Σήμερα, 19 Ιουνίου, είναι η Διεθνής Ημέρα για την Εξάλειψη της Σεξουαλικής Βίας σε ‘Ενοπλες Συγκρούσεις και είναι και η τρίτη Κυριακή του Ιουνίου. Τυχαίνει κάθε τρίτη Κυριακή του Ιουνίου, να είναι η Γιορτή του Πατέρα. Μια… αόρατη γιορτή. Χωρίς αφίσες στα ανθοπωλεία, χωρίς πολλά λόγια γι’ αυτόν που σου έμαθε ποδήλατο, το μικρό παιδί που παίζατε μαζί στις διακοπές, τον γίγαντα με την αγαθή ψυχή που ανέβαινες στους ώμους του. Τον αυστηρό που όμως θα σε άφηνε να κάνεις σκανταλιά μόλις η μαμά γύριζε την πλάτη. Που έπνιγε κάποιο λυγμό, έγλειφε δύο δάκρυα επειδή το πρόσωπο του μπαμπά πρέπει είναι «σκληρό». Άπειρες φορές να ξέρεις έχει αισθανθεί το τρίτο πρόσωπο. Είναι πολλά αυτά που θέλουν να πουν οι μπαμπάδες, αλλά δεν τους δίνουν φωνή και λόγια. Δεν μένει χρόνος να ακούσεις για τον μπαμπά που διεκδικεί τον ρόλο του. Είναι η Γιορτή του Πατέρα, αλλά πιθανότατα, ο μπαμπάς σας δεν το ξέρει. Και αν του το πείτε, δεν θα του κάνει εντύπωση. Ο μπαμπάς έχει μάθει να μην περιμένει τίποτα από σας. Βγάλε το κινητό και στείλε του ένα μήνυμα. Κανονίστε για καφέ. Ναι, που το περίεργο; Εσύ και ο μπαμπάς…Κι όσοι δεν προλάβατε να του πείτε πόσο τον αγαπάτε μια μέρα σαν αυτή, μην ανησυχείτε, δεν χάνεις ποτέ τους γονείς σου. Λείπουν για κάποιο διάστημα από τον κόσμο και μετά επιστρέφουν. Έρχεται η στιγμή που τους βλέπεις στο σχήμα της σκιάς σου. Περίπου όπως το λέει ο Τάσος Λειβαδίτης: «…κι ο πατέρας μου πεθαμένος εδώ και τόσα χρόνια έρχεται κάθε βράδυ και με συμβουλεύει στον ύπνο μου… μα πατέρα του λέω, ξεχνάς ότι τώρα είμαστε συνομήλικοι;»
Η αόρατη γιορτή
