«Βουλώστε το, επιτέλους»

Προσπαθώ ώρες τώρα να γράψω πέντε αράδες, αλλά δεν…
Μπορεί και να το έπαθα από την ιδέα, να παρακολουθώ την συζήτηση στη Βουλή τρεις μέρες για τα προαπαιτούμενα.
Τι να γράψω, όταν κάθε φορά που ακούω κάποιον πολιτικό να μονολογεί, αισθάνομαι την ανάγκη να φωνάξω «Βουλώστε το», «Βουλώστε το, επιτέλους».
Τι μπορώ να πω για τους καρκινοπαθείς που δεν έχουν φάρμακα ή έχουν με το σταγονόμετρο; Τι να πω για τους χιλιάδες ανέργους, τα κλειστά μαγαζιά, τους άστεγους, τι να πω στα παιδιά που Οκτώβρη μήνα ακόμη δεν έχουν δάσκαλο και καθηγητή, τα παιδιά που εξακολουθούν να πεινάνε στα σχολεία, για τα νησιά χωρίς ούτε δείγμα γιατρού για…για… Διαπιστώσεις. Πάλι διαπιστώσεις και μεγαλόστομες δηλώσεις εν μέσω πολιτικού ξεκατινιάσματος στα τηλεοπτικά παράθυρα, στη Βουλή, από πολιτικούς που ξέρουν μόνο να δίνουν παραστάσεις, αλλά όχι λύσεις.
Δεκαετίες τώρα αυτό έκαναν. Έδιναν παραστάσεις. Αυτό αρκούσε για την επανεκλογή τους και δεν έφταιγαν αυτοί. Δεκαετίες τώρα αυτό κάναμε κι εμείς. Παρακολουθούσαμε τις παραστάσεις και χειροκροτούσαμε, γιουχάραμε ή μπιζάραμε Και τώρα; Τώρα που η χώρα έχει ανάγκη από πολιτικούς και πολίτες που μπορούν να προτείνουν, να παρέμβουν, να σχεδιάσουν, να πιέσουν, να ρισκάρουν, τι γίνεται; Κοκορομαχίες και τσιρίδες, συκοφαντίες και ανοησίες σε μια ήδη χαμένη μάχη πολιτικής επιβίωσης. Μασημένα λόγια, ψέματα για το μέλλον, ψέματα για το παρελθόν και το παρόν από ένα σύστημα (όλους εμάς) που στρουθοκαμηλίζει, ελπίζοντας ότι με το κεφάλι χωμένο στην άμμο θα γλυτώσει…