H Αυτοδιοίκηση είναι όμηρος του κεντρικού κράτους. Τεκμηριωμένα και αδιαπραγμάτευτα. Οσες μεταρρυθμίσεις κι αν έγιναν στα τελευταία χρόνια, η «ακηδεμόνευτη» αυτοδιοίκηση, η «ανεξάρτητη και η ευέλικτη», παραμένει όνειρο θερινής νυκτός. Ακόμα και με τον περιβόητο «Κλεισθένη», που παρουσιάζεται ως η πλέον εκσυγχρονιστική τομή, στην Αυτοδιοίκηση. Φευ!
Αντί να καταφέρουμε, ως κράτος, να δημιουργήσουμε μια αυτοδιοίκηση-εργαλείο, μια αυτοδιοίκηση-βοηθό του πολίτη, έχουμε τόσο πολύ δυσκολέψει τα πράγματα που δημοτικές και περιφερειακές αρχές είναι αλυσοδεμένες στο άρμα του κράτους.
Οποιος μπλέξει με τις δαιδαλώδεις διαδικασίες της γραφειοκρατίας είναι βέβαιον ότι χάνει τον λογαριασμό. Οι αιρετοί, αφιερώνουν περισσότερο χρόνο να συγκεντρώνουν χαρτιά και υπογραφές, παρά να ασχολούνται με τα πραγματικά προβλήματα της αυτοδιοίκησης.
Κι ήρθε ο Καποδίστριας, και τον διαδέχθηκε ο Καλλικράτης, κι ακολούθησε ο Κλεισθένης, και ψηφίστηκαν οι όποιες… μεταρρυθμίσεις, και η Αυτοδιοίκηση στην Ελλάδα εξακολουθεί να κινείται με τον αραμπά.
Ο κάθε δήμαρχος και ο κάθε περιφερειάρχης, είναι επαίτης της εκάστοτε κυβέρνησης… Κι εκεί μπλέκονται περισσότερο τα πράγματα. Για ευνόητους λόγους. Εκεί πλέκονται τα κόμματα, τα χρώματα, ο μεν και οι δε, οι ημέτεροι και οι υμέτεροι και αντε τρέχα, να παρακαλάς δεξιά και αριστερά για εκείνη την έγκριση, για εκείνο το κονδύλι, για εκείνη την υπογραφή και πάει λέγοντας.
Με έναν περίεργο τρόπο η ικανότητα και η αποτελεσματικότητα του κάθε τοπικού άρχοντα, δεν κρίνεται μόνο από την πολιτική που ακολουθεί αλλά και από τις σχέσεις που έχει ή δεν έχει ή μπορεί να καλλιεργήσει με τους… από πάνω. Γιατί οι άλλοι θα είναι πάντα από πάνω.
Προφανώς δεν είναι όλοι οι αιρετοί ανίκανοι, όπως επίσης δεν είναι όλοι ικανοί. Ο πολίτης, αυτό όμως που εισπράττει, είναι μια δύσκαμπτη Αυτοδιοίκηση που κάνει τη ζωή του δύσκολη! Που δεν είναι εκεί όταν την χρειάζεται και που για να συνδιαλλαγεί μαζί της πρέπει να οπλιστεί με υπομονή και… ηρεμιστικά!
Θα πρέπει να βρεθεί τρόπος, ώστε για ζητήματα έκτακτης ανάγκης ή απλά καθημερινά πράγματα να μπορεί να παρεμβαίνει ο δήμαρχος ή ο περιφερειάρχης, χωρίς να χρειάζεται να επικοινωνεί με γραμματείς και φαρισαίους, να παίρνει αεροπλάνα και βαπόρια για να φτάσει στα υπουργεία των Αθηνών και να στέκεται με τις ώρες έξω από υπουργικά γραφεία, να υποβάλει τα… σέβη του, ενίοτε και να χτυπά τα χέρια στο τραπέζι, για να εισπράξει ένα ΝΑΙ. Ή ακόμα χειρότερα, ένα ΟΧΙ. Τότε, ίσως θα μπορέσουμε να ξεκινήσουμε τη συζήτηση για «ακηδεμόνευτη» αυτοδιοίκηση… Επί του παρόντος, ας σφίξουμε καλά τις βίδες του αραμπά. Εχουμε δρόμο ακόμα…
A-τυπος και υπογραμμός: Εχουμε δρόμο ακόμα
