Το πέρασμα της πανδημίας έφερε, μαζί με τα άλλα «δωράκια», και σοβαρές επιπτώσεις στον τομέα της εργασίας, γεγονός που άρχισε να γίνεται αντιληπτό από το 2021.
Η άποψη της Κωνσταντίνας Σβύνου, Προέδρου του Ινστιτούτου Τουριστικών Ερευνών και Προβλέψεων και της Ενωσης Ξενοδόχων ΚωΟταν λειτούργησαν ξανά οι τουριστικές επιχειρήσεις, φάνηκε πως αρκετοί είχαν φύγει για άλλες ευρωπαϊκές χώρες, κάποιοι έκαναν στροφή σε άλλους κλάδους και κάποιοι απλώς «εξαφανίστηκαν» από τον στίβο της εργασίας. Ενα πρόβλημα που διογκώνεται, αν λάβουμε υπ’ όψιν πως το 2021, βάσει έρευνας που εκπόνησε το ΙΤΕΠ για τον ξενοδοχειακό κλάδο, έλειψαν 53.249 θέσεις εργασίας, ενώ το 2022 οι θέσεις ανήλθαν σε 60.225, που αντιστοιχούν στο 22% και στο 23% αντίστοιχα αυτών που προβλέπει το οργανόγραμμα των ξενοδοχείων.
Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι μόνο στα ξενοδοχεία, είναι ευρύτερο σε όλους τους κλάδους, όπως δεν είναι και αμιγώς ελληνικό αφού το βλέπουμε και σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες.
Αξίζει να σημειώσουμε πως στον χώρο των ξενοδοχείων υφίσταται η συλλογική σύμβαση εργασίας, διασφαλίζοντας αξιοπρεπείς μισθούς και μάλιστα με υποχρεωτικότητα από το 2018. Με τις μεγάλες ελλείψεις, όμως, εργοδότες και εργαζόμενοι έχουν οδηγηθεί σε ένα ανελέητο «παζάρι» διαπραγματεύσεων, που σίγουρα δεν λειτουργεί σε υγιή βάση.
Και τελικά αναρωτιόμαστε: Ο επιχειρηματίας προστατεύεται από το σύστημα ή είναι όλα φτιαγμένα με τέτοιο τρόπο ώστε οι επιχειρήσεις να βρίσκονται μονίμως εκτεθειμένες; Ξεκινώντας από την ψηφιακή κάρτα εργασίας, που είναι ανεφάρμοστη σε τόσο νευραλγικές επιχειρήσεις όπως τα ξενοδοχεία, συνεχίζοντας με το φαινόμενο της ασυνέπειας από μεγάλο αριθμό εργαζομένων που «ξεπουλάνε» τη συμφωνία τους για μικρές διαφορές, χωρίς καν να ενημερώσουν τον εργοδότη τους, και καταλήγοντας στις υψηλές εργοδοτικές εισφορές που γονατίζουν τις επιχειρήσεις.
Το μεγάλο ερώτημα: Πώς είναι δυνατόν, όταν σε όλη την Ελλάδα οι επιχειρήσεις ζητούν προσωπικό, να καταγράφεται επισήμως 12% ποσοστό ανεργίας τους θερινούς μήνες; Δηλαδή κάποιοι συμπολίτες μας λαμβάνουν επίδομα ανεργίας όταν υπάρχουν θέσεις εργασίας κενές. Μήπως, όμως, παράλληλα εργάζονται αδήλωτα; Πώς καθαρίζονται τόσα σπίτια που διατίθενται στη βραχυχρόνια μίσθωση; Τουριστικές βίλες και κατοικίες χωρίς δηλωμένες ΕΜΕ δεν μας προβληματίζουν; Σίγουρα ο ελεγκτικός μηχανισμός αδρανεί σε αυτό το κομμάτι, ενώ περιορίζεται στο ξεσκόνισμα των επιχειρήσεων που λειτουργούν νόμιμα.
Υπάρχουν, όμως, και άνθρωποι που θέλουν να εργαστούν νόμιμα, αλλά το ίδιο το σύστημα τους ωθεί σε αδήλωτη εργασία. Ανθρωποι από τρίτες χώρες (π.χ. Αλβανία) που ζουν χρόνια στη χώρα μας και δεν τους δίδεται άδεια παραμονής και εργασίας! Δημόσιοι υπάλληλοι και στρατιωτικοί που επιθυμούν να κάνουν δεύτερη δουλειά, αλλά δεν τους επιτρέπεται. Συνταξιούχοι που έχουν ως αντικίνητρο την περικοπή της σύνταξής τους αν εργαστούν.
Μέσα από τις κρίσεις γινόμαστε σοφότεροι. Ετσι και σε αυτήν την κρίση, την εργασιακή, καλείται ο καθένας να κάνει τον απολογισμό του και τις ενέργειες προς τη βελτίωση. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο ποσοτικό, είναι και ποιοτικό. Πρέπει να λειτουργήσει άριστα ο συσχετισμός εκπαίδευση – εργαζόμενος – εργοδότης – κράτος. Η εργασία στον τουρισμό είναι λειτούργημα, είναι προσφορά προς τον άνθρωπο και έχοντας αυτό ως βάση πρέπει να πορευτούμε.
Πηγή real.gr
