Εκτός από τα «σχέδια αποσταθεροποίησης» «στρατηγούς ανέμους» και άλλα ευφάναστα ας μιλήσουμε για ένα διάτρητο χωροταξικό, για την μη ύπαρξη ενός εθνικού κτηματολογίου και σύγχρονων δασικών χαρτών, για την νομιμοποίηση αυθαιρέτων (κυρίως προεκλογικά) από υπάρξεως του ελληνικού κράτους, πρακτική που εκμαύλισε κι εξαχρείωσε τη συνείδηση των πολιτών, η νομιμοποίηση «εκτός σχεδίου», οικιστικών συνεταιρισμών διαφόρων ενώσεων ισχυρής εκλογικής πίεσης (στους οποίους περιλαμβάνονται βουλευτές, δικηγόροι, δικαστές και δημοσιογράφοι βεβαίως…) που βίασαν το περιβάλλον, η ανατριχιαστική διαφθορά στις πολεοδομίες. Πηγαίνει ο άλλος και σηκώνει με την ανοχή όλων ένα αυθαίρετο οίκημα μέσα στο ρέμα κι όταν περνάνε τα ορμητικά νερά και το παρασέρνουν μαζί τους, ωρύεται αγανακτισμένος μπροστά τις κάμερες «που είναι το κράτος;». Δεν έχει καθρέφτη… Στην Ελλάδα, καθένας μπορεί να χτίσει όπου θέλει. Κι αν αυτό δεν γίνεται, ξεσπάει μια πυρκαγιά κι ύστερα το μέρος χωρίζεται και πωλείται ακριβά σε τιμάρια. Είμαστε αρκετά μεγάλοι πια ώστε να το ξέρουμε αυτό. Αν και πλέον δεν χρειάζεται να κάψεις για να χτίσεις ένα δάσος. Χτίζει κάποιος απλά ξεχερσώνοντας, αφού πια μπορεί άνετα να το νομιμοποιήσει: το υπουργείο Περιβάλλοντος πρόσφατα επέκτεινε την «κόκκινη γραμμή» νομιμοποίησης αυθαιρέτων στους 49 μέχρι σήμερα μήνες. Ετοιμάζει, μάλιστα, νέα νομοθεσία με νέο γύρο νομιμοποιήσεων παράνομων οικοδομών. Οσοι χτίσουν αυθαίρετα μέσα στο δάσος, μπορούν στη συνέχεια να απαιτήσουν αποζημιώσεις για τη ζημιά από πυρκαγιές.
«Το μόνο που χρειάζεται ένα δάσος που έχει καεί είναι προστασία» σημείωσε ο επί σειρά ετών ερευνητής του Ινστιτούτου Δασικών Ερευνών σε θέματα αποκατάστασης δασικών εκτάσεων, Παύλος Κωνσταντινίδης, Στις περισσότερες περιπτώσεις, σημείωσε ο κ. Κωνσταντινίδης, οι δράσεις καλό είναι να σχεδιάζονται με ιδιαίτερη προσοχή καθώς επιστημονικά δεν κρίνεται αναγκαίο «ούτε έξοδα να γίνονται ούτε άνθρωποι να κινηθούν σε έναν τομέα που δεν είναι της αρμοδιότητάς τους, ενώ και οι πολίτες δεν θα πρέπει να πιέζουν τις αρχές για γρήγορες κινήσεις αποκατάστασης που είναι συχνά χωρίς μελέτη, αποσπασματικές και οδηγούν σε μεγαλύτερη ζημιά από ότι προκαλεί η ίδια η φωτιά». Σύμφωνα με τον κ. Κωσταντινίδη, σημαντικός είναι και ο ρόλος των πολιτών σε ότι αφορά τις επιλογές δόμησης, αφού θα πρέπει ταυτόχρονα με τις όποιες άλλες δράσεις αποφασιστούν στο επόμενο διάστημα, αυτοί να διδαχθούν για το πώς θα ζουν μέσα ή κοντά στο δάσος: «Ο καθένας που πάει να κατοικήσει μέσα ή κοντά στο δάσος θα πρέπει να ξέρει πως είναι πιο επικίνδυνο να ζει σε αυτή την περιοχή, τουτέστιν κοντά σε ένα δάσος, παρά στον δεύτερο ή τρίτο όροφο μιας πολυκατοικίας με βενζινάδικο».
