Προς τον κύριο Διευθυντή της έγκριτης εφημερίδας, «η δημοκρατική της Ρόδου».
Κύριε Διευθυντή,
Παρακαλώ για τη δημοσίευση της παρακάτω επιστολής μου, με την οποία εκφράζω την αγωνία και τους φόβους μου, για τον κίνδυνο της απώλειας αθώων ανθρώπων, από την έκρηξη πολεμικού υλικού, όπως αναγράφεται στην έγκριτη εφημερίδα σας, «η δημοκρατική της Ρόδου», της Παρασκευής 11-9-2020 στη σελίδα 18, σε άρθρο του κυρίου Γιάννη Σουλιώτη (καταστροφή αποθηκευμένων εκρηκτικών για να μη γίνουμε Βηρυτός).
Διάβασα και ξαναδιάβασα το συγκεκριμένο άρθρο και δεν σας κρύβω ότι, ένιωσα μια παγωνιά από την αγωνία και τον φόβο, μήπως το τραγικό γεγονός στη Βηρυτό, δεν απέχει και πολύ μακριά (μακάρι να μη συμβεί ποτέ).
Γιατί, σε αυτές τις περιπτώσεις, πολεμικό υλικό που κατάσχεται, δεν καταστρέφεται έγκαιρα και παραμένει προς φύλαξη, με τον κίνδυνο της έκρηξής του;
Όπως τα γεγονότα δείχνουν, δεν υπάρχει ασφαλής τρόπος φύλαξής του.
Γιατί, οι Αρχές-Αρμόδιοι (όσοι έχουν σχέση με την υπόθεση κατάσχεσης του παραπάνω πολεμικού υλικού) περίμεναν τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα (ημερομηνία κατάσχεσης 23 Μαΐου 2017 μέχρι τώρα 3,5 χρόνια) για να αντιδράσουν, όπως πολύ σωστά αντέδρασαν τώρα;
Εκτός από το τραγικό γεγονός στη Βηρυτό, υπήρχε και το τραγικό όμοιο γεγονός στην Κύπρο (11 Ιουλίου 2011).
Στην μεγάλη έκρηξη του πολεμικού υλικού στην Κύπρο (περιοχή Μαρί, Ναυτική Βάση, Ευάγγελος Φλωράκης), έχασαν τη ζωή τους 13 άνθρωποι και τραυματίστηκαν άλλοι 62 (το πολεμικό υλικό κρατήθηκε για φύλαξη για 1,5 χρόνο).
Μήπως δεν ήταν γνωστό το γεγονός της Κύπρου; Στη συνέχεια του άρθρου, αναγράφεται ότι, το πολεμικό υλικό, μετά την κατάσχεσή του μεταφέρθηκε στις πόλεις, Καβάλα, Σέρρες και Κοζάνη για φύλαξη.
Ποιος εγγυάται για τη φύλαξη του υλικού χωρίς τον κίνδυνο έκρηξής του;
Το πολεμικό υλικό που μεταφέρθηκε στην Κρήτη τι έγινε; Πού μεταφέρθηκε ο κίνδυνος;
Στο παραπάνω άρθρο, διαβάζω και απορώ.
Πώς είναι δυνατό να γίνονται τόσο ανεύθυνες προτάσεις, (πρόταση για αναβολή της καταστροφής του επικίνδυνου πολεμικού υλικού, μέχρι την ημέρα της δίκης που αφορά βασικά την κατάσχεση παράνομου φορτίου) προτάσεις που δεν υπολογίζουν την ύπαρξη του πραγματικού κινδύνου έκρηξης;
Ο κίνδυνος είναι υπαρκτός, ο κίνδυνος δεν κάνει συμφωνία με κανέναν για τον χρόνο εκδήλωσης του κακού.
Και στην Κύπρο έτρεξαν μετά από πολλές αναφορές Αξιωματικών, αλλά αποδείχθηκε ότι άργησαν πολύ.
Κύριε Διευθυντή, επιτρέψετέ μου, να αναφερθώ σε ένα πραγματικό γεγονός, μικρό σε έκταση αλλά όμοιο και σχετικό με το θέμα που μας απασχολεί.
Το 1974 υπηρετούσα στην ΚΥΠΡΟ με την Α’ ΜΟΙΡΑ ΚΑΤΑΔΡΟΜΩΝ.
Στις αρχές του Σεπτέμβρη, μετά την παύση των εχθροπραξιών, ένα πρωινό μάς έδωσαν από το ΓΕΕΦ, δύο Στρατιωτικά φορτηγά, γεμάτα με πολεμικό υλικό για βαρέα όπλα (ΜΑΟ, ΟΛΜΟΥΣ, ΜΠΑΖΟΥΚΑΣ).
Τα φορτηγά πάρκαραν λίγο μέσα από την είσοδο του Στρατοπέδου και στην αριστερή πλευρά.
Σε κάποια στιγμή και χωρίς κανείς να ξέρει το γιατί, τα πυρομαχικά άρχισαν να εκρήγνυνται.
Δημιουργήθηκε ένας πανικός, μια μικρή κόλαση. Ευτυχώς δεν είχαμε θύματα γιατί ήμασταν σε ανοιχτό χώρο.
Τα βλήματα έφευγαν μπροστά και προς τη δυτική πλευρά.
Σε λίγα λεπτά, έφτασε και ο Διοικητής μας, ο Αείμνηστος Ταγματάρχης ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑΜΕΛΕΤΙΟΥ που με την δυνατή φωνή του μας φώναξε να μείνουμε μακριά.
Μαζί με τα δύο φορτηγά, κάηκε και ένα τρίτο.
Στο τρίτο Αυτοκίνητο, υπήρχαν και δύο βαλίτσες με τα χρήματα για την μισθοδοσία του προσωπικού της Μονάδας που μόλις λίγο πριν φέραμε από το ΓΕΕΦ, ο Αρχιλοχίας Λ. Τσιλιώνης και εγώ.
Ο Διοικητής αφού έλαβε γνώση είπε, αφήστε τα χρήματα να καούν, οι ζωές αξίζουν περισσότερο.
Αν η παραπάνω έκρηξη, συνέβαινε λίγες ώρες νωρίτερα, όταν τα πυρομαχικά βρίσκονταν ακόμα στις αποθήκες φύλαξής των ή στους δρόμους της Πόλης (Λευκωσία) μέχρι να φτάσουν στη Μονάδα μας, μπορούμε να φανταστούμε, ίσως το μέγεθος της τραγωδίας που θα ακολουθούσε; Κανείς δεν ξέρει.
Εύχομαι και ελπίζω οι αρμόδιοι να κινηθούν γρήγορα και η όλη υπόθεση να έχει καλό τέλος.
Με τιμή
Γεώργιος Γιαννιού
