Ενα χρόνο και κάτι, μετά τον θάνατο/δολοφονία του Βαγγέλη Γιακουμάκη που συγκλόνισε την Ελλάδα, υπόθεση που παραμένει ανοικτή, δεν άλλαξε τίποτα. Ο θόρυβος που προκλήθηκε από τον άδικο θάνατο του 20χρονου Βαγγέλη κόπασε, και η κοινωνία επανήλθε στους γνώριμους ρυθμούς. Μέχρι, που ήρθε να μας ταράξει ξανά, η δολοφονία του 14χρονου Τάσου από τον συμμαθητή του, για να μας υπενθυμίσει ότι η βία είναι εδώ. Εξαπλώνεται και θεριεύει, αγριεύει και καραδοκεί.
Η αποσπασματική ανάδειξη του θέματος, δεν αποτελεί την λύση του προβλήματος. Λειτουργεί περισσότερο ως συναγερμός.
Η κοινωνία «νοσεί» και η βία έχει εξαπλωθεί παντού, διαβρώνει τα θεμέλιά της και διευρύνεται με καταιγιστικούς ρυθμούς. Στο σχολείο, στο σπίτι, στην κοινωνία, στην εργασία, στην πολιτική, στην επικοινωνία, σε κάθε μορφή της καθημερινότητας η βία, έχει εισβάλει με διάφορες μορφές.
Η κοινωνία αλλάζει και αλλάζει κι εμάς. Και το αντίστροφο.
Οσες αλλαγές κι αν ανακοινώσει ο υπουργός Παιδείας Ν. Φίλης, και ο κάθε υπουργός Παιδείας, και όσο αυτές περιορίζονται σε επίπεδο διαδικαστικού χαρακτήρα, δεν θα καταφέρουμε και πολλά πράγματα.
Σε μια εποχή που οι ανάγκες έχουν αλλάξει, θα πρέπει το σχολείο, η πρώτη οργανωμένη κοινότητα στην οποίαν εισέρχονται τα παιδιά, να μπορεί να τα προετοιμάσει σωστά. Να τα εκπαιδεύσει με την ευρεία έννοια του όρου, να τα προετοιμάσει, να τα προστατεύσει και να προλαμβάνει αποκλίνουσες συμπεριφορές.
Ο Αλεξ στη Βέροια, ο Βαγγέλης στα Γιάννενα, ο Τάσος στη Θεσσαλονίκη, τα παιδιά 4 και 7 ετών που πέταξε ο 13χρονος θείος τους στο αρδευτικό κανάλι στο Στρέφι Ηλείας, ο 17χρονος στην Κάτω Αχαΐα που πυροβολήθηκε μέσα στο σχολείο από τον 15χρονο φίλο του και τόσα άλλα περιστατικά που έχουν καταγραφεί τα τελευταία χρόνια… Ακραία περιστατικά προφανώς, αλλά ενδεικτικά.
Ψιλά γράμματα, θα πει κάποιος. Ψιλά, αλλά ουσιαστικά. Κι αν πιστεύετε ότι το θέμα δεν μας αφορά, αρκεί να παρατηρήσει κανείς πιο προσεκτικά τι συμβαίνει γύρω μας, πόσο έχει αλλάξει η καθημερινότητά μας και πως η βία κυριαρχεί σε κάθε πτυχή της.
Αν δεν κάνουμε άμεσα κάτι, θα ξανακλάψουμε για κάποιον άλλον Βαγγέλη που έπεσε θύμα των φίλων του, θα λυπηθούμε για μια άλλη Μαρία που ξυλοκοπήθηκε από τον σύντροφό της, θα στενοχωρήθουμε για έναν άλλον Κωστή που έπεσε θύμα bullying στο σχολείο… Σε μια κοινωνία που έχει διαβρωθεί, είμαστε όλοι εν δυνάμει θύματα και θύτες.
Α-τυπος και υπογραμμός: Ψιλά γράμματα
