Υπάρχουν μερικά πρόσωπα που αγγίχθηκαν από την αδιόρατη ουράνια φλόγα και κατάφεραν με τα όνειρά τους να εμπνεύσουν πλήθος άλλων ανθρώπων κι όλοι μαζί να δουλέψουν για έναν από κοινού σκοπό. Τα πρόσωπα αυτά είναι κατά κάποιο τρόπο απόγονοι του Ορφέα και χωρίς κανέναν δισταγμό βυθίζονται στην άβυσσο για να βρουν εκείνα που αγαπούν και να τα τραβήξουν έξω από τον Άδη. Αυτό ακριβώς συνέβη με την κατασκευή του αντιγράφου της φρεγάτας Shtandart, για το χτίσιμο της οποίας δούλεψαν εκατοντάδες εθελοντές, κυρίως νέοι. Το υπέροχο αυτό σκαρί θα μπορούσε να γεννηθεί στο καρνάγιο της Ρόδου, στον ταρσανά της Σύμης, της Κάσου ή της Καλύμνου.
Εκείνο που οι πολλοί βλέπουν ως αντίγραφο του παρελθόντος να κοσμεί αυτές τις μέρες το λιμάνι της Κολόνας στη Ρόδο, είναι στην πραγματικότητα ένα κομμάτι του μέλλοντος και στέκεται εκεί ως μια πρόκληση για τον κάθε ένα που αρνείται να αποδεχθεί την κυριαρχία της ψηφιακής τεχνολογίας. Αυτή είναι και η προσέγγιση που κάνει ο ίδιος ο Vladimir Martus καπετάνιος και κατασκευαστής του Shtandart και ξεναγώντας τη δημοκρατική σε κάθε γωνιά της φρεγάτας αποκάλυψε όλα όσα κρύβονται πίσω από τα δρύινα του έξαλα:
«Έχουμε για σύνθημα ‘η ζωή παίρνει τη μορφή που εσύ της δίνεις’ και αυτό σημαίνει ότι το πρώτο πράγμα που μαθαίνουμε εν πλω είναι να ακολουθούμε τα όνειρά μας. Το ίδιο όνειρο με παρακίνησε πριν από περίπου 28 χρόνια να ξεκινήσω την κατασκευή αυτού του σκάφους».
Ο Vladimir Martus ξεκίνησε ως ονειροπόλος, χωρίς δικούς του πόρους, χωρίς χορηγούς να τον υποστηρίξουν στην αρχή, παρά μόνο με τη θέλησή του. Από τους πρώτους που στάθηκαν δίπλα του, εθελοντικά ήταν ένας ιστορικός ο οποίος αφιέρωσε έξι μήνες ψάχνοντας τα σχέδια του φημισμένου σκάφους στα αρχεία της άλλοτε ρωσικής αυτοκρατορίας.
«Βρήκαμε τα ακριβή σχέδια. Ήμασταν τυχεροί. Με αυτά ως δεδομένο και με μόνο περιουσιακό στοιχείο ένα αλυσοπρίονο ξεκίνησε η κατασκευή της φρεγάτας του Μεγάλου Πέτρου της Ρωσίας. Όλη η δουλειά έγινε στο χέρι και το αλυσοπρίονο δούλευα μόνον εγώ, από φόβο μήπως στα χέρια κάποιου άλλου χαλάσει και τότε θα πτωχεύαμε. Έτσι ξεκινήσαμε, βρήκαμε δέντρα, δρύες, των οποίων η ηλικία μπορούσε να μας συνδέσει με τη χρονική περίοδο που ζητούσαμε, δηλαδή περίπου στο έτος 1700 και αρχίσαμε να συγκεντρώνουμε ξυλεία. Στο μεταξύ άρχισαν να έρχονται κοντά στο έργο εθελοντές, κυρίως νέοι άνθρωποι, με θέληση και όρεξη να φτιάξουμε κάτι το όμορφο».
Εκατοντάδες νέοι συμμετείχαν στην κατασκευή του
Όταν το όνειρο του Vladimir Martus άρχισε να γίνεται γνωστό σε όλη τη Ρωσία, ξεκίνησαν να πηγαίνουν δίπλα του όλο και περισσότεροι εθελοντές και εθελόντριες να βοηθήσουν στην κατασκευή. Ο ίδιος μας δείχνει τη φωτογραφία μίας νεαρής Ρωσίδας που είχε αναλάβει να κάνει το πλανιάρισμα των ξύλων. Η κοπέλα σπούδαζε στο πανεπιστήμιο και κάθε μεσημέρι άφηνε πίσω της τα πάντα κι αφιέρωνε όλο της το απόγευμα να δουλεύει την πλάνη δημιουργώντας επίπεδες επιφάνειες στους κορμούς των δέντρων. Πολλοί απασχολήθηκαν στο να κατασκευάζουν μεγάλα καρφιά, για να ενωθούν μεταξύ τους τα ξύλινα μέρη του σκάφους. Συνολικά κατασκευάσθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν 8000 μεταλλικά καρφιά, ορισμένα από τα οποία έχουν μήκος μισό μέτρο.
«Δουλεύαμε στη ρωσική ύπαιθρο, μερικές φορές η δουλειά γινόταν σε θερμοκρασία -26ο Κελσίου. Αυτό δε μας εμπόδιζε, απλώς μας ανάγκαζε να δουλεύουμε πιο γρήγορα».
Φοιτητές, φοιτήτριες, γλύπτες, καλλιτέχνες, επαγγελματίες και πρόσωπα της διπλανής πόρτας ένωσαν τις δυνάμεις τους και επί έξι χρόνια δούλεψαν για να κατασκευαστεί αυτό το κομψοτέχνημα. Όλοι τους τώρα γνωρίζουν επακριβώς κάθε γωνιά του πλοίου, την αναφέρουν ονομαστικά ως γνήσιοι ναυπηγοί γεμάτοι γνώση για όλες τις ιδιαιτερότητες της θάλασσας και τις παραξενιές του ανέμου.
«Το Shtandart καθελκύστηκε πριν από 22 χρόνια και από τότε μέχρι σήμερα πλέει διαρκώς στις ανοικτές θάλασσες. Το έχουν επισκεφθεί βασιλείς και μικρά παιδιά, όλοι χαίρονται και ενθουσιάζονται με τον ίδιο τρόπο» εξηγεί στη ‘δ’ ο captain Vladimir και συμπληρώνει:
«Υποδεχόμαστε κάθε εβδομάδα μαθητευόμενους ιστιοπλόους και φοιτητές ναυπηγούς. Μένουν κοντά μας, δουλεύουν όλοι μαζί σαν ένα πρόσωπο, διότι πάνω στο καράβι μας μόνο με συνεργασία μπορεί να βγει η δουλειά που πρέπει να γίνει. Μαθαίνουν να συνεργάζονται, αλλά κυρίως μαθαίνουν να ακολουθούν τα όνειρά τους»
Κατασκεύασε το Black Pearl της ταινίας «Οι
πειρατές της Καραϊβικής»
Εκείνο που δεν έδειξε ποτέ ο σκηνοθέτης Gore Verbinski στους Πειρατές της Καραϊβικής είναι πως το «Μαύρο Μαργαριτάρι», το πειρατικό καράβι που πρωταγωνίστησε στις ομότιτλες ταινίες είχε ακριβώς κάτω από την κουπαστή του ένα μεγάλο, δικέφαλο σταυρό της Ορθοδοξίας.
«Το σκαρί αυτό ήταν ένα από τα καράβια που κατασκευάσαμε με την ομάδα μου. Η παραγωγή της ταινίας των πειρατών της Καραϊβικής μας το ζήτησε, έκαναν βέβαια προσθήκες για τις ανάγκες της ταινίας, όμως δεν αφαίρεσαν τον δικέφαλο αετό».
«Να επιστευτούμε τον άνεμο»
«Ο άνεμος είναι μια αξιόπιστη δύναμη και αυτό πρέπει να το καταλάβουν εταιρείες, κυρίως εκείνες των υπεράκτιων μεταφορών. Μπορούμε να τον εμπιστευτούμε και να τον χρησιμοποιήσουμε ως κινητήριο δύναμη» εξηγεί μέσω της «δημοκρατικής» ο captain Vladimir Martus. Τη δύναμη του ανέμου διδάσκονται όλοι όσοι ανεβαίνουν στο Shtandart για να ζήσουν εκεί για μερικές ημέρες:
«Ξεφεύγουν από τον χειρισμό του σκάφους με τα ψηφιακά μέσα, μαθαίνουν να χρησιμοποιούν τις δυνάμεις τους, να εμπιστεύονται τον εαυτό τους, καταλαβαίνουν ότι η πρώτη δεξιότητα που έχει ένας ιστιοπλόος κι ένας άνθρωπος της θάλασσας είναι η αντίληψη, η προαίσθηση στο τι είναι εκείνο που έρχεται, διότι η θάλασσα, η φύση γενικότερα πάντα μας προειδοποιεί κι εμείς μαθαίνουμε να βλέπουμε τα σημάδια».
Το νέο όνειρο του captain Vladimir είναι η κατασκευή ενός σκάφους όμοιου με εκείνο που κατά περασμένους αιώνες διέσχιζε τις θαλάσσιες οδούς μεταφέροντας στα αμπάρια του τσάι από την Ασία στην Ευρώπη. «Σχεδιάσαμε ένα TeaClipper και τώρα αναζητώ χρηματοδότη για την κατασκευή του, έναν partner να το κατασκευάσουμε μαζί και του οποίου το όνομα θα μπει στο πλοίο. Το νέο σκάφος θα πλέει στις θάλασσες, όπως θα συνεχίζει το Shtandart».
Κάπως έτσι κι μυθικός Ορφέας επιστρέφοντας στην επιφάνεια της γης, έστρεψε το βλέμμα να δει την αγαπημένη του Ευρυδίκη, που τον ακολουθούσε στο κατόπι. Έστρεψε το βλέμμα, παρακούοντας τον όρο του θεού Πλούτωνα, γνωρίζοντας ότι έτσι η Ευρυδίκη θα μείνει για πάντα στον Άδη και το έκανε όχι υποκύπτοντας στη λαχτάρα του να τη δει, αλλά λειτουργώντας ως ποιητής, με τη θέληση να κρατήσει για πάντα μέσα του την ιδανική εικόνα, τον έρωτα και το όνειρο, αρνούμενος να ζήσει μια κοινή, θνητή ζωή.
