Οκτώ ώρες(!) που απαντούσε στις ερωτήσεις των μελών της Εξεταστικής ο κ. Κώστας Καραμανλής, ήταν για να οδηγήσει τα συμπεράσματα στο «ανθρώπινο λάθος». Ηταν αρκετή μία ερώτηση για να φανεί ότι είτε δεν γνωρίζει καλά… ελληνικά ή τα ξέχασε λόγω φόρτισης: «Τι κάνατε όταν, πριν από την τραγωδία, οι εργαζόμενοι σας έστειλαν εξώδικο θέτοντας θέμα ασφάλειας του σιδηροδρομικού δικτύου;», ήταν η ερώτηση. Ιδού η απάντηση… λέξη προς λέξη: «Το εξώδικο στην ουσία δεν έλεγε ότι ο σιδηρόδρομος δεν είναι ασφαλής, έλεγε ‘προχωρήστε γιατί έχουμε ζητήματα ασφάλειας και ολοκληρώστε τη σύμβαση 717». Άλλο Γιάννης άλλο Γιαννάκης δηλαδή… Θα περίμενε κανείς, πως αυτή τη φορά θα έλεγε «είναι ντροπή και ντρέπομαι» που δεν καταφέραμε να κάνουμε ότι έπρεπε, για να μη σκοτωθούν 57 αθώοι άνθρωποι, σε αντίθεση αυτού που έλεγε στη Βουλή λίγο πριν το δυστύχημα, όταν απαντούσε σε ερωτήσεις για την ασφάλεια του σιδηροδρόμου «Είναι ντροπή και ντρέπομαι.. που θέτετε θέματα ασφαλείας… Και θα ήθελα να ανακαλέσετε αμέσως… Είναι ντροπή». Αλλά όχι… αντ’ αυτού, άφησε υπονοούμενα για τους συγγενείς των θυμάτων που ξεσπούν και ζητούν δικαιοσύνη και παραδειγματικές τιμωρίες. Προφανώς, μετά και την ηχηρή κατάθεση της κυρίας Καρυστιανού που έχασε την κόρη της στα Τέμπη, ο κ. Καραμανλής έδειξε να προτιμά τους… βουβούς, λέγοντας επί λέξει: «Διαπιστώνω ότι σε πολλούς από τους ανθρώπους αυτούς ο πόνος τους είναι βουβός» «Κρατήστε το αυτό. Ο πόνος τους είναι βουβός», επέμεινε κουνώντας το δάχτυλο και ντρέπομαι για λογαριασμό του. Να έχει καεί το παιδί σου, να έχει λαμπαδιάζει σε μετωπική δυο τρένων, εν έτει 2023, και να έρχεται ο κ. Καραμανλής να σου κουνάει το δάχτυλο και να λέει ότι ο θρήνος σου πρέπει να είναι βουβός. Κανένας πόνος δεν είναι βουβός όταν χάνεις το παιδί σου κύριε Καραμανλή! Είναι κραυγή, μέχρι να δικαιωθεί. Είτε αυτό έχει χαθεί από χέρι κάποιου ανεγκέφαλου, είτε κάτω από τις ρόδες αυτοκινήτου κάποιου ανεγκέφαλου, είτε από αδιαφορία/ωχαδερφισμό/ανεπάρκεια (πολλών ανεγκέφαλων) σε κάποιο τρένο. Παρακολουθώ με έναν κόμπο στον λαιμό, αλλά κυρίως με θαυμασμό, τις παρεμβάσεις της Μαρίας Καρυστιανού. Όσο οξύμωρο και αν ακούγεται, αντλούμε αισιοδοξία όχι μόνο όσοι έχουμε άδικα χάσει ένα παιδί, αλλά πιστεύω και πολλοί άλλοι. Μέσα στην τραγικότητά της, αποτελεί μια ένδειξη υγείας και συγκρότησης σε αυτή την κοινωνία.
Κραυγή
