Πριν από λίγες μέρες ο Δήμος Ροδίων και η πολιτιστική του επιτροπή οργάνωσαν μια λαμπρή τελετή για τη Μελίνα Μερκούρη. Παρουσία των περιφερειακών και των τοπικών αρχών και μεγάλου πλήθους πολιτών, τέσσερις πρώην και νυν δήμαρχοι, με εμπεριστατωμένες ομιλίες, παρουσίασαν την παρέμβαση εκείνης της παθιασμένης για Πολιτισμό γυναίκας στη συντήρηση και συνάμα την αξιοποίηση της παλιάς πόλης της Ρόδου.
Ανέπτυξαν, συχνά με χιούμορ, πώς κατόρθωνε να ξεπερνά τις στρεβλώσεις των νόμων που ήταν πάντα στρεβλώσεις ανθρώπινων στενών εγκεφάλων. Με το πείσμα, την πειθώ, συχνότερα με τις φωνές έγινε πραγματικότητα ένα έργο πολιτισμού και συνάμα μια πηγή τουριστικών εσόδων. Το τραγικό είναι πως η προγραμματική εκείνη σύμβαση ήταν εικοσαετής και έληξε πριν από δέκα χρόνια και οι αρμόδιοι έκτοτε υπουργοί Πολιτισμού αγοράζουν αγρόν.
Ετσι είναι ο Δήμος που ασχολείται, μαζί με τόσες άλλες υποχρεώσεις (θυμίζω πως συχνά η Ρόδος, λόγω της γεωγραφικής της θέσεως προς τη γείτονα χώρα, γίνεται υποδοχέας λαθρομεταναστών που πρέπει να τους στεγάσει, να τους ταΐσει και να τους περιθάλψει).
Ηταν άκρως διδακτική η σύμπνοια τεσσάρων δημάρχων, που εκ των πραγμάτων ανήκαν σε διαφορετικούς πολιτικούς χώρους, να εκθειάζουν εκείνη την πολιτιστική αύρα που έφερε στα πράγματα της πολιτικής μας μιζέριας εκείνη η γυναίκα, που εγκατέλειψε δόξες, διεθνή καριέρα και ακτινοβολία σταρ για να σκύψει και να ζωντανέψει την πνευματική μας νάρκη. Δεν είναι μόνο ο αγώνας για τα Ελγίνεια. Είναι ο θεσμός της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας που εμπνεύστηκε, τα ΔΗΠΕΘΕ που ίδρυσε (18 στη χώρα, η πιο γενναία θεατρική αποκέντρωση), οι θεατρικές επιχορηγήσεις που διευρύνθηκαν και μονιμοποιήθηκαν και βέβαια το όνειρο που πραγματώθηκε του Μουσείου της Ακρόπολης και η ενοποίηση των αρχαιολογικών χώρων, όπως ο μεγάλος περίπατος από τους Στύλους έως το Μοναστηράκι.
Αυτή η γιορτή μνήμης ήταν και μια ανοιχτή πρόκληση των νέων υπευθύνων Πολιτισμού.
ΚΩΣΤΑΣ ΓΕΩΡΓΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣ
(Ελευθεροτυπία)
