθμίζει έντονα την εικόνα της Ρόδου και το ενδιαφέρον των επισκεπτών για την πολιτιστική μας κληρονομιά.
Η απόφαση αυτή συνάντησε την καθολική αντίθεση όλων των φορέων, κοινωνικών, πολιτικών και πολιτιστικών, οι οποίοι όμως θα πρέπει να προχωρήσουν και σε συγκεκριμένες πρωτοβουλίες αντίδρασης. Και φοβόμαστε πως αυτό είναι μόνο η αρχή. Το επόμενο στάδιο θα είναι η αποδυνάμωση των κρατικών αρχαιολογικών μουσείων και χώρων και η ενίσχυση των ιδιωτικών συλλόγων και μουσείων του εξωτερικού με τα έργα τους.
ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ
Λέγεται ότι όλο αυτό γίνεται σε μία προσπάθεια αποκοπής των κατοίκων του νησιού από την ιστορία του νησιού. Αλήθεια; η υπερβολή;