Κάθε χρόνο η ίδια αίσθηση. Μια στυφή μελαγχολία σαν ξημερώνει 17 Νοεμβρίου. Δηλώσεις, στεφάνια, διαγωνισμοί των οργανώσεων για το πρώτο τραπεζάκι- πίστα, τσίκνα από τα «βρώμικα», βιομηχανία γαρυφάλλων ίδια μ’ αυτά που το βράδυ γίνονταν ιπτάμενα στα σκυλάδικα. Βιομηχανία «μνήμης»… Προδομένες νεότητες που έγιναν με τα χρόνια ένας ανεπαίσθητος λεκές σε υπουργικές γραβάτες, δηλώσεις copy – paste από αδιάθετα μπαλκονάτων λόγων, εκκωφαντικά τίποτα που στήνουν χρόνια τώρα παρελάσεις πλήξης με επαναστατική εσανς από τα σαλόνια των μεταπτυχιακών τους. Αφίσες, συνθήματα, πανό …, μολότοφ, κρότου- λάμψης, δακρυγόνα, ματωμένα πρόσωπα, καμένοι κάδοι, ΜΑΤ, κατάληψη, συλλήψεις… τα συνεργεία του Δήμου. «Η κίνηση στην Πατησίων έχει αποκατασταθεί… να περάσουμε τώρα σε άλλες ειδήσεις»…
Που χάσαμε το νόημα, την ιδέα, το δρόμο που χάραξε εκείνος ο Νοέμβρης; Πως μπορούμε φέτος, να κοιτάξουμε , μήπως από την Πατησίων ή από τη Στουρνάρη εμφανιστεί εκείνο το άγριο πνεύμα του ’73 και μας μεταλαμπαδεύσει κάτι από την πυρκαγιά κι από το θάμπος του; Να αισθανθούμε πως «τίποτε δεν πάει χαμένο στη χαμένη μας ζωή»; Κοιτάς τα παιδιά σου. Κι αυτά σε κοιτούν μέρα με τη μέρα να εγκαταλείπεις τον συναισθηματικό σου πλούτο, τον ρομαντισμό σου, τις ιδέες σου, να ασπάζεσαι την «ιδεολογία» του χρήματος (με όλα τα μέσα …), τον άκρατο καταναλωτισμό.Την μεταλλαξή σου! Εξουσία, χρήμα, δόξα…Κάθε ένα χωριστά κι όλα μαζί η μετάλλαξή σου Εσβησε η σπίθα απ’ τα μάτια σου. Μην κοιτάξεις…Δεν θα’ρθει εκείνο το άγριο πνεύμα του ’73 τότε που “Η πλατεία ήταν γεμάτη, με το νόημα που `χει κάτι απ’ τις φωτιές”.«Εμείς η γενιά της μηδενικής ενοχής. Εμείς του ’60 οι εκδρομείς… «Τι φταίνε τώρα οι μαύροι κυβερνώντες, οι Κάππα, τα ΠΑΣΟΚ και τα Νου Δου; Εμείς το εμφυσήσαμε το νέφος που εντός του επωάσθηκαν όλοι αυτοί, εμείς με τις αιώνιες τις δυσθυμίες μας με το κενό και με το αμφισβητώ σαν πετρωμένοι μέσα στο καθιστικό…”
