Με αφορμή την 9η Μαΐου 2015 οργανώθηκαν στην Αμαράντειο Σχολή σε συνεργασία με το Κέντρο Ευρωπαϊκής Πληροφόρησης Ρόδου της Αναπτυξιακής Δωδεκανήσου Α.Ε, δράσεις, που στόχο είχαν τη γνώση της Ευρωπαϊκής Ένωσης μέσα από τη διασκέδαση και το παιχνίδι και τη συνεργασία ανάμεσα στα παιδιά όλης της σχολικής μας κοινότητας.
Ανάμεσα στις δράσεις ήταν το παιχνίδι Ευρώ-Αξιόπολη, το οποίο δημιουργήθηκε από στέλεχος της Διεύθυνσης Παιδείας, Πολιτισμού και Αθλητισμού του Δήμου Ρόδου με το Πανεπιστήμιο Αιγαίου και η γνωριμία με την Ευρωπαϊκή Ένωση μέσα από ένα παιχνίδι γνώσεων σχετικά με σημαντικές γέφυρες των χωρών μελών της Ε.Ε. Πηγή έμπνευσης για το παιχνίδι αυτό ήταν ένα αληθινό περιστατικό:
Τον περασμένο χειμώνα μια είδηση της «εσωτερικής» επικαιρότητας γέμισε θλίψη όσους Έλληνες αντιστέκονταν ακόμα και δεν είχαν απορροφηθεί από τη δίνη των πολιτικών εξελίξεων. Ήταν το γκρέμισμα του γεφυριού της Πλάκας στον ποταμό Άραχθο της Ηπείρου, ένα ιστορικό μνημείο μείζονος αξίας για τον ελληνισμό, ένα μνημείο που δυστυχώς κατέρρευσε από την κακοκαιρία, αλλά και την αδιαφορία της Πολιτείας.
Με την είδηση αυτή ασχολήθηκαν και τα παιδιά της Δ’ τάξης της Αμαραντείου σχολής. Τους άγγιξε η ιστορία του γεφυριού, τα γεγονότα που το σημάδεψαν στο πέρασμα των χρόνων. Τους έκανε ακόμα να καταλάβουν τη σημασία της ιστορικής μας παράδοσης που καθορίζει και την εθνική μας ταυτότητα, τον Έλληνα και την Ελληνίδα. Επιπλέον όμως, δίνει και το στίγμα μας στον παγκόσμιο πολιτιστικό χάρτη.
Όταν λοιπόν, στις αρχές του Μάρτη και στα πλαίσια του εκπαιδευτικού προγράμματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης Teachers for Europe (Τ4Ε), του οποίου υπεύθυνος είναι ο σχολικός σύμβουλος κ. Μανώλης Σοφός, η τάξη μαζί με τις υπεύθυνες διεξαγωγής του προγράμματος εκπαιδευτικούς του σχολείου, κα. Μακρογιάννη Τσαμπίκα και Κοτσίφη Ανδρομάχη και καλλιτεχνικό υπεύθυνο τον κ. Παπαδόπουλο Δημόκριτο, ασχολήθηκε με την ιστορία, τη λειτουργία και τις αξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τα παιδιά ξεχώρισαν κυρίως μία αξία, αυτή της ένωσης, της συνεργασίας των λαών. Γιατί άλλωστε, αυτός είναι και ο κύριος στόχος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως τον οραματίστηκαν οι ιδρυτές της, να αποτελέσει μια γέφυρα επικοινωνίας ανάμεσα στους λαούς της Ευρώπης καθώς και μεταξύ της Ευρώπης και του υπόλοιπου κόσμου.
Τα παιδιά λοιπόν, χρησιμοποίησαν το γεφύρι της Πλάκας και την ιστορία του ως ένα σύμβολο ένωσης ανάμεσα στις αντικριστές όχθες ενός ποταμού που το νερό του που πάντα κυλάει στην κοίτη του, μπορεί να κάνει την επικοινωνία από δύσκολη έως ανέφικτη. Για τα παιδιά όμως, τίποτα δεν είναι αδύνατο, αρκεί να υπάρχει προσπάθεια μαζί με καλή διάθεση και συνεργασία, όχι μόνο στα παραμύθια αλλά και στον πραγματικό κόσμο.
Πώς μπορεί η ιστορία του γεφυριού της Πλάκας να εκφράσει τη σχέση μας με την Ευρώπη; Υπάρχει άραγε, ελπίδα συνεργασίας και ομόνοιας ανάμεσα σ’ εμάς και την υπόλοιπη Ευρώπη;
Τα παιδιά με την αισιόδοξη όπως πάντα ματιά τους, δίνουν το δικό τους μήνυμα. Ανακαλύψτε το διαβάζοντας το παραμύθι τους…
Το γεφύρι που δεν το άφησαν να πέσει
Κάποτε πριν από πολλά χρόνια υπήρχε ένα μικρό χωριό. Το χωριό αυτό ήταν χτισμένο στις πλαγιές ενός βουνού που το χώμα του ήταν άγονο, γεμάτο πέτρες και βράχια. Τίποτα δεν μπορούσαν να καλλιεργήσουν και η ζωή τους ήταν πολύ δύσκολη. Θα μου πείτε, γιατί δεν έφευγαν από εκεί; Οι χωριανοί, πέρα από τη μεγάλη τους αγάπη για τον τόπο τους, δεν μπορούσαν να μετακινηθούν γιατί ένα μεγάλο ορμητικό ποτάμι τούς χώριζε από τον υπόλοιπο κόσμο.
Κάποια στιγμή, λοιπόν αποφάσισαν να χτίσουν ένα γεφύρι για να μπορούν να περνάνε απέναντι και να επικοινωνούν με τα άλλα χωριά της περιοχής. Λεφτά δεν είχανε. Όλοι μαζί όμως, μάζεψαν πέτρες από το βουνό τους που τόσο αγαπούσαν και τις πελέκησαν. Βρέθηκε κι ένας μάστορας, ο μαστρο-Γιώργης και τους βοήθησε να το χτίσουν.
Σε λίγο καιρό το γεφύρι ήταν έτοιμο και οι κάτοικοι για να δείξουν τη μεγααάλη τους χαρά έκανα μια μεγααάλη γιορτή! Κόσμος και κοσμάκης βρέθηκε εκεί για να θαυμάσει το πέτρινο γεφύρι. Κάλεσαν και τις νεράιδες της περιοχής, τη Νεράιδα του Νερού, του Αέρα, του Βουνού και των Δέντρων για να γιορτάσουν μαζί και να δώσουν την ευχή τους. Κάποια όμως, έμεινε ακάλεστη. Αλήθεια, ποια…;
Ήταν η Νεράιδα της Νύχτας, που όταν το έμαθε, έγινε έξω φρενών! Την ώρα λοιπόν, που το γλέντι είχε φουντώσει για τα καλά, ο ουρανός ξαφνικά σκοτείνιασε. Πάνω σ’ εάν μαύρο άρμα που το έσερνε μια μεγάλη νυχτερίδα, εμφανίστηκε η σκοτεινή Νεράιδα.
Ξέχασα να σας πω κι εγώ τη δική μου ευχή. Το γεφύρι ποτέ να μη στεριώσει. Την κατάρα μου θα σβήσει μόνο μια πολύ μεγάλη αγάπη!!! είπε και εξαφανίστηκε.
Όλοι πάγωσαν ακούγοντας τα λόγια αυτά, και πριν προλάβουν να πουν τίποτα το γεφύρι σωριάστηκε μπροστά στα μάτια τους με έναν εκκωφαντικό θόρυβο!!! Το μόνο που είχε μείνει πια ήταν πέτρες σωριασμένες στις δύο όχθες! Οι κάτοικοι άρχισαν να κλαίνε βλέποντας τους κόπους τους να τους παίρνει το ποτάμι μακριά και απογοητευμένοι τράβηξαν για τα σπίτια τους. Η γιορτή τελείωσε με τον χειρότερο τρόπο. Μόνο ο πρωτομάστορας έμεινε μόνος του στην άκρη της όχθης με σκυμμένο το κεφάλι κλαίγοντας με μαύρο δάκρυ. Στο τέλος πήρε το μουλάρι του και γύρισε κι αυτός στο χωριο του χωρίς να ξαναγυρίσει ποτέ πίσω.
Πέρασαν δυο χρόνια με το χωριό να είναι βουτηγμένο πάλι στην απομόνωση και τη θλίψη. Βρέθηκε τότε ένας τολμηρός πρωτομάστορας, ο μαστρο-Κώστας που αποφάσισε να ξαναφτιάξει το γεφύρι αψηφώντας την κατάρα της Νεράιδας.
Θα το φτιάξω με όλη μου την αγάπη. Θα το κάνω το ομορφότερο γεφύρι της περιοχής!υποσχέθηκε στους κατοίκους ο πρωτομάστορας.
Και πράγματι έτσι έγινε! Το καινούριο γεφύρι ήταν ένα πραγματικό στολίδι! Πέτρινο, μονότοξο, ψηλό σαν κυπαρίσσι! Οι άνθρωποι χάρηκαν πολύ. Η ζωή τους άλλαξε, έγινε ευκολότερη. Βρήκαν δουλειές στην απέναντι όχθη του ποταμού, παντρεύτηκαν με κατοίκους των άλλων χωριών, έκαναν παιδιά και το χωριό τους γέμισε ζωή κι ολοένα και μεγάλωνε!
Νόμιζαν ότι η κατάρα είχε νικηθεί. Όμως, η αγάπη του ενός ανθρώπου δεν ήταν τελικά αρκετή. Έτσι, μετά από χρόνια γίνεται ένας πόλεμος. Οι εχθροί βομβαρδίζουν το γεφύρι και το τραυματίζουν στη δεξιά του πλευρά.
Οι κάτοικοι το επιδιορθώνουν, αλλά μετά από κάποια χρόνια το γεφύρι ξαναπέφτει, αυτή τη φορά από την πολλή βροχή.
-Απ’ ότι φαίνεται χρειάζεται μεγαλύτερη αγάπη για να νικήσουμε την κατάρα της Νεράιδας, είπαν στενοχωρημένοι. Τι να κάνουμε;
Τότε ένα παιδί πήρε μια πέτρα από το σωρό που ήταν στην όχθη.
Ελάτε να το χτίσουμε όλοι μαζί. Ο καθένας ας πάρει μια πέτρα και να τη βάλει στη θέση της.
Έτσι όλοι οι κάτοικοι των χωριών και από τις δύο όχθες ενωμένοι, με τη συνεργασία τους ξανάχτισαν το γεφύρι. Εκείνη τη στιγμή η Νεράιδα της Νύχτας εμφανίστηκε πάλι μπροστά τους. «Πράγματι η αγάπη σας για το γεφύρι είναι πολύ μεγάλη. Παίρνω πίσω την κατάρα μου και σας δίνω την ευχή το γεφύρι να στεριώσει».
Από τότε οι κάτοικοι ζουν ενωμένοι και ευτυχισμένοι με το γεφύρι ανάμεσά τους να τους ενώνει. Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα…
Βιωματική μάθηση για τη γνώση της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην Αμαράντειο Σχολή
