Δεν αγνοώ τα παιχνίδια που παίζονται στα σύνορα της χώρας μας. Ούτε πώς η Τουρκία εργαλειοποιεί, συχνά επικίνδυνα το μεταναστευτικό και προσφυγικό ζήτημα. Αλλά αυτό δεν αλλάζει τίποτα για τις ζωές των ανθρώπων και τον κίνδυνο που αντιμετωπίζουν. Όλα αυτά δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν στις πλάτες τους. Με τις ζωές των ανθρώπων δεν μπορούμε να παίζουμε, είναι αδιαπραγμάτευτες. Και εάν η Τουρκία δεν αναλαμβάνει τις δικές της ευθύνες να προσφέρει υπηρεσίες διάσωσης και αρωγής, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει και η δική μας πλευρά να κάνει το ίδιο. Δεν ξέρω σε ποιον ανήκει η νησίδα στον Έβρο. Αν οι 39 μετανάστες ήταν σε τουρκικό ή ελληνικό έδαφος. Η ανθρώπινη απελπισία δεν γνωρίζει σύνορα. Ξέρω όμως ( από τα πλέον επίσημα χείλη, του υπουργού Μετανάστευσης) πως πέθανε ένα πεντάχρονο κοριτσάκι από τσίμπημα σκορπιού, αβοήθητο μέρες ολόκληρες. Ξέρω όμως στα σίγουρα ότι η Ελλάδα δεν έχει τις ίδιες αρχές με την Τουρκία αναφορικά με το κράτος Δικαίου για να μην μιλήσω για τις ανθρωπιστικές μας παραδόσεις. Και αντίθετα με τους χρήστες των σόσιαλ μίντια, που μπορούν να λένε ότι τους κατέβει, ένα κράτος δικαίου πρέπει να εξετάζει τις καταγγελίες, να ξεχωρίζει την αλήθεια από το ψέμα, να διαλύει τις γκρίζες ζώνες, να ενημερώνει, να πείθει, να αναλαμβάνει δράση ή να ζητά από άλλους να αναλάβουν δράση.
Νησίδες…
