Δεν είναι έλεγε μια έρευνα ελληνικό φαινόμενο η απαξίωση των πολιτικών. Οι πολίτες της Ευρώπης στρέφουν την πλάτη στα πολιτικά συστήματά τους. Αντιδρούν, λοιπόν, οι κοινωνίες που ασφυκτιούν. Έχουν βαρεθεί την μικροπολιτική, απεχθάνονται τις χορογραφίες του πολιτικού τίποτε και εξεγείρονται δείχνοντας τα δόντια τους. Καύσιμο της αντίδρασης αυτής είναι η ενστικτώδης αντισυστημική διάθεση. Στην Ευρώπη γενικότερα, υψώνεται περίβλεπτη η Ακροδεξιά και όπως λέει σε ένα άρθρο του ο Ν. Σεβαστάκης: «Η ακροδεξιά δυναμική εξουσίας φαίνεται να μεταφράζει μια ευρύτερη και ίσως βαθύτερη μετατόπιση μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού. Τα κίνητρα γι’ αυτές τις μετατοπίσεις είναι συνήθως ποικίλα, υλικά και πολιτισμικά. Συμφέροντα, φόβοι, πόθοι για αντεκδίκηση και υστεροβουλίες. Πολύ πιο απλά, επίσης, μια διάθεση τιμωρίας απέναντι σε πρόσωπα και πολιτικά σύμβολα ενός προηγούμενου συστήματος εξουσίας…Τα νεο-φασιστικά και ακροδεξιά είδωλα υπόσχονται έξοδο από την ατομική αδυναμία και ανάκτηση της συλλογικής πολιτικής ισχύος. Είναι η γνωστή επιθυμία για τον «λοχία» που μπορεί να βάλει κάποια τάξη στο χάος.» Δεν τη λες και ελπιδοφόρα εξέλιξη για τον κόσμο μας.
Δεν το λες ελπιδοφόρο
