Τον 6ο αιώνα π.Χ. ο Αίσωπος γράφει μύθους. Δεν γνωρίζουμε αν θέλει οπωσδήποτε οι μύθοι του να είναι διδακτικοί, αλλά γνωρίζουμε ότι είναι παραβολές και αλληγορίες. Ίσως γιατί με αυτόν τον τρόπο καταλαβαίνουμε καλύτερα το νόημα και τη σημασία πίσω από τον μύθο κι έτσι πίσω από αυτό που φαίνεται να συμβαίνει.
Ο κορωνοϊός είναι οπωσδήποτε η μεγάλη εικόνα των ημερών μας. Μια εικόνα τόσο μεγάλη που δεν χωράει τίποτα δίπλα της. Έτσι, ότι υπάρχει – γιατί υπάρχει – μαζεύεται πίσω της. Τι βλέπουμε όμως μπροστά μας; Σε ένα τηλεοπτικό μονοπώλιο χωρίς προηγούμενο, που σε άλλη Δημοκρατική χώρα θα ήταν σκάνδαλο, λαλίστατοι υπουργοί σαν άλλα τζιτζίκια, ενημερώνουν τον λαό για τον κορωνοϊό. Διαφημιστικά κονδύλια για τα μέτρα, διαφημιστικά κονδύλια για την τήρησή τους, διαφημιστικά κονδύλια για την άρση τους, διαφημιστικά κονδύλια για μηνύματα επιβράβευσης του λαού.
Δύο είναι τα τινά εδώ: Ένα, η κυβέρνηση σε ρόλο φιλόστοργου πατέρα. Αφού πρώτα εκφοβίζει το εν δυνάμει άτακτο παιδί με απειλές, τιμωρίες, και πρόστιμα στην περίπτωσή μας, ύστερα το επαινεί και το επιβραβεύει. Ταιριάζει ο ρόλος του σοφού «πατέρα» στης κυβέρνησης και του «μικρού άτακτου παιδιού» στους πολίτες μιας Δημοκρατικής χώρας; Είναι αυτό το μοντέλο διακυβέρνησης (του εκφοβισμού και της τιμωρίας) που επιθυμούμε για τη χώρα μας; Όχι δεν ταιριάζει και δεν το επιθυμούμε. Θέλουμε τον πολίτη με άποψη, με διάλογο, με σημασία.
Το δεύτερο είναι ότι η κυβέρνηση κατάφερε να βρει έναν νόμιμο τρόπο να κάνει τους πλούσιους καναλάρχες πλουσιότερους και να τους κρατήσει έτσι ικανοποιημένους στο έπακρο και έτοιμους για μελλοντική τους χρήση. Θα μπορούσαν να αναζητηθούν άλλοι τρόποι; Ναι θα μπορούσαν. Έτσι κι αλλιώς κανείς δεν καταλαβαίνει γιατί κάθε δελτίο ειδήσεων και ενημερωτική εκπομπή παρουσιάζει την κατάσταση και συγκρίνει την Ελλάδα με χώρες πολύ μακρινές και με καμία δημογραφική, οικονομική, ή άλλη συγγένεια, όπως η Κίνα, η Αργεντινή, η Βραζιλία, οι ΗΠΑ.
Η εικόνα όμως αυτή άρχισε να θολώνει. Η πραγματικότητα είναι ξεροκέφαλη.
Τι γίνεται όμως σε όλο αυτό το διάστημα;
Τα μέτρα του κορωνοϊού χώρισαν την κοινωνία σε πολλές και διαφορετικές ταχύτητες. Τα κριτήρια με τα οποία κάποιοι έγιναν πλουσιότεροι και κάποιοι άλλοι θα αναγκαστούν να κλείσουν τις επιχειρήσεις τους τούς επόμενους μήνες δεν εξηγήθηκαν. Όμως επιχειρήσεις θα κλείσουν, καθώς τα μέτρα στήριξης είναι τόσο ισχνά που φαντάζουν προσχηματικά, αν όχι προεκλογικά.
Για αυτά τα προσχηματικά μέτρα στήριξης ξοδεύτηκαν τα χρήματα που είχαν μαζευτεί επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα η κοινωνία βρίσκεται οικονομικά ξανά στο «σημείο μηδέν». Χωρίς σχέδιο, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς ορίζοντα, τα ταμειακά διαθέσιμα τελείωσαν με την πολιτική της κυβέρνησης που βαφτίστηκε «στήριξη». Ο μέρμηγκας μάζευε ο τζίτζικας κελαηδάει.
Το ισχυρό πλήγμα που δέχτηκε ο επιχειρηματικός κόσμος από τα καθολικά «lockdowns» δεν έχει φανεί ακόμα σε όλη του την έκταση. Η συρρίκνωση θα φανεί τον επόμενο καιρό μαζί με τους δείκτες της ανεργίας που θα αποτυπώσουν μία τραγική εικόνα.
Ο τουρισμός έχει αφεθεί από το κράτος στο έλεος των μεγάλων επιχειρήσεων, αεροπορικών και άλλων. Καμία οργανωμένη πρόταση, κανένα σχέδιο, καμία διαβούλευση ή συζήτηση με τους ανθρώπους αυτού το τόσο νευραλγικού κλάδου που καλύπτει τοv ¼ του ελληνικού ΑΕΠ, για το πως μας βρίσκει η μέρα της επαναλειτουργίας. Αλλά και κανένας ορίζοντας σχεδιασμού για την επόμενη μέρα όταν θα χρειαστεί να αντιμετωπίσουμε τις απώλειες και τις ζημιές. Ποιά η απάντηση, ποιά η μέριμνα για τον πολύμορφο τομέα του τουρισμού που δεν επανακάμπτει με οριζόντια μέτρα;
Ο δανεισμός θα αποτελέσει τη μόνη διέξοδο της κυβέρνησης. Όπως και αν βαφτιστεί, από όπου και αν γίνει, θα είναι ένα βαρύς δανεισμός σε μεγάλο ύψος. Ότι δηλαδή τώρα η κυβέρνηση μοιράζει λαλίστατη στα κανάλια, θα το πληρώσουμε βαριά τον επόμενο καιρό. Τα μνημόνια είναι προ των θυρών.
Όλον αυτόν τον καιρό η κοινωνία έχει αποκλειστεί. Παρακολουθεί καθηλωμένη μία σειρά από ανακοινώσεις χωρίς διάλογο, χωρίς αντίλογο, χωρίς διαβούλευση. Όχι πολύ καλά μαντάτα για τη Δημοκρατία αυτά.
Και για να ξαναπιάσουμε τον μύθο, τα τζιτζίκια ζουν υπόγεια σε βάθη έως 2,5 μέτρα (ως νύμφες) το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους. Ο μέσος κύκλος ζωής για τα περισσότερα διαρκεί από δύο έως πέντε χρόνια. Έτσι, καιρός για τραγούδια δεν έχει μείνει μάλλον πολύς…
Τα τιτιβίσματα του τζίτζικα τελειώνουν. Έρχεται και πάλι η ώρα του μέρμηγκα
Ρόδος, 19.05.2020
Δημήτριος Γάκης
τ. Βουλευτής Δωδεκανήσου – ΣΥΡΙΖΑ
