• Η συγκινητική ιστορία πίσω από το τραγούδι «Θα τραγουδάω Οσο Ζω», με το οποίο θα εκπροσωπήσουν την Ελλάδα στον διαγωνισμό
Η Καθολική Θαρενού και Δημήτρης Θαρενός αποτελούν ζωντανή απόδειξη πως η αγάπη για τη μουσική μπορεί να ξεπεράσει κάθε εμπόδιο.
Με αφετηρία το χωριό Έμπωνας, όπου μεγάλωσαν, μοιράστηκαν το κοινό πάθος τους για τη μουσική αλλά και τις προκλήσεις της καθημερινότητας ως άτομα με οπτική αναπηρία.
Στις 16 Μαΐου θα εκπροσωπήσουν την Ελλάδα στον 3ο Διεθνή Διαγωνισμό Τραγουδιού για Άτομα με Μειωμένη Όραση με το τραγούδι «Θα τραγουδάω Οσο ζω».
Αυτοδίδακτοι μουσικοί, με σημαντική διαδρομή τα δύο αδέλφια δεν σταμάτησαν ποτέ να ονειρεύονται και να δημιουργούν, στηρίζοντας ο ένας τον άλλο.
Η ιστορία τους, ωστόσο, δεν αφορά μόνο στη μουσική και την τεχνολογία· αφορά στη σημασία της αποδοχής, της οικογένειας, της στήριξης της τοπικής κοινωνίας, αλλά και στην ανάγκη για συλλογικότητα, φιλία και συμπερίληψη.
• Καθολική και Δημήτρη, να ξεκινήσουμε τη συνέντευξή μας από τον 3o Διεθνή Διαγωνισμό Τραγουδιού για Άτομα με Μειωμένη Όραση.
Καθολική: Το τραγούδι το δημιούργησα εγώ αποκλειστικά για τον συγκεκριμένο διαγωνισμό. Εχω γράψει τους στίχους και τη μουσική. Ηθελα να είναι ένα χορευτικό τραγούδι με χαρούμενους στίχους, με σκοπό να περάσω αισιόδοξα μηνύματα σε όλους μέσα από τη δύναμη της αγάπης.
-Πώς αποφασίσατε να πάρετε μέρος σε αυτό το διαγωνισμό;
Καθολική: Επειδή τη μουσική την αγαπάμε πάρα πολύ και οι δύο, το συζητήσαμε και αποφασίσαμε να το ηχογραφήσουμε το 2022 μα δεν είχαμε δηλώσει συμμετοχή γιατί δυστυχώς μεσολάβησε η απώλεια του αγαπημένου μας πατέρα, τον οποίον χάσαμε ξαφνικά. Αυτό το τραγούδι όταν το άκουσε πρώτη φορά ήταν η τελευταία μέρα που τον συναντήσαμε. Οπότε καταλαβαίνετε ότι έχει ιδιαίτερη σημασία για εμάς. Η απόφαση για τη συμμετοχή μας ήταν κοινή με τον αδελφό μου, διότι ό,τι και να έγραφα δεν θα κατάφερνα να το ηχογραφήσω μόνη μου. Ο Δημήτρης με την ενορχήστρωσή του και τη συμμετοχή του γενικά στο τραγούδι, το απογείωσε.
• Είναι η πρώτη φορά που παίρνετε μέρος σε διαγωνισμό;
Καθολική: Δεν συμμετείχαμε ποτέ σε κανένα διαγωνισμό και είναι μεγάλη τιμή για εμάς που χάρη στην απίστευτη συμμετοχή του κόσμου στην ψηφοφορία που προηγήθηκε θα εκπροσωπήσουμε τη χώρα μας στον τελικό του διαγωνισμού “International Low-Vision Song Contest” με το τραγούδι μας: Θα τραγουδάω όσο ζω.
Δημήτρης: Είναι η πρώτη φορά που παίρνουμε μέρος σε διαγωνισμό γενικά.
• Με τη μουσική όμως ασχολείστε πάρα πολλά χρόνια…
Καθολική: Ναι, από παιδάκια ασχολούμαστε. Είμαστε και οι δύο αυτοδίδακτοι μουσικοί. Το καλό είναι ότι εμείς θέλουμε να παίζουμε σε γλέντια – όχι μόνο για να πάμε να παίξουμε και να φύγουμε. Θέλουμε ο κόσμος να συμμετέχει στα γλέντια μας και για αυτό προσπαθούμε.
Δημήτρης: Και εμείς διασκεδάζουμε μαζί με τον κόσμο σε κάθε γλέντι. Παίζουμε ό,τι ακούμε. Ο,τι τραγούδι και να ακούσουμε. Αυτό μας έχει βοηθήσει στις πολλές συνεργασίες που έχουμε με μουσικούς στο νησί μας – και όχι μόνο – να παίζουμε μαζί τους χωρίς καμία πρόβα. Επειδή παίζουμε με το αυτί, αυτό μας βοηθάει να ακολουθούμε τους μουσικούς σε ό,τι τραγούδι και να παίξουν.
• Δημήτρη, οι πρώτες σας μνήμες από τη μουσική ως παιδιά, ποιες είναι;
Δημήτρης: Οι πρώτες μου μνήμες είναι από το νηπιαγωγείο. Τότε, ο αγαπημένος μας πατέρας μου είχε χαρίσει μία μελόντικα, που όπως πίστευα μου είχε φέρει ο Αγιος Βασίλης. Κι έτσι ξεκίνησα σιγά σιγά με τη μουσική. Στην τρίτη δημοτικού, λέω στον πατέρα μου, του λέω: “Πατέρα, θέλω να μου φέρει ο Άγιος Βασίλης αρμόνιο”. Μου λέει: “Τον ρώτησες αν έχει χρήματα;” Του λέω: “Δεν με πειράζει, θέλω να μου φέρει”. Και έτσι λοιπόν, μου πήρε ένα αρμόνιο τότε, δεν μου χάλασε το χατίρι. Ξεκίνησα σιγά σιγά να παίζω μουσική μόνος μου. Κάποια στιγμή στον Έμπωνα ήρθε ένας δάσκαλος, ο οποίος έψαχνε να βρει μαθητές για να τους διδάξει αρμόνιο. Του είχαν μιλήσει για μένα οι συγχωριανοί. Και έτσι λοιπόν, αυτό που αποφάσισε να κάνει – επειδή εγώ δεν μπορούσα να ακολουθήσω τα μαθήματά του, επειδή ο συγκεκριμένος δάσκαλος δίδασκε με νότες – ήταν, μέχρι να αγοράσουν οι μαθητές από το χωριό μας το δικό τους αρμόνιο, να μαθαίνουν στο δικό μου αρμόνιο. Εγώ τους άκουγα. Κι έτσι, σιγά σιγά, από αυτό που άκουγα – μέχρι να μάθει δηλαδή ο μαθητής ένα τραγούδι – το μάθαινα εγώ ακουστικά. Και τότε ήταν η πρώτη φορά που είχαν γράψει για μένα οι εφημερίδες. Εκανε εντύπωση στον δάσκαλο, πώς μπορούσε ένα παιδί και λόγω της τύφλωσης αλλά και που δεν διάβαζε νότες, να μπορεί να πιάνει με τόση λεπτομέρεια τον ήχο με το αυτί. Ετσι άρχισε, έγινε η πρώτη μου επαφή με τη μουσική.
Καθολική: Κι εγώ μόνη μου έμαθα, λίγο αργότερα από τον Δημήτρη, τον παρακολουθούσα και άρχισα κι εγώ να ασχολούμαι με τη μουσική. Οπότε καταλαβαίνεις, οι γείτονες τι ακούγανε!
• Εσύ παρακολουθούσες τον Δημήτρη που είχε ήδη κάνει τα βήματά του στη μουσική και μπήκες κι εσύ σε αυτό το μονοπάτι, ας πούμε;
Καθολική: Ναι, και γενικά με τον Δημήτρη έχουμε πολλά κοινά. Εγώ ξεκίνησα την καριέρα μου με μία κιθάρα που μου είχε αγοράσει κι εμένα ο Άγιος Βασίλης! Μη φανταστείς – απλά τη γραντζουνούσα. Επαιζα διάφορα τραγουδάκια, άλλαζα και τους στίχους. Εγώ από μικρή ήθελα να μάθω να παίζω μουσική, όμως είχα περισσότερο πάθος με το τραγούδι. Μου άρεσε πάρα πολύ να τραγουδάω.
• Αυτοδίδακτη κι εσύ;
Καθολική: Ναι, ναι. Αυτοδίδακτη. Ο Δημήτρης έμαθε μόνος του και μπουζούκι. Και έτσι παίζουμε επαγγελματικά μαζί.
• Πόσα χρόνια ασχολείστε επαγγελματικά με το τραγούδι;
Δημήτρης: Πάρα πολλά. Εγώ άρχισα επαγγελματικά να παίζω μουσική σε ξενοδοχεία το 1993.
Καθολική: Κι εγώ το 1996. Και από τότε είμαστε συνεχώς μαζί. Εγώ από το ’95 ξεκίνησα πρώτη φορά να τραγουδάω μόνο. Παίζουμε από τότε μαζί επαγγελματικά σε διάφορες εκδηλώσεις. Και αυτό είναι και το ωραίο – ότι και στο νησί μας, και όχι μόνο στο νησί μας – ο κόσμος μας επιλέγει στα γλέντια του, στις χαρές του, στους γάμους του. Και αυτό είναι κάτι που μας δίνει μεγάλη χαρά, γιατί μας αντιμετωπίζουν ισότιμα. Δεν μας έχουν δείξει ποτέ ότι μας παίρνουν σε κάποια δουλειά λόγω της οπτικής αναπηρίας που έχουμε. Ούτε και εμείς το αφήνουμε αυτό να επηρεάζει οτιδήποτε. Θέλουμε να ζούμε μία φυσιολογική ζωή, όπως όλοι.
• Γεννηθήκατε με οπτική αναπηρία και οι δύο;
Καθολική και Δημήτρης: Ναι. Και οι δύο.
Δημήτρης: Είχαμε μερική όραση. Ποτέ δεν βλέπαμε κανονικά.
Καθολική: Όταν ήμασταν μικροί, βλέπαμε καλύτερα. Στον Έμπωνα που μεγαλώσαμε, μπορούσαμε να κάνουμε ποδήλατο σαν παιδιά. Η μελαγχρωστική αμφιβληστροειδοπάθεια που έχουμε, όσο μεγαλώνεις, χειροτερεύει…
• Παρόλα αυτά όμως πήγατε σε κανονικό σχολείο.
Καθολική: Ναι. Σε αυτό είμαστε πολύ τυχεροί. Μας μεγάλωσαν δύο υπέροχοι γονείς, σε ένα καταπληκτικό χωριό, τον Έμπωνα. Εκεί πηγαίναμε σχολείο, και οι δάσκαλοί μας και αργότερα οι καθηγητές μας, μας πρόσεχαν και μας βοηθούσαν πάρα πολύ. Βέβαια, στην αρχή ήταν όλα δύσκολα. Γιατί μερικοί άνθρωποι έλεγαν στους γονείς μας ότι δεν θα μάθουμε γράμματα, ότι θα πρέπει να το πάρουν απόφαση. Όμως με υπομονή και επιμονή οι γονείς μας δεν το έβαλαν κάτω… Θυμόμαστε που είχε μία λάμπα η μητέρα μας και την έβαζε κοντά για να βλέπουμε καλύτερα, και είχε ένα πινακάκι με κιμωλία και έτσι μάθαμε να γράφουμε. Στο σχολείο, γράφαμε με μαρκαδόρο για να μπορούμε να διακρίνουμε τα γράμματα
• Εντυπωσιακό…
Καθολική: Ναι. Οπότε οι δάσκαλοί μας και αργότερα οι καθηγητές μας, μας βοηθούσαν όπου μπορούσαν, διαβάζαμε πολύ και στο σπίτι και δόξα τον Θεό τα καταφέραμε. Πολλές φορές, ο πατέρας μας ήταν στη δουλειά – και η μητέρα μας καθόταν στο σπίτι και μας διάβαζε. Θυμάμαι ήταν καλοκαίρι και μας διάβαζε για να μπορέσουμε να πάμε στην πρώτη τάξη, να ξέρουμε τα γράμματα. Δυστυχώς, δεν υπήρχε τότε η παράλληλη στήριξη. ζήσαμε μία φυσιολογική ζωή. Είχαμε τους φίλους μας, τους συμμαθητές μας, τις συμμαθήτριές μας, στη γειτονιά παίζαμε κανονικά μαζί τους. Θυμάμαι είχαμε μία μπάλα με κουδουνάκια, και οι φίλοι μας δεν παραξενεύονταν που παίζανε μαζί μας με έναν διαφορετικό τρόπο. Νιώθουμε πολύ τυχεροί που μεγαλώσαμε σε χωριό. Αργότερα πηγαίναμε και στα Σιάννα στο χωριό της μητέρας μας, όπου εκεί ζήσαμε τη μαγεία του ραδιοφώνου και έχουμε πολλές όμορφες αναμνήσεις.
Δημήτρης: Αργότερα πηγαίναμε και στα Σιάννα, εκεί είχαμε άλλα καλά. Ασχοληθήκαμε με το ραδιόφωνο. Είχαμε 22 χρόνια το Ράδιο Σιάννα. Και ερχόντουσαν και άλλοι φίλοι από άλλα χωριά. Είχαμε ζήσει πολύ μεγάλες στιγμές και απ’ το ραδιόφωνο.
• Τώρα μένετε στη Ρόδο;
Καθολική: Μένουμε και στο χωριό και στην πόλη. Είναι ωραία που έχουμε αυτή την εναλλακτική επιλογή.
Δημήτρης: Να μου επιτρέψεις, Μαίρη, να πω ότι έχουμε φίλους από άλλα χωριά, που δεν είχαν την ίδια αποδοχή που είχαμε εμείς από τους γονείς μας και από τους συγχωριανούς μας. Προφανώς βοήθησε και η οικογένειά μας, αλλά και οι κάτοικοι, είχαν μία διαφορετική αντίληψη. Γιατί – δυστυχώς – δεν είναι κανόνας εάν κάποιο παιδί με αναπηρία μεγαλώνει σε ένα χωριό, ότι θα το αποδεχτούν.
Καθολική: Οι αγαπημένοι μας γονείς μας είχαν από μικρά παιδιά μέσα σε όλα. Ούτε νιώσαμε ποτέ ότι ντρέπονται για μας – γιατί δυστυχώς συμβαίνει και αυτό. Ούτε θέλησαν να κρύψουν ότι έχουν δύο παιδιά με αναπηρία όρασης. Μας πηγαίνανε παντού, να παίζουμε μουσική χωρίς ποτέ να νιώσουν μειονεκτικά. Το άλφα και το ωμέγα για την ψυχολογία του κάθε ατόμου με αναπηρία, και για την αποδοχή απ’ τους γύρω, πρώτα απ’ όλα οφείλεται στην οικογένεια.
Δημήτρης: Είμαστε τυχεροί και που τα πρώτα μας χρόνια, τα μαθητικά, ήτανε στον Έμπωνα.
• Δημήτρη, η Ντέμη – η εφαρμογή για τα κινητά τηλέφωνα που δημιούργησες- πώς ήρθε στη ζωή σας;
Δημήτρης: Η Ντέμη ήρθε στη ζωή μας το 2019. Ξεκίνησα να ασχολούμαι με την Ντέμη επειδή διαπίστωσα ότι υπήρχε ένα κενό σε μία τέτοια εφαρμογή, παρότι είχαν γίνει κάποιες προσπάθειες. Εγώ είμαι πάρα πολύ εξοικειωμένος με την τεχνολογία, μπορώ να χρησιμοποιήσω το κινητό μου άνετα και χωρίς την Ντέμη. Αλλά αυτό που ήθελα ήταν να προσφέρω – αρχικά για τα άτομα με οπτική αναπηρία – μία εφαρμογή που να τους βγάλει από το άγχος στη μετάβασή τους από τα τηλέφωνα της παλιάς τεχνολογίας με πλήκτρα, στα νέα τηλέφωνα αφής. Οπότε, αυτό που ήθελα ήταν να δημιουργήσω μία εφαρμογή – αρχικά να καλύψει τις δικές μας ανάγκες. Κι αυτό έκανα. Είχα πολύ χρόνο στον κορωνοϊό – εγώ δεν κατάλαβα καραντίνα, δούλευα συνέχεια και συνεχίζω να δουλεύω καθημερινά, γιατί ξεκίνησα από το μηδέν, χωρίς να έχω ιδιαίτερες γνώσεις προγραμματισμού. Έπρεπε να διαβάσω. Πλέον η Ντέμη χρησιμοποιείται από όλους ανεξαιρέτως.
Καθολική: Να διευκρινίσω ότι την εφαρμογή, μπορεί να τη χρησιμοποιήσει κάποιος που είτε έχει είτε δεν έχει ιδιαίτερες γνώσεις σχετικά με την τεχνολογία, αφού μπορεί να χειριστεί τη συσκευή του μόνο με φωνητικές εντολές.
• Βρεθήκατε πρόσφατα και στην Κύπρο για την παρουσίαση της Ντέμη.
Καθολική: Μέχρι σήμερα έχουν πραγματοποιηθεί τέσσερις παρουσιάσεις της εφαρμογής, στη Σύρο από το Σωματείο Ατόμων με προβλήματα όρασης νομού Κυκλάδων «Αρωγή» , στην Αθήνα από τον Φάρο Τυφλών Ελλάδος, στη Θεσσαλονίκη από την Περιφερειακή Ενωση Κεντρικής Μακεδονίας του Πανελλήνιου Συνδέσμου Τυφλών. Πριν από λίγες μέρες επισκεφθήκαμε και την Κύπρο, όπου πραγματοποιήθηκε η παρουσίαση της εφαρμογής στη Σχολή Τυφλών Αγιος Βαρνάβας. Ο κόσμος αγκαλιάζει την προσπάθεια του Δημήτρη. Και το πιο σημαντικό είναι ότι ξεκίνησε μόνος του να δημιουργήσει μία τόσο σπουδαία εφαρμογή χωρίς να έχει γνώσεις προγραμματισμού.
• Πάντως, Καθολική και Δημήτρη, είστε απολύτως αυτόνομοι, πηγαίνετε τα ταξίδια σας, κάνετε τη δουλειά σας, τις παρουσιάσεις σας. Οι βάσεις που πήρατε από το οικογενειακό περιβάλλον και σε χωριό μεγαλώνοντας, ήταν πάρα πολύ σημαντικές για να είστε ανεξάρτητοι στην ενήλικη ζωή σας.
Καθολική: Ναι. Για αυτό είπα και στην αρχή ότι το άλφα και το ωμέγα στο πώς θα είναι ένα παιδί με αναπηρία, και πώς θα μεγαλώσει και πώς θα εξελιχθεί αργότερα, έχει να κάνει με την οικογένεια, με τους γονείς που σε μεγαλώνουν.
• Εχετε ξεκινήσει την προετοιμασία για το ταξίδι στη Γερμανία;
Καθολική: Μέχρι τώρα δεν μπορούσες να πας, ο διαγωνισμός γινόταν μόνο διαδικτυακά. Εστελνες μόνο το τραγούδι. Από φέτος αν θες, μπορείς να πας. Εμείς ακόμα δεν έχουμε ξεκινήσει τη διαδικασία για να πάμε στη Γερμανία, αλλά το θέλουμε πολύ να πάμε. Είναι και η πρώτη φορά που συμμετέχουμε και είναι και η πρώτη φορά που μπορείς να πας στον διαγωνισμό. Είναι σαν να μας λένε… όλα γίνονται για εσάς!
• Στις 16 Μαΐου είναι ο διαγωνισμός.
Καθολική: Ναι, στις 16 Μαΐου. Τώρα, λεπτομέρειες ακόμα δεν ξέρουμε. Θα ανακοινωθούν σύντομα, αλλά πάλι με τη συμμετοχή του κόσμου μέσω ψηφοφορίας θα γίνει.
• Θέλω να μου πεις, Καθολική, την ανταπόκριση που είχατε όταν διακριθήκατε.
Καθολική: Από την πρώτη στιγμή που στείλαμε τη συμμετοχή μας στο διαγωνισμό, νιώσαμε γι΄άλλη μία φορά την αγάπη του κόσμου και τη στήριξη. Και θέλουμε να ευχαριστήσουμε πάρα πολύ όλους και όλες, που για άλλη μία φορά ήταν δίπλα μας. Όταν βγήκε το τραγούδι μας πρώτο στον διαγωνισμό, το τηλέφωνό μας – και το δικό μου και του αδερφού μου – δεν είχε σταματήσει. Και μηνύματα, και τηλεφωνήματα, και πολλή πολλή χαρά από τον κόσμο. Και το ωραίο είναι ότι μέσα από τον συγκεκριμένο διαγωνισμό γνωρίσαμε πάρα, πάρα πολλούς ανθρώπους. Δηλαδή, ήταν δίπλα μας οικογένεια, φίλοι, γνωστοί αλλά και άγνωστοι. Αυτό ήταν αυτό που μας συγκίνησε. Που είχαμε τόσο, τόσο κόσμο δίπλα μας.
• Θέλω να μοιραστείτε μαζί μου – ξεχωριστά ο καθένας – το πιο μεγάλο σας όνειρο.
Καθολική: Εμένα το πιο μεγάλο μου όνειρο είναι να έχουμε καταρχάς όλοι την υγεία μας. Γιατί μετά από αυτό που έγινε με τον πατέρα μας, που τον χάσαμε τόσο ξαφνικά και άδικα, τίποτα άλλο δεν έχω. Μόνο να είμαστε καλά. Και όπως λέει ένα τραγούδι μου:
“Μια θάλασσα είναι η ζωή
Γι’ αυτό και με τρομάζει.
Τη μια είναι ήρεμη,
την άλλη φουρτουνιάζει…”
Και εννοείται, σε ό,τι αφορά τη μουσική, θέλουμε πάντα να πετυχαίνουμε και να κάνουμε πράγματα. Και αυτό που γίνεται τώρα, για μας είναι κάτι μαγικό και πρωτόγνωρο. Ελπίζουμε – και τώρα – να καταφέρουμε να πάει καλά το τραγούδι μας. Όλα τα υπόλοιπα, με δύναμη και με υπομονή και επιμονή, τα καταφέρνεις.
Δημήτρης: Πάνω απ’ όλα είναι να έχουμε υγεία. Και να έχω δίπλα μου όλους τους αγαπημένους μου, να είναι υγιείς. Και εγώ μαζί τους. Και σε ό,τι αφορά στις δραστηριότητες, ένα όνειρο που έχω είναι τα τραγούδια που έχουμε γράψει – και εγώ και η αδερφή μου – να βγουν κάποια στιγμή από το συρτάρι που έχουμε. Να τα ηχογραφήσουμε και να τα μάθει ο κόσμος. Γιατί πραγματικά έχουμε γράψει πάρα πολλά τραγούδια, στίχο και μουσική. Η δυσκολία είναι – και ο λόγος που δεν τα έχουμε προχωρήσει μέχρι τώρα –επειδή τα παράγουμε μόνοι μας, τα ηχογραφούμε μόνοι μας, πρέπει να βρούμε κάποιο πρόγραμμα ηχογράφησης που να είναι προσβάσιμο με το πρόγραμμα που μας βοηθάει, που είναι για τυφλούς. Αυτό μας έχει «κλέψει» πάρα πολλά χρόνια τη δημιουργικότητα, διότι τα επαγγελματικά προγράμματα μπορεί κάποιος τυφλός να τα χειριστεί δύσκολα με τον αναγνώστη οθόνης.
Καθολική: Ο Δημήτρης ασχολείται με την ηχογράφηση τόσο εντατικά. Δεν θα έκανα τίποτα χωρίς τον Δημήτρη.
• Είναι πολύ όμορφο όμως αυτό, που μπορείτε οι δύο σας τόσο αρμονικά να συνεργάζεστε και να βγαίνει αυτό το αποτέλεσμα.
Δημήτρης: Εγώ, δεν έχω τη φωνή που έχει η αδερφή μου. Οπότε ο καθένας βάζει το δικό του λιθαράκι.
Καθολική: Ναι, εγώ είμαι περισσότερο στο τραγούδι, ο Δημήτρης στην ενορχήστρωση, στην τεχνική, στον ήχο…
• Ουσιαστικά έχετε μεγαλώσει, έχετε ωριμάσει και μουσικά μαζί.
Καθολική: Ναι. Και γενικά έχουμε πολλά κοινά. Εκτός από τη μουσική και από το ραδιόφωνο, ασχολούμαστε και με το σκάκι.
Δημήτρης: Έχουμε ιδρύσει και ομάδα, με τη βοήθεια του Σκακιστικού Ομίλου Ρόδου. Μας βοήθησαν να ιδρύσουμε έναν σύλλογο εδώ για άτομα με οπτική αναπηρία.
Καθολική: Με τη συνεργασία και τη στήριξη του Ιππότη Ρόδου ιδρύσαμε σύλλογο για σκακιστές και σκακίστριες με αναπηρία όρασης. Υπάρχουν ειδικές σκακιέρες διαμορφωμένες για άτομα με οπτική αναπηρία.
Δημήτρης: Και αυτό – αν θέλεις – είναι και το παράπονό μας: Στο νησί μας, δεν μπορούμε να γνωρίσουμε πολλούς ανθρώπους με οπτική αναπηρία.
• Αυτό ήθελα να σε ρωτήσω. Έχετε επαφή μεταξύ σας οι άνθρωποι με οπτική αναπηρία;
Καθολική: Ελάχιστα. Δεν έχουμε εύκολα πρόσβαση.
Δημήτρης: Αυτό μας στενοχωρεί. Δεν έτυχε ποτέ να γνωρίσουμε έτσι απλά κάποιον. Αν οι συγκυρίες δεν ήταν έτσι να τους γνωρίσουμε, δεν θα τους είχαμε συναντήσει.
Καθολική: Θα σου δώσω ένα παράδειγμα. Αν πάμε στην Αθήνα και πάμε στον χώρο του Φάρου Τυφλών και καθίσουμε στο κυλικείο, αμέσως θα γνωρίσουμε κόσμο. Εκεί υπάρχει σημείο αναφοράς. Εδώ δεν υπάρχει κάποιο τέτοιο.
• Άρα, είναι μία καλή ευκαιρία να πούμε ότι πρέπει να δημιουργηθεί ένας χώρος που θα μπορείτε να περνάτε τον χρόνο σας τα άτομα με οπτική αναπηρία.
Καθολική: Ακριβώς. Έχουμε ζητήσει από τον Δήμο, να μας παραχωρήσουν έναν χώρο, για να μπορούμε να μαζευόμαστε εκεί. Για να ξέρει κάποιος που έχει οπτική αναπηρία, ότι υπάρχει αυτός ο χώρος για να μας πλησιάσει πιο εύκολα. Γιατί δεν υπάρχει σύλλογος τυφλών στη Ρόδο.
Δημήτρης: Πολλοί δεν βγαίνουν καν από το σπίτι τους. Και αυτό είναι που μας στενοχωρεί: Θέλουμε να τους γνωρίσουμε και να τους πούμε ότι, όπως μπορούμε εμείς, μπορούν κι εκείνοι.
• Σας λείπουν οι γνωριμίες μεταξύ σας δηλαδή.
Καθολική: Ακριβώς αυτό μας λείπει. Οι γνωριμίες.
Δημήτρης: Θα μπορούσαμε να κάνουμε πάρα πολλά. Και σκάκι και με τους υπολογιστές, με την τεχνολογία, με τα κινητά. Μπορούμε να κάνουμε πάρα πολλά. Απλά δεν υπάρχουν άτομα. Εχουμε ζητήσει από τις κρατικές υπηρεσίες, να μεταφέρουν σε ανθρώπους που ήδη είναι εγγεγραμμένοι, ότι υπάρχει αυτή η πρωτοβουλία. Μας είπαν, όμως, πως λόγω προσωπικών δεδομένων δεν μπορούν να επικοινωνήσουν για να τους ενημερώσουν. Και είναι κρίμα, γιατί εμείς δεν ζητάμε τα τηλέφωνά τους – ζητάμε να περάσουν το μήνυμα, την ενημέρωση.
Καθολική: Και είναι πολύ λυπηρό. Υπάρχουν νέοι άνθρωποι που δεν θέλουν να βγουν από το σπίτι τους. Εμείς είχαμε την τύχη να μεγαλώσουμε στον Έμπωνα, με γονείς που δεν μας έκρυψαν ποτέ. Άλλοι όμως μπορεί να χάσουν την όρασή τους αργότερα και να μην έχουν τη δύναμη να το αντιμετωπίσουν. Κι αυτό είναι πολύ δύσκολο, να χάσεις ξαφνικά την όρασή σου. Η μετάβαση αυτή είναι πολύ δύσκολη και είναι σημαντικό σε αυτό το σημείο να μην χάσεις την πίστη στον εαυτό σου και στις δυνατότητές σου. Να ξέρεις ότι υπάρχει ζωή και μετά. Είναι δύο κόσμοι διαφορετικοί οι βλέποντες με τους μη βλέποντες.
Δημήτρης: Ακόμα κι αν τους προσεγγίσει μία κοινωνική λειτουργός, δεν είναι το ίδιο. Έχει άλλη αξία να δεις έναν άνθρωπο με το ίδιο πρόβλημα με σένα να ζει και να προχωράει. Αυτό σε εμπνέει αληθινά.
• Και ίσως μοιράζεσαι και πιο εύκολα τους προβληματισμούς σου, έτσι δεν είναι;
Καθολική: Ναι, και η φιλία είναι σημαντική. Η κοινωνική ζωή. Να έχεις ένα δίκτυο ανθρώπων. Είναι πολύ σημαντικό. Θέλουμε να το προσφέρουμε αυτό στους συμπολίτες μας, αλλά δυστυχώς δεν μπορούμε να φτάσουμε σε εκείνους.
• Ας πούμε λοιπόν το εξής: αν κάποιος διαβάσει τη συνέντευξη και θέλει να έρθει σε επαφή, πώς μπορεί;
Καθολική: Και απευθείας σε εμάς και μέσω του Συλλόγου Ατόμων με Αναπηρία.
• Και για τους γονείς, είναι επίσης σημαντικό να ενημερωθούν.
Δημήτρης: Ακριβώς. Γιατί αν ο γονιός δεν αποδεχτεί την κατάσταση, δεν μπορεί και το παιδί να την αποδεχτεί.
Καθολική: Η χειρότερη αναπηρία είναι όταν δεν αποδέχεσαι αυτό που σου συμβαίνει. Ούτε εσύ, ούτε οι άνθρωποί σου.
Δημήτρης: Και για μένα, η χειρότερη αναπηρία είναι η κακή ψυχολογία. Γιατί γνωρίζουμε και ανθρώπους που δεν έχουν καμία αναπηρία, αλλά επειδή δεν έχουν καλή ψυχολογία, δεν μπορούν να ζήσουν.
Καθολική: Κλείνοντας Μαίρη, θέλουμε να ευχαριστήσουμε την οικογένειά μας που είναι πάντα κοντά μας, τους φίλους μας, όλους τους ανθρώπους, γνωστούς αλλά και τους άγνωστους που μας στήριξαν και μας στηρίζουν, ειδικά τώρα με τη συμμετοχή μας στον διεθνή διαγωνισμό τραγουδιού και βεβαίως και την εφημερίδα σας.
