Η χειροτέρευση της οικονομικής κατάστασης του εργοδότη δεν αποτελεί από μόνη της «σπουδαίο λόγο» που να μπορεί να δικαιολογήσει την πρόωρη απομάκρυνση ενός μισθωτού, προτού να λήξει η σύμβαση ορισμένου χρόνου που έχει υπογράψει.
Για τον Αρειο Πάγο, προκειμένου να καταγγείλει ο εργοδότης νωρίτερα μια σύμβαση ορισμένου χρόνου, πρέπει να υπάρχουν σοβαροί λόγοι (π.χ. εργασιακή ανεπάρκεια) και δεν αρκεί μόνο του το γεγονός ότι έχει επιδεινωθεί η περιουσιακή κατάσταση του εργοδότη, είτε με μείωση των κερδών είτε με τη δημιουργία ζημιών. Η περιουσιακή αυτή μεταβολή δεν αποτελεί «σπουδαίο λόγο» για πρόωρη απομάκρυνση του εργαζομένου, αφού -κατά τον ΑΠ- ο εργοδότης φέρει τον κίνδυνο της επιχείρησής του και δεν μπορεί να τον μετακυλίσει στον μισθωτό ή να του προκαλέσει δυσμενείς συνέπειες στη σφαίρα της δικής του αποκλειστικά αρμοδιότητας.
Οι λόγοι
Ετσι, αν δεν υπάρχουν σπουδαίοι λόγοι, που να δικαιολογούν υπαιτιότητα του μισθωτού (π.χ. αδιαφορία, πλημμελής απόδοση, αδικοπρακτική συμπεριφορά κατά της επιχείρησης κ.λπ.) τότε η πρόωρη καταγγελία της σύμβασης ορισμένου χρόνου είναι άκυρη.
Στην περίπτωση αυτή ο εργαζόμενος δικαιούται μισθούς υπερημερίας για τις αποδοχές που θα έπαιρνε κανονικά μέχρι τη συμπλήρωση της σύμβασης (π.χ. 2ετούς) μαζί με τα επιδόματα εορτών και αδείας, ενώ παράλληλα μπορεί να αξιώσει και χρηματική ικανοποίηση για την ηθική βλάβη που του προκάλεσε η πρόωρη απομάκρυνσή του, λόγω προσβολής της προσωπικότητάς του.
Το ανώτατο δικαστήριο ερμήνευσε διατάξεις του Αστικού Κώδικα, που επιτρέπουν στον εργοδότη να καταγγείλει οποτεδήποτε μια σύμβαση, εφόσον υπάρχει σπουδαίος λόγος, χωρίς να τηρήσει προθεσμία. Κατά τον ΑΠ, ο σπουδαίος λόγος καταγγελίας μιας σύμβασης ορισμένου χρόνου ελέγχεται από τα δικαστήρια και η σοβαρότητά του πρέπει να είναι τέτοια, ώστε -σύμφωνα με την καλή πίστη και τα χρηστά ήθη- να μην μπορεί να αξιωθεί η συνέχιση της σύμβασης.
Εθνος
