Μια (ακόμη) χρονιά με βία

Τέλος της σχολικής χρονιάς. Μιας χρονιάς  που δυστυχώς όχι μόνο δεν έλειψε η βία στα σχολεία αλλά πολλαπλασιάστηκε. Καθημερινά διαβάζαμε στο τύπο για  άγριο ξύλο, κοροϊδίες, απομόνωση, ύβρεις. Με έναν στους τρεις μαθητές πέφτει θύμα σωματικού εκφοβισμού, έναν στους δύο λεκτικού, σύμφωνα με τα στοιχεία. Το ανησυχητικό/τρομακτικό είναι η έξαρση σε μικρά παιδιά του δημοτικού σχολείου. Να λοιπόν κάτι που θα θέλαμε, να φέρει η νέα κυβέρνηση, όποια κι αν είναι. Ενα κανονικό δημόσιο δημοτικό σχολείο για όλα τα παιδιά, ένα δημοτικό σχολείο που να σε μαθαίνει γράμματα και πως να μην επιβαρύνεις την κοινωνία με τη συμπεριφορά σου. Ακούγεται δύσκολο, φαίνεται να έχει μια δυσκολία τοπική αφού σε ένα σωρό άλλες χώρες το έχουν καταφέρει. Γενικότερα, στην Παιδεία, μπορεί να λέει ό,τι θέλει η Νέα Δημοκρατία για τις επιτυχίες της Νίκης Κεραμέως, οι πολίτες όμως γνωρίζουν ότι έχουμε το… ακριβότερο σύστημα «δωρεάν» παιδείας, σε ολόκληρο τον πλανήτη. Ένα σύστημα που αποθεώνει την παπαγαλία έναντι της κριτικής σκέψης, ένα σύστημα που υποχρεώνει τους γονείς σε υπέρογκες φροντιστηριακές δαπάνες. Το πιο απίστευτο δε είναι ότι φτάσαμε στο σημείο τα φροντιστήρια και τα ιδιαίτερα να αποτελούν κανόνα, συχνά από τις πρώτες τάξεις του γυμνασίου, όχι μόνο στα δημόσια αλλά και στα -ενίοτε πανάκριβα- ιδιωτικά σχολεία. Φυσικά δεν έχω ακούσει κανένα να ασχολείται με τέτοιου είδους ζητήματα προεκλογικά.