Μαρία Βιέρρου:«Οταν έχεις προβλήματα δεν πρέπει ποτέ να το βάζεις κάτω»

Συνέντευξη
στη Μαίρη Φώτη
Η Μαρία Βιέρρου είναι 42 ετών, είναι μια αφοσιωμένη σύζυγος, μια στοργική μητέρα, μια επιτυχημένη επαγγελματίας και μια αληθινή φίλη. Στην ζωή της, προσπάθησε πολύ να κατακτήσει όλα όσα εμείς οι υπόλοιποι θεωρούμε δεδομένα, αφού σε ηλικία 7 ετών έχασε την ακοή της, αλλά αυτό, όχι μόνο δεν την εμπόδισε να προχωρήσει, αλλά την πείσμωσε και της έδωσε δύναμη.
Στην συνέντευξή της στην «δημοκρατική» μας μιλάει για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε ως παιδί αλλά και για τις προκλήσεις που έθεσε ως στόχο και κατέκτησε ως ενήλικας με την στήριξη της οικογένειάς της, του συζύγου της αλλά και επιλεγμένων φίλων.
Η Μαρία Βιέρρου σήμερα μας παραδίδει μαθήματα δύναμης και αποφασιστικότητας και μας συμβουλεύει «να μην εγκαταλείπουμε ποτέ και να προσπαθούμε πάντα για το καλύτερο»…
• Σε ποια ηλικία έχασες την ακοή σου;
Την έχασα σε ηλικία επτά ετών, από παρωτίτιδα με υψηλό πυρετό. Μου πείραξε τα νεύρα του ακουστικού τυμπάνου. Το έπαθα μέσα στην τάξη. Ημουν στην πρώτη δημοτικού, μου μιλούσε η δασκάλα μου κι εγώ δεν την αντιλήφθηκα. Κάποια στιγμή την βλέπω μπροστά μου να μου φωνάζει, θεωρώντας ότι μου μιλούσε κι εγώ δεν της έδινα σημασία. Εγώ την κοιτούσα έκπληκτη και τότε διαπίστωσα ότι κάτι συμβαίνει. Εκείνη την ώρα, η δασκάλα μου, μου έφερε έναν ωτορινολαρυγγολόγο στο σχολείο, ο οποίος ανακάλυψε ότι είχα βαρηκοΐα. Από τότε, ξεκίνησε ο αγώνας…
• Το έπαθες δηλαδή την ώρα του μαθήματος;
Προφανώς ήταν μια κατάσταση που εξελισσόταν, απλώς δεν το είχα αντιληφθεί. Για ένα κοριτσάκι επτά χρονών, δεν είναι εύκολο να το διαχειριστεί όλο αυτό. Είναι πολύ δύσκολο. Ευτυχώς η δασκάλα μου, η κ. Κική Αλαβέρα, με ανέλαβε προσωπικά και με σκληρή δουλειά από την μεριά μου αλλά και από της ίδιας, σιγά-σιγά έμαθα πάλι να μιλάω και να καταλαβαίνω, διαβάζοντας τα χείλη και έχοντας την βοήθεια ακουστικών και στα δύο αυτιά. Τότε η βαρηκοΐα μου, ήταν σε πολύ καλύτερα επίπεδα. Με την πάροδο των χρόνων επιβαρύνεται η κατάσταση. Σε όλη αυτή την διαδικασία είχα τεράστια στήριξη από την οικογένειά μου, στάθηκε δίπλα μου και στέκεται μέχρι σήμερα. Θα μπορούσα να σπουδάσω αλλά δεν το έκανα, λόγω της ανασφάλειάς μου, επειδή πάντα ήθελα να έχω κάποιον δίπλα μου για να είναι το δεύτερό μου ακουστικό. Πολλές φορές, μπορεί κάποιος να μου μιλάει κι εγώ να μην καταλαβαίνω… Εκεί πανικοβάλλομαι. Τελευταία το έχω ξεπεράσει κάπως.
• Οφείλω να ομολογήσω ότι την πρώτη φορά που συναντηθήκαμε, δεν κατάλαβα ότι έχεις πρόβλημα με την ακοή σου. Πρέπει να έχεις δουλέψει πολύ σκληρά και να ήσουν πολύ αυστηρή με τον εαυτό σου.
Εχω δουλέψει πάρα πολύ. Δεν ήθελα κανείς να καταλάβει ότι δεν ακούω. Ενιωθα κόμπλεξ. Γι΄αυτό το πάλεψα περισσότερο. Στο δημοτικό σχολείο, είχα βοήθεια από δασκάλες που με διάβαζαν. Στο Γυμνάσιο, δεν ήθελα να έχω βοήθεια, ντρεπόμουν. Κανένας από τους καθηγητές μου δεν ήξερε ότι δεν άκουγα. Ημουν μια μέτρια μαθήτρια αλλά βασιζόμουν μόνο στις δικές μου δυνάμεις.
• Δεν είχαν καταλάβει οι καθηγητές σου ότι ήσουν βαρήκοη;
Δεν τους το είπα, δεν το γνώριζαν. Το πάλεψα μόνη μου στο σχολείο. Βέβαια, υπήρχε και ρατσισμός από τα παιδιά… Επειδή πολλές φορές απευθύνονταν σε εμένα κι εγώ δεν άκουγα, μου έλεγαν «μα καλά, κουφή είσαι;». Εμένα αυτό με θύμωνε. Βέβαια, δεν φταίνε τα παιδιά γιατί δεν ήξεραν, ήταν δική μου επιλογή να μην ξέρουν. Όμως, θύμωνα και αντιδρούσα. Στο Γυμνάσιο, έκανα κάποιες καλές φίλες στις οποίες το είχα εμπιστευθεί, αλλά οι καθηγητές μου δεν το ήξεραν. Ηθελα να αποδείξω ότι μπορούσα να τα καταφέρω, χωρίς να έχω ιδιαίτερη μεταχείριση. Η αλήθεια είναι ότι από τότε μέχρι σήμερα, έχω πάντα δίπλα μου την οικογένειά μου και τους φίλους μου. Η βοήθεια των αδελφών μου στην επιχείρησή μας, είναι τεράστια. Χωρίς εκείνες, δεν θα μπορούσα να αποδώσω στην εργασία μου.

• Πήγες και στο Λύκειο;
Ναι, τελείωσα το Τεχνικό Λύκειο με ειδικότητα ηλεκτρονικού. Ηθελα να προχωρήσω, να σπουδάσω για να ασχοληθώ με τα ακουστικά βαρηκοΐας. Τότε, πήγαινα κάθε δύο χρόνια στην Αθήνα για έλεγχο της ακοής και έπαιρνα από εκεί και τα ακουστικά μου. Ο ακουολόγος μου, μου είχε εξάψει την περιέργεια για την κατασκευή, την χρήση και την αποτελεσματικότητα των ακουστικών και μου άρεσε η ιδέα να σπουδάσω πάνω σε αυτό το αντικείμενο. Τελικά αυτό δεν έγινε. Τότε, έπιασα δουλειά στο κατάστημα του μπαμπά μου, ο οποίος επισκεύαζε ηλεκτρικές συσκευές. Ανέλαβα τα οικονομικά και τις δημόσιες σχέσεις της επιχείρησης, με την στήριξη της οικογένειάς μου.
• Όταν ξεκίνησες να εργάζεσαι, όταν βγήκες πλέον στην ζωή, έλεγες το πρόβλημά σου;
Όχι. Μόνο η παρέα μου το ήξερε. Ακόμα και σε μεγάλη ηλικία, δεν το είχα αποδεχθεί.
• Φαντάζομαι ότι δεν είναι εύκολο να το αποδεχθείς. Για ένα κοριτσάκι επτά ετών, που από την μια στιγμή στην άλλη χάνει την ακοή του, θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να το διαχειριστεί.
Δεν μπορώ να σας το περιγράψω, είναι πολύ δύσκολο. Μόνο αν το ζήσει κανείς μπορεί να το καταλάβει…
• Ξεκινάς λοιπόν να εργάζεσαι με την βοήθεια και των γονιών σου, οι οποίοι δεν σε κράτησαν πίσω…  
Ποτέ, ο μπαμπάς μου ήταν πάντα ανοιχτόμυαλος, ήθελε τα κορίτσια του να είναι ανεξάρτητα, να σπουδάσουν, πράγμα που εγώ δεν έκανα, από δική μου επιλογή. Ο μπαμπάς μου, μου πρότεινε να σπουδάσω αλλά ο φόβος δεν με άφησε να προχωρήσω. • Φλερτ είχες;
Είχα, αλλά δεν έδειχνα το πρόβλημά μου. Βέβαια, πρέπει να πω ότι με τον σύζυγό μου είμαστε μαζί από μικρή ηλικία. Ηταν ο καλύτερος φίλος του αδελφού μου, είμαστε μαζί από 15 ετών.
• Αρα ο σύζυγός σου το ήξερε.
Ναι, το ήξερε, γιατί με γνώριζε από 13 ετών. Δεν το θεώρησε ποτέ μειονέκτημα.
• Αποφασίζετε κάποια στιγμή να κάνετε οικογένεια…
Ναι, μετά από 11 χρόνια σχέσης αποφασίσαμε να παντρευτούμε. Κάναμε πρώτα πολιτικό γάμο, στα τρία χρόνια έμεινα έγκυος και μετά κάναμε και θρησκευτικό γάμο. Η οικογένεια του συζύγου μου με αγκάλιασε από την αρχή και η στήριξή τους όλα αυτά τα χρόνια είναι τεράστια.
• Πόσα παιδιά έχετε;
Εχουμε δύο παιδιά. Την Κατερίνα-Τσαμπίκα 13 ετών και τον Θανάση-Νικήτα 10 ετών.
• Πόσο δύσκολο είναι να μεγαλώνεις παιδιά χωρίς να ακούς;
Είναι πάρα πολύ δύσκολο. Ευτυχώς υπάρχει τεράστια βοήθεια από τον σύζυγο. Τα ακουστικά, τα φοράς μέχρι κάποια ώρα, κάποια στιγμή πρέπει να τα βγάλεις.  Χωρίς αυτά δεν ακούω απολύτως τίποτα. Όταν ήταν μωρά, έπρεπε ο σύζυγός μου να με ειδοποιήσει για να καταλάβω ότι το παιδί κλαίει ή με φωνάζει και πρέπει να πάω κοντά του. Ιδίως όταν ήταν άρρωστα, κοιμόμουν μαζί τους για να καταλαβαίνω ανά πάσα στιγμή τι συμβαίνει, αν βήχουν ή αν ανεβαίνει ο πυρετός. Με βοήθησε και με βοηθάει στην ανατροφή των παιδιών, το μητρικό ένστικτο. Ξυπνητήρι για παράδειγμα, δεν έχω. Ηξερα όμως ότι έπρεπε να σηκωθώ συγκεκριμένη ώρα για να τα ταΐσω όταν ήταν μικρά, ή σήμερα για τα πάρω στο σχολείο. Με οδηγεί το ένστικτό μου.
• Τώρα που έχεις μεγαλώσει, έχει ωριμάσει μέσα σου, το λες;
Μετά την γέννηση του γιου μου άρχισα να το αποδέχομαι. Άργησα. Οι φίλες μου με βοήθησαν να το αποδεχτώ, λέγοντάς μου ότι μπορώ να τα καταφέρω, ότι είμαι έξυπνη, ότι δεν είναι μειονέκτημα. Είναι πολύ δύσκολο, ένιωθα κατωτερότητα. Προσπαθώ όπως όλοι…
• Νομίζω ότι δεν προσπαθείς όπως όλοι, αλλά πολύ περισσότερο.
Όπως και στο σχολείο, έτσι και στη ζωή προσπαθώ, προσπαθώ πολύ. Κάποιες φορές κουράζομαι, γιατί προσπαθώ περισσότερο από τους άλλους, αλλά δεν το βάζω κάτω. Αυτό με βοήθησε να διαπιστώσω ότι είμαι δυνατή. Σε αυτό με βοήθησε πολύ μια φίλη μου να το καταλάβω.
• Όταν φοράς τα ακουστικά, ακούς κανονικά όπως όλοι εμείς;
Ακούω αλλά πρέπει να βλέπω για να καταλάβω. Αν κάποιος μου μιλήσει και δεν τον βλέπω, μπορεί να μου φωνάζει και να μην το καταλάβω. Ακούω ένα βουητό, δεν μπορώ να αντιληφθώ ότι μιλάνε σε εμένα. Μετά την γέννηση του γιου μου, όπου ο γιατρός στην Αθήνα, αποφάσισε να κάνω φυσιολογικό τοκετό, ενώ δεν έπρεπε, πειράχτηκαν πάλι τα νεύρα. Τώρα η ακοή μου είναι σε πολύ χαμηλά επίπεδα, είμαι ένα βήμα πριν να σβήσει τελείως… Όταν είμαι κάπου με πολύ κόσμο, όπου έχει οχλαγωγία δεν μπορώ να ακούσω κάτι, εστιάζω στα χείλη. Αν κάποιος μιλάει πολύ γρήγορα, ή δεν μιλάει καθαρά, δεν μπορώ να τον καταλάβω και αυτό με κουράζει. Τα ακουστικά μου κοστίζουν περισσότερο από 3.500 ευρώ και δυστυχώς το κράτος δεν μας βοηθάει, δικαιολογεί μόνο ένα πολύ μικρό ποσό. Όταν έχεις οικογενειακές υποχρεώσεις, δεν μπορείς να δίνεις κάθε τόσο τόσα πολλά χρήματα για να πάρεις καινούρια ακουστικά.
• Τι σου έχει λείψει περισσότερο να ακούσεις;
Η μουσική! Όπως επίσης μου λείπει να μπορώ να πάω στο σινεμά και να δω μια ελληνική ταινία. Πρέπει να έχει υπότιτλους για να μπορώ να καταλάβω. Αλλα η μουσική μου λείπει περισσότερο.
• Τα παιδιά πώς το διαχειρίζονται;
Με βοηθάνε πάρα πολύ. Εχουν προσαρμοστεί, με βοηθούν στο τηλέφωνο ή αν κάτι δεν καταλάβω σε μια συζήτηση και πανικοβληθώ, αμέσως τα παιδιά μου παρεμβαίνουν. Με βοηθάνε και με αγαπάνε. Ο σύζυγός μου επίσης με βοηθάει πάρα πολύ και είναι πάντα δίπλα μου όλα αυτά τα χρόνια, είναι το στήριγμά μου.
• Τις φωνές των παιδιών σου τις έχεις ακούσει;
Ναι, χάρις στα ακουστικά, τις ακούω.
• Τι θα ήθελες να πεις σε ανθρώπους που έχουν το ίδιο πρόβλημα με εσένα αλλά δεν το αντιμετωπίζουν τόσο δυναμικά;
Να προσπαθούν πάντα. Αν και το κατάλαβα αργά, δεν πρέπει να έχουμε κόμπλεξ για όποιο πρόβλημα αντιμετωπίζουμε. Το άγχος δεν φεύγει ποτέ βέβαια. Είναι πολύ δύσκολες οι κοινωνικές επαφές και οι συναναστροφές. Δεν είναι εύκολο, αλλά δεν πρέπει ποτέ να εγκαταλείπουμε…