του Γιάννη Παρασκευά
Όταν επιμένεις να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο και να πιστεύεις οτι θα τον σπάσεις και
δεν θα διαλύσεις το κεφάλι σου, ε! τοτε δεν διακρίνεσαι για τον υψηλό δείκτη ευφυΐας σου.
Η επιλογή της ορθής λύσης όταν βρίσκεσαι μπροστά σε ένα δυσεπίλυτο πρόβλημα δεν θα
προκύψει εάν εισαι εγκλωβισμένος σε μια υπερφίαλη βουλησιαρχία ή σε συναισθηματικές
αυταπάτες.
Η αποτυχία δεν έρχεται γιατί έτσι το θέλησε η «ειμαρμένη», η τύχη, η οι μοίρες, αλλά γιατί
δεν αξιολογήθηκαν σωστά οι παράμετροι που συνθέτουν το πρόβλημα.
Ίδιον γνώρισμα της αποτυχίας, ή του αποτυχημένου είναι το πλήθος των λανθασμένων
επιλογών που την, ή τον ακολουθούν.
Η πολιτική σκακιέρα είναι δύσκολη και επικίνδυνη, δεν ειναι χώρος που ανώδυνα μπορείς
να εκθέτεις τον εαυτό σου και βέβαια δεν ταιριάζει στον οποιονδήποτε.
Η εκδίκηση της και η τιμωρία της ειναι σκληρή και αδυσώπητη, δεν συγχωρεί και σπάνια σου
δίνει μια δεύτερη ευκαιρία.
Γνώρισμα των σημερινών καιρών η επιθυμία τόσων πολλών «πραματευτάδων» να παίξουν
στην πολιτική σκακιέρα και να μας κάνουν κοινωνούς και θεατές της γύμνιας και της
ανικανότητας τους.
Μοιάζουν με την μαϊμού που δεν είχε καταλάβει πως όσο πιο ψηλά ανέβαινε τόσο πιο πολύ
φαινόταν ο πισινός της.
Ίσως δεν υπάρχει άλλη χρονική περίοδος στην ιστορία της χώρας μας που στην κεντρική
πολιτική σκηνή να συνωστίζονται τόσοι πολλοί σωτήρες.
Δεξιά και αριστερά, οι εκπρόσωποι όλων των υφιστάμενων κομμάτων και κομματιδίων
φωνασκούν και διατείνονται πως ο κάθε ένας από αυτούς εχει την λύση για τα δεινά της
χώρας και έχουν την εντύπωση ότι ως άλλοι «βάρβαροι ιθαγενείς» θα πεισθούμε με τα
μπιχλιμπίδια που μας προσφέρουν.
Βυθισμένοι στις αυταπάτες τους χάνουν το δάσος και εστιάζουν στο δένδρο της δικής τους
βουλησιαρχίας, πιστεύοντας ακράδαντα πως η δική τους πολιτική επιβίωση ταυτίζεται με την
σωτηρία και την πρόοδο της χώρας.
Μια κοινωνία αυτοβυθίζεται και αυτοκαταστρέφεται αν δεν έχει την ικανότητα και τις
διαδικασίες αυτοθέσμισής της.
Αυτοί που είχαν και έχουν την ευθύνη θεσμοθέτησης των διαδικασιών αυτοθέσμισης
θεωρούν τους εαυτούς τους «Βοναπάρτηδες» και ενεργούν κατά το δοκούν.
Είναι ανεδαφική η απαίτηση να ζητάς από τους επικεφαλής των υφιστάμενων κομμάτων την
δημιουργία κοινωνικών θεσμών όταν ή δεν μπορούν ή δεν θέλουν να ρυθμίσουν τα «του
οίκου τους», να δημιουργήσουν δηλαδή κόμματα αρχών και όχι προσωπικά φέουδα.
Άθροισμα χαμένων ευκαιριών η πορεία και η λειτουργία και των τριών επικεφαλής των
μεγάλων κομμάτων.
Στο ίδιο καζάνι της προσωπικής αυταρέσκειας βράζουν και οι τρεις, Αλέξης, Κυριάκος και
Φώφη.
Οι δυο πρώτοι διαγκωνίζονται στο ποιος θα μείνει «Βεζύρης» και ποιος θα είναι ο επόμενος
«Βεζύρης» σε μια χώρα που δεν έχει πια ούτε «υπηκόους», ούτε πολίτες αλλά άτομα
κλεισμένα στο καβούκι τους χωρίς καμία εμπιστοσύνη στο πολιτικό σύστημα και στους
εκπροσώπους τους.
Η κ. Φώφη πνίγεται κάθε μέρα και πιο πολύ «στην τρικυμία εν ποτηρίω» που η ίδια
δημιούργησε.
Πίστεψε, ή κάποιοι για δικούς τους λόγους την έπεισαν οτι μπορεί να γίνει μεγάλος ηγέτης
και ανιστόρητα σπατάλησε, όπως ο γιος της ευαγγελικής παραβολής, την περιουσία που της
έδωσαν να διαχειριστεί (αν τυχόν ήταν προσωπική ή οικογενειακή κανένα πρόβλημα).
Εγκλωβίστηκε στην λογική της άνωθεν και έξωθεν επιβαλλόμενης διαχείρισης των πολιτικών
πραγμάτων της χώρας και άκριτα αποδέχτηκε την τεχνοκρατική αντίληψη ερμηνείας των
πολιτικών και κοινωνικών προβλημάτων.
Τα πραγματικά μακροοικονομικά μεγέθη και όχι αυτά που μας παρουσιάζουν δείχνουν ότι
κοντά δέκα χρονια τώρα δήθεν μεταρρυθμίσεων και επαίσχυντης φοροεπιδρομής δεν
έφεραν κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα.
Το μείζον προβλημα της χώρας ειναι καθαρά και «εν τω βάθει του» πολιτικό.
Είναι πρόβλημα ανυπαρξίας κομμάτων αρχών, είναι πρόβλημα ηθικής απαξίωσης της
πολιτικής και των αυτοοριζόμενων πολιτικών.
Το τρένο πέρασε και η Φωφη το έχασε, είχε την ευκαιρία να γίνει πράγματι πρωτοπόρος με
την μετάλλαξη του πολιτικού χώρου που κληρονόμησε σε κόμμα αρχών, με σαφείς δομές,
οργανωτικές, ξεκάθαρες και κατανοητές αρχές και αξίες, με κοινωνική αντιστοίχιση και
πολιτική πρόταση μέλλοντος και προοπτικής.
Αντί αυτών ζητά απο τους πολίτες να την ψηφίσουν για γίνει διαπραγματευτής για την
συγκρότηση μιας δήθεν «Εθνικής ομάδας» που θα Κυβερνήσει τον τόπο.
Στον αμαρτωλό κόσμο του ποδοσφαίρου υπάρχει μια έκφραση, «με παλτά δεν κάνεις
ομάδα» και «άκαπνος προπονητής δεν ελέγχει τα αποδυτήρια», ούτε τις μεταγραφές σου
δεν κατάφερες κ. Φώφη να ελέγξεις και «ο ένας τραβα πετσί και ο άλλος τομάρι».
ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΣ ΓΙΑΝΝΗΣ
18/5/2018
