Δεκαετίες τώρα, έπειτα από κάθε καταστροφή που συντελείται στη χώρα, είτε είναι από φωτιές είτε από πλημμύρες, ακούμε την ίδια κασέτα από τους εκάστοτε κυβερνώντες: «Δεσμευόμαστε να αποκαταστήσουμε τις καταστροφές και να κάνουμε όλα εκείνα τα έργα που απαιτούνται ώστε να μην ξαναζήσουμε τέτοια φαινόμενα». Μέχρι να έρθει η επόμενη καταστροφή για να διαπιστώσουμε πως δεν έγινε τίποτα στο μεσοδιάστημα. Και ναι, με τη φύση και τα φυσικά φαινόμενα δεν μπορούμε να τα βάλλουμε. Μπορούμε όμως με εκείνους που με τις αποφάσεις τους, εντείνουν την κλιματική αλλαγή ή δεν φροντίζουν τους πολίτες τους, επειδή δεν κάνουν σωστές εκτιμήσεις των επιπτώσεων που προκαλούν οι αποφάσεις τους. Οι καταιγίδες δεν είναι αποτέλεσμα της κλιματικής αλλαγής ούτε και φαινόμενο σπάνιο. Και λέγονται καταιγίδες επειδή χαρακτηρίζονται από ραγδαιότητα. ( ο κ. Λέκκας όσο αφορά για τον «Μπάλλο» μίλησε για «υψηλή βροχόπτωση», που δεν ήταν «ακραίο φαινόμενο»). Από τη στιγμή που είτε έχουμε να κάνουμε με αστικό ιστό είτε με υπαίθριες περιοχές, απροστάτευτες από αντιπλημμυρικά έργα και με μπαζωμένα ρέματα που οδηγούν σε σχηματισμό νέων χειμάρρων, που χαράζουν δικές τους πορείες και πλήττουν περιοχές που ζουν άνθρωποι, οι ευθύνες είναι προσωποποιημένες. Και για να μην το κουράζουμε, οι κακοτεχνίες έχουν και δημιουργό με ονοματεπώνυμο και επιβλέποντα με ονοματεπώνυμο. Όσο έντονα και αν είναι τα καιρικά φαινόμενα, υπάρχουν ζητήματα που θα όφειλαν να έχουν αντιμετωπιστεί και δεν αντιμετωπίστηκαν. Ο αναπληρωτής υπουργός Εσωτερικών μίλησε για φρεάτια που δεν έχουν καθαριστεί, για πλημμελείς πρόνοιες σε σημεία όπου γίνονται εδώ και έργα. Πώς είναι δυνατόν να μην καθαρίζονται φρεάτια, να μην γίνεται οτιδήποτε είναι δυνατόν να γίνει, ειδικά όταν οι πλημμύρες ήταν αναμενόμενες μετά τις φωτιές και την «κλιματική κρίση»; Μια κλιματική κρίση που δεν μπορεί να είναι ένα θρησκειολογικού τύπου άλλοθι, αλλά αυτή που θα ορίζει όλο το εύρος των ενεργειών μας στο εξής.
