Το σουβλιστό αρνί, λεγόμενος οβελίας, είναι ο μεγάλος πρωταγωνιστής του πασχαλινού τραπεζιού αλλά και ολόκληρης της ημέρας στην Ελληνική παράδοση που με την μαγειρίτσα και τα κόκκινα αυγά συνθέτουν το γιορτινό τραπέζι.
Παλιότερα το αρνί που θα έσφαζαν το Πάσχα το ξεχώριζαν από νωρίς, το απόκοβαν από το γάλα και γενικώς είχε μια άλλη αντιμετώπιση από το υπόλοιπα αρνιά του κοπαδιού.
Το αρνί εκτός από τον «αμνό του Θεού» της εκκλησιαστικής διδασκαλίας, έχει συνδεθεί και με τους αγώνες του έθνους κατά του Οθωμανικού ζυγού και στην περίοδο της Τουρκοκρατίας έλαβε ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που συμβόλιζαν την ανάσταση του Ελληνικού Έθνους.
Λέγεται ότι το έθιμο του σουβλιστού αρνιού προέρχεται από τις παραδόσεις των Εβραίων οι οποίοι έβαφαν μάλιστα και την είσοδο των σπιτιών τους με το αίμα του θυσιαζόμενου αρνιού, κατ’ αναπαράσταση της νύχτας της εξόδου από την Αίγυπτο. Το θυσιαζόμενο αρνί γινόταν «οβελίας», συμβολίζοντας τον «αμνό» του Θεού που θυσιάστηκε για την ανθρωπότητα.
Στο εβραϊκό πασχαλινό τους δείπνο υπήρχαν εκτός από το κρέας, πικρά χόρτα σε ανάμνηση της πικρίας από την δουλεία στην Αίγυπτο, κρασί, αλλά και άζυμος άρτος σε υπενθύμιση της βιαστικής αναχώρησης από την Αίγυπτο.
Την ημέρα αυτή, το Πάσχα, η κατά το Ελληνικότερον την Λαμπρή, οι άντρες να βρίσκονται από το πρωί στην αυλή και επιδίδονται στην προετοιμασία του ψησίματος βάζοντας φωτιά στη μεγάλη θράκα από ξύλα που έχουν προετοιμάσει από την προηγούμενη μέρα.
Φυσικά μεγάλο ρόλο στο ψήσιμο του οβελία παίζουν τα ήδη του ξύλου που θα χρησιμοποιηθούν με το πουρνάρι, τα κλίματα (κλιματόβεργες) και το δρυ να φημίζονται ως τα καλύτερα και ενδεικνυόμενα για τον Πασχαλινό οβελία.
Αλλά και το γύρισμα του οβελία θέλει τρόπο και παίζει ρόλο στο καλό ψήσιμό του.
Κατά την διαδικασία του ψησίματος γύρω από την υπαίθρια ψησταριά στήνεται γλέντι μεγάλο όπου μαζεύεται η οικογένεια χορεύοντας και τραγουδώντας αλλά και γευόμενοι την ποικιλία των παραδοσιακών εδεσμάτων (νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες εφράνθειται).
Επίσης στα χωριά το ψήσιμο του οβελία γίνεται κατά ομάδες ή κατά γειτονιά ανάβοντας μια μεγάλη θράκα όπου και γίνεται το ψήσιμο του οβελία του κάθε σπιτιού με το γλέντι να κρατά μέχρι που χτυπάει καμπάνα του εσπερινού.
Εκτός από το παραδοσιακό αρνί, σε πολλές περιοχές τις Ελλάδας τα έθιμα διαφοροποιούνται, με μικρές ή μεγαλύτερες αποκλίσεις. Κύριος πρωταγωνιστής όμως, σε κάθε περίπτωση παραμένει το αρνί στα ηπειρωτικά και το κατσίκι στο Αιγαίο. (stagonnews)
