Θα περίμενε κανείς, πως η κατάργηση των μειωμένων συντελεστών του ΦΠΑ και στο νησί μας θα ήταν η σταγόνα που θα ξεχείλιζε το ποτήρι ως συνέχεια μιας σειράς αδικιών που έχει υποστεί αυτός ο τόπος τα τελευταία χρόνια. Αντ΄αυτού, πέρα από τις αντιδράσεις των πρώτων ημερών τίποτα άλλο δεν θυμίζει πως χάθηκε ένα κεκτημένο, το μοναδικό ίσως, που θεσπίστηκε με κυρίαρχο ζητούμενο την αναγνώριση των ιδιαιτεροτήτων της νησιωτικότητας.
Πέρα από τις άτονες, θεωρώ, παρεμβάσεις των τοπικών φορέων ως προς την αντανάκλασή τους στην κοινωνία, οι Ρόδιοι στωικά υπέμειναν και αυτή των απώλεια. Όπως και τόσες άλλες εξάλλου, τα τελευταία χρόνια. Στην μόνιμη σύγκρισή μας με τους Κρητικούς, πάντα βγαίνουμε χαμένοι κι αυτό γιατί όλως περιέργως αν και διάθεση για διεκδίκηση υπάρχει, τελικώς οι χλιαρές μας αντιδράσεις αποτελούν πάντα παράγοντα οπισθοχώρησης. Και τελικά απλώς μετράτε απώλειες, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μας την σκέψη «πως αν αυτό γινόταν στην Κρήτη, δεν θα είχε μείνει τίποτα όρθιο».
Να είναι άραγε θέμα καταγωγής, DNA; Να φταίει που είμαστε Ρόδιοι και όχι Κρητικοί; Από πότε οι Ρόδιοι, στωικά υπομένουν την μοίρα που τους (προδια)γράφουν οι χαρτογιακάδες της πρωτεύουσας; Από πότε οι Ρόδιοι έγιναν μοιρολάτρες και άτολμοι; Κι αν όντως έχουν έτσι τα πράγματα, τι μας περιμένει παρακάτω; Πόσες ακόμα χαμένες μάχες θα καταγραφούν στη λίστα των απωλειών;
Κι αν δεν είναι θέμα καταγωγής, τότε… τις πταίει; Η θηλιά του Μνημονίου αποτελεί ένα καλό άλλοθι, που ακολούθησαν πιστά οι πρωθυπουργοί των τελευταίων ετών. Ο πρωθυπουργός, οι υπουργοί, οι βουλευτές τα ρίχνουν όλα στο Μνημόνιο επιχειρώντας να πείσουν τον πολίτη ότι θα δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, έτσι ώστε να τον φέρουν προ τετελεσμένων. Να φταίει άραγε η αίσθηση που τεχνηέντως πέρασε στην κοινωνία ότι «τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει, είναι όρος της συμφωνίας» και γίναμε τόσο μαλθακοί και ευκολόπιστοι;
‘Η μήπως έχουν μερίδιο ευθύνης και οι πολιτικοί μας ταγοί, που αρκούνται στην αποστολή επιστολών και στις διαμαρτυρίες δια των δελτίων τύπου;
Ισως τελικά να λείπει ο μπροστάρης, εκείνος που θα κάνει τον Ροδίτη, να πει «φτάνει, ως εδώ». Μας λείπει εκείνος ο λίγο επαναστάτης, ο λίγο ανατρεπτικός, ο λίγο απροσάρμοστος, ο λίγο αντισυστημικός που δώσει το έναυσμα, χωρίς να είναι απαραίτητα πολιτικός. Αρκεί να είναι ένας πολίτης ενεργός μακριά από εξαρτήσεις κομματικές και οικονομικές. Να είναι αποφασισμένος και να είναι διεκδικητικός. Να είναι ένας από ΄μας, για να πείσει και όλους εμάς ότι ήρθε η ώρα πια να δράσουμε.
Η τελευταία απόπειρα παρακίνησης των πολιτών, κάπου το 2009 με 2010, ναυάγησε εξαιτίας εκείνων που επιχείρησαν να «πατρονάρουν» τη διάθεση για αγώνα και να εκμεταλλευτούν τον θυμό και την αγανάκτηση της κοινωνίας προς κομματικό, όπως αποδείχθηκε, όφελος. Οι «αγανακτισμένοι» εκείνης της εποχής, απορροφήθηκαν ξανά από τους καναπέδες τους αφού διαπίστωσαν ότι το κίνημα που κατέκλυζε πλατείες και δρόμους, ήταν σε ένα μεγάλο ποσοστό υποκινούμενο. Αλλοι, λίγοι, εξαργύρωσαν την «αγανάκτηση» με μια καρέκλα. Και κάπως έτσι, «πνίγηκε» μια προσπάθεια που αν είχε ευδοκιμήσει και αναπτυχθεί σωστά, θα αποτελούσε σήμερα ένα ισχυρό όπλο ενάντια στην λαίλαπα του Μνημονίου που περνά και σαρώνει τα πάντα.
Είναι ανάγκη να ξεκινήσουμε και πάλι από το σημείο μηδέν, συνειδητοποιημένοι, υποψιασμένοι και αποφασισμένοι ως Ρόδιοι, ως ενεργοί πολίτες. Διαφορετικά, το έργο θα το δούμε σε επανάληψη πολλές φορές. Και έτσι λοιπόν προκύπτει εύλογα το ερώτημα… λύκοι υπάρχουν επειδή υπάρχουν πρόβατα ή η ανάγκη μας να λειτουργούμε ως πρόβατα «γεννά» τους λύκους;
Α- Τύπος… και υπογραμμός: Τις πταίει;
