Απ’ την αρχή της φετινής χρονιάς μαθαίνουμε για τις τραγικές απώλειες συνανθρώπων μας που συντέλεσαν σε διάφορους τομείς ώστε να τιμηθεί το νησί μας διαχρονικά, συνανθρώπων μας που ασχολήθηκαν για το καλό αυτού του τόπου.
Με το παρόν θα ήθελα να δηλώσω και να εκφράσω κι εγώ με τη σειρά μου τη θλίψη που νιώθω σε ότι έχει σχέση με το περιβάλλον και την ιστορία του νησιού μου. Φυσικά δεν έχω σκοπό να πλήξω ή να θίξω συγκεκριμένα πρόσωπα και καταστάσεις ή την πολιτική ηγεσία του τόπου γιατί αυτό είναι ένα πρόβλημα «ο μη σεβασμός» δηλαδή που πηγάζει από όλους μας.
Πρέπει να καταλάβουμε όλοι μας ότι πήραμε τη ζωή μας λάθος και αν η πυραμίδα του Maslow ώστε να υπάρξει εξέλιξη των ατόμων μέσα από την ικανοποίηση των αναγκών τους, αναλύεται για το που ξεκινάει και που κορυφώνεται η εξελικτική πορεία, η δική μας πυραμίδα αν υπήρχε έχει πιάσει πάτο, γιατί καταφέραμε να γυρίσουμε και τις πυραμίδες του Maslow ανάποδα και να βλέπουμε το στραβό σωστό και το σωστό λάθος.
Κι ενώ θέλαμε να θίξουμε το θέμα με τις παραλίες εντούτοις καταλήγουμε να μιλάμε σήμερα για εθνική τραγωδία σχετικά με την περαιτέρω η καταστροφή των δασών. Γιατί όταν δεν έχουμε φωτιές βλέπουμε να αποξηλώνονται μεγάλες εκτάσεις δασικών εκτάσεων για διάφορους επενδυτικούς λόγους ή δήθεν τυχαία. Η πανίδα και η χλωρίδα των δασών είναι ζωτικής σημασίας για την επιβίωσή μας. Τα δάση μας στη Ρόδο είναι οι πνεύμονες του νησιού και εξασφαλίζουν το πόσιμο νερό που πίνουμε.
Μας ενοχλούν τα ελάφια και θέλουμε να τα περιορίσουμε χτίζοντας φράκτες αλλά τώρα με τις φωτιές αν πρέπει να σωθούν που θα τρέξουν τα έρμα κι αυτά άραγε;
Είναι μεγάλη η οικολογική καταστροφή που προκλήθηκε στον τόπο μας από τις πρόσφατες πυρκαγιές και φυσικά μερικοί ασχολούνται ακόμα με δήθεν ανάπτυξη και υποψηφιότητες εκλογών. Η πραγματική υπεραξία του νησιού μας βρίσκεται στην προστασία του φυσικού περιβάλλοντος και των μνημείων, από κει ξεκίνησε ο τουρισμός και εκεί θα τον τελειώσουν όσοι δε σέβονται το περιβάλλον. Απ’ όποια οπτική και αν το δούμε καταλαβαίνουμε ότι ήρθε η ώρα που όλες αυτές οι καταστροφές που προκαλούμε στον τόπο μας θα γυρίσουν εις βάρος μας. Δεν θεωρούμαστε λοιπόν Ροδίτες αν δεν αγαπάμε πραγματικά αυτό το μέρος και πρέπει να αναπροσδιορίσουμε γιατί η φύση εκδικείται και θα βρεθούμε υπόλογοι από τις επόμενες γενιές.
Η σημερινή μέρα θα έπρεπε να κηρυχθεί εθνική ημέρα πένθους για τα δάση μας, για τα χωριά μας. Ευχαριστίες και ευχές στους ανθρώπους που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή και παλεύουν με την πύρινη λαίλαπα, ο Θεός να τους δίνει δύναμη και ελπίζουμε να σταματήσει γρήγορα το κακό.
Ελένη Ν. Καραγιάννη Αθλήτρια Τριάθλου
