Την εικόνα της παιδικής φτώχειας στα μέλη του, σκιαγραφεί ο ΟΟΣΑ στην τελευταία έκθεσή του, με τον τίτλο «Φτωχά παιδιά σε πλούσιες οικονομίες». Σύμφωνα με τα συμπεράσματα της έρευνας, από το 2007 τα ποσοστά φτώχειας μεταξύ των παιδιών έχουν αυξηθεί στα 2/3 των μελών του και η επιδείνωση είναι δραματική σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα. Η μεγαλύτερη αύξηση σε σχέση με την προ παγκόσμιας κρίσεως εποχή (2007) καταγράφεται στην Σλοβακία και είναι της τάξης των 5,4 ποσοστιαίων μονάδων. Στη δεύτερη θέση βρίσκεται η Ελλάδα, όπου – σε σύγκριση με το όριο φτώχειας του 2005 – το ποσοστό έχει τριπλασιαστεί σε αυτούς τους όρους.
Αυτή είναι η μεγάλη εικόνα. Σε μια πιο μικρή, βλέπουμε σε ρεπορτάζ της «δ» πως πολλές είναι οι περιπτώσεις των μαθητών (σε όλες τις σχολικές βαθμίδες) που λόγω της κρίσης αδυνατούν να προμηθευτούν το κολατσιό τους από το κυλικείο και βασίζονται στη στήριξη συλλόγων και οργανωμένων ομάδων. «Τα αιτήματα κάθε χρόνο αυξάνονται, πράγμα που φανερώνει ότι οι ανάγκες της τοπικής κοινωνίας είναι ολοένα μεγαλύτερες. Και ενώ τα αιτήματα αφορούν συνήθως μαθητές δημοτικών σχολείων, φέτος υπήρχαν αρκετά αιτήματα και για τη στήριξη μαθητών λυκείου! «Ο αριθμός των μαθητών που χρειάζονται την υποστήριξή μας, είναι συνεχώς αυξανόμενος, πράγμα που μας λυπεί.» αναφέρει η πρόεδρος του Δωδεκανησιακού Συλλόγου «ΘΑΛΕΙΑ», ενός από τους τοπικούς συλλόγους που κάθε χρόνο στηρίζει άπορους μαθητές οι οποίοι δεν έχουν τη δυνατότητα να αγοράσουν δεκατιανό από το σχολικό κυλικείο.
Κάποτε αυτά προκαλούσαν θλίψη, αλλά μας ήταν ξένα. Οι εφιαλτικές καταστάσεις διαδραματίζονταν κάπου μακριά. Σαν το φουσκωμένο ποτάμι, που η βουή του μας τρομάζει, αλλά αισθανόμαστε ασφαλείς. Μέχρι που μπαίνει μέσα στο σπίτι μας και μας πνίγει. «Η χειρότερη μορφή βίας» κατά τον Μαχάτμα Γκάντι. Οταν όμως μιλάμε για παιδική φτώχεια , δεν αναφερόμαστε σε μορφή “βίας” αλλά σε “έγκλημα”. Ποιος το φανταζόταν πως στα ελληνικά σχολεία θα είχαμε κρούσματα παιδιών ασιτίας, παιδιά που δεν μπορούν να πάρουν μια τυρόπιτα. Ολο και πιο κοντινές γίνονται οι εικόνες. ΄Oλο και πιο συχνές…Και είναι στιγμές που το χέρι μας την ώρα που σκεπάζουμε τρυφερά τα μικρά μας το βράδυ, τρέμει από αβεβαιότητα και φόβο ψιθυρίζοντας: «Τι παραμύθι να σου πω ποια ιστορία να κοιμηθείς και να έχεις όνειρα γλυκά…»
