Πριν από μερικές μέρες, «ταξιδέψαμε» και παρουσιάσαμε μέσα από τη φωνή της δασκάλας του νησιού, της κυρίας Μαρίας Τσιαλέρας, τους Αρκιούς.
Το πανέμορφο, νησί του Αιγαίου, που υπάγεται στο δήμο Πάτμου, με τους 35 μόνο κατοίκους. Το νησί, χωρίς ιερέα, χωρίς γιατρό. Το νησί με μόνο ένα δημοτικό σχολείο, μία δασκάλα και με μόνο ένα μαθητή…
Σήμερα ο Χρήστος Καμπόσος, μέσα από μία επιστολή, στην ιστοσελίδα μας, γίνεται η φωνή του νησιού και διεκδικεί τα δικαιώματα του… Μπορεί να είναι μόνο, εννέα μόλις ετών, να μη γνώριζε πως είναι το λεωφορείο, το ταξί, οι πολυκατοικίες και τόσα άλλα πράγματα, που γνωρίζει ένα παιδάκι δύο ετών, που ζει σε ένα άλλο νησί ή σε μια πόλη, αλλά βλέπει κι αντιλαμβάνεται, πως το μέλλον του νησιού του, είναι στα δικά του χέρια… Ξέρει ότι αν δεν γεννηθούν άλλα παιδιά, το νησί σε λίγα χρόνια δε θα έχει ζωή… Ξέρει ότι αν δεν φύγει, από το νησί, είναι καταδικασμένος, η σχολική του εκπαίδευση να σταματήσει στο δημοτικό… όπως ακριβώς έγινε και με τα αδέλφια του… Μόνο που ο Χρήστος, έχει όνειρα για τον εαυτό του, έχει θέσει στόχους… Θέλει να γίνει δάσκαλος, στο νησί του… Θέλει να ακολουθήσει το παράδειγμα της δασκάλας του και να μεταλαμπαδεύσει τη γνώση… ο Χρήστος έχει δικαίωμα στη γνώση, όπως και κάθε παιδί… ο Χρήστος, έχει δικαίωμα, στην κοινωνική ανάπτυξη, αλλά μέχρι πρότινος ζούσε, σε ένα καθεστώς «ιδρυματοποίησης» αφού το παιδί ζούσε και ζει χωρίς ερεθίσματα… ηλιαχτίδα στη ζωή του, αποτελεί η δασκάλα του η οποία ταξιδεύει, από τους Λειψούς κάθε Κυριακή, για να βρίσκεται τις καθημερινές κοντά του…
Ανάμεσα στα δικαιώματα του κάθε παιδιού, βρίσκεται και το δικαίωμα διάκρισης, κι ερωτώ ο Χρήστος γιατί το κράτος και η πολιτεία, έχει ξεχάσει τα δικαιώματα του Χρήστου; Το κάθε παιδί, όπως και ο κάθε άνθρωπος, έχει δικαίωμα στην υγεία, οι 35 αυτοί άνθρωποι, γιατί ζουν χωρίς γιατρό, χωρίς κάποιο ιατρικό κέντρο; Ποιο ακριβώς είναι το δικό τους δικαίωμα στη ζωή; Που είναι το δικαίωμα, της κάθε νέας γυναίκας, που θέλει και μπορεί να κάνει παιδιά, στη μητρότητα; Πως θα συνεχισθεί η ζωή στο νησί των Αρκιών, από τη στιγμή που δεν γεννιούνται παιδιά; Πώς ο Χρήστος, θα συνεχίσει την εκπαίδευση του, από τη στιγμή, που το νησί δεν έχει ανώτερα ιδρύματα εκπαίδευσης; Πως θα αποκτήσει φίλους, να αναπτύξει μία κοινωνική ζωή και τη ζωή του γενικότερα, από τη στιγμή που δεν έχει συμμαθητές και οι μοναδικοί συμμαθητές του, είναι οι διαδικτυακοί στο μάθημα των Αγγλικών;
Μπορεί το κράτος, να έχει ξεχάσει το παιδί, όπως και όλους τους κατοίκους αλλά ο Χρήστος, δε ξεχνάει να αγαπάει την Ελλάδα και να είναι περήφανος, που είναι Έλληνας αφού σε κάθε εθνική επέτειο, παρελαύνει μόνος του και φωνάζει «Ζήτω το Όχι», «Ελευθερία ή Θάνατος».. όπως και χθες φώναξε «ψωμί, παιδεία, ελευθερία», κάτι που εμείς ίσως να ξεχάσαμε…
Το γράμμα του Χρήστου Καμπόσου
«Αρκιοί, 15 Νοεμβρίου 2018
Είμαι ο Χρήστος Καμπόσος και ζω σε ένα νησί του Αιγαίου Πελάγους , τους Αρκιούς. Στο νησί μου, ζούμε 35 άνθρωποι. Εμείς στην οικογένεια μου, είμαστε επτά άτομα: η μαμά, ο μπαμπάς, τα τρία αδέρφια μου – ο Μανώλης, ο Λευτέρης, ο Παναγιώτης – κι εγώ. Ο μεγαλύτερος αδερφός μου, ο Βασίλης, ζει στο Αγαθονήσι, επειδή εδώ στους Αρκιούς δεν έχει πολλές δουλειές. Ο μπαμπάς μου, είναι κτηνοτρόφος και η μαμά, μας φροντίζει όλους. Στην οικογένεια μου, είμαστε πολύ αγαπημένοι μεταξύ μας και ζούμε πολύ όμορφα, στο νησάκι μας. Γνωρίζω πως είμαι πολύ διάσημος, σε όλη την Ελλάδα επειδή είμαι ο μοναδικός μαθητής του Δημοτικού Σχολείου Αρκιών. Αυτό μου αρέσει, αλλά μερικές φορές είναι πολύ κουραστικό, γιατί τηλεφωνούν συνεχώς στο σπίτι μου, οι δημοσιογράφοι. Κάνουν πολλές ερωτήσεις στον μπαμπά και σ΄εμένα. Δε με ενοχλεί τόσο που είμαι μόνος μου στο σχολείο, γιατί η δασκάλα μου με αγαπά, μου μαθαίνει πολλά πράγματα για τον κόσμο όλο, με πηγαίνει εκπαιδευτικές εκδρομές και διδακτικές επισκέψεις. Εδώ στο νησί, δεν υπάρχουν άλλα παιδιά, γι αυτό για πρώτη φορά πέρυσι έμαθα τι είναι τα κάλαντα και το τριγωνάκι, επειδή τα είπαμε με τη δασκάλα μου στους κατοίκους την παραμονή των Χριστουγέννων και χάρηκα πάρα πολύ. Επίσης δε γνώριζα πολλά πράγματα, όπως: τί φορούσε η δασκάλα μου στα αυτιά της, τι είναι το χιόνι, το λεωφορείο, τα φανάρια, οι πολυκατοικίες, τα ταξίδια, οι παιδότοποι, τα μουσεία , οι προσκλήσεις, η αποταμίευση και πάρα πολλά άλλα.. Τώρα όμως, έχω μάθει για όλα αυτά , και στην επόμενη εκπαιδευτική εκδρομή θα μάθω ακόμα περισσότερα. Η δασκάλα μου, μου λέει συνεχώς πως πρέπει να διεκδικώ τα δικαιώματα μου σαν παιδί και να μην είμαι ξεχασμένος από το κράτος. Φέτος μαθαίνω και Αγγλικά με διαδικτυακή σύνδεση με κέντρο Ξένων Γλωσσών στη Λέρο και έχω συμμαθητές και νοιώθω ευτυχισμένος για όλα αυτά, που επιτέλους έχω, όπως όλα τα παιδιά στην υπόλοιπη Ελλάδα. Θέλω να γίνω δάσκαλος, να μάθω πολλές ξένες γλώσσες και να γνωρίσω όλη την Ελλάδα. Και παρακαλάω να μην κλείσει ποτέ το Σχολείο των Αρκιών, αλλά να έρθουν κι άλλα παιδιά! Προς το παρόν ετοιμαζόμαστε για την αυριανή γιορτή, της επετείου του Πολυτεχνείου. Πρέπει να ζωγραφίσω κάποια συνθήματα γι αυτό πρέπει να σας αφήσω. Με αγάπη, Χρήστος»
Της ΕΛΛΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ
