Παρακολουθούσα, για άλλη και χρονιά, ανήμερα της επετείου του Πολυτεχνείου, να παρελαύνουν σε κανάλια, πρόσωπα που μεταμφιέστηκαν με την κουκούλα του «ήρωα».
Των συμβόλων… Των φωνών που ενέπνευσαν κόσμο και κοσμάκη κάποτε. Αυτούς, που περιφέρονται από κόμμα σε κόμμα. Χρόνια και χρόνια κρατικοδίαιτοι. Να μασάνε τα λόγια τους, να συμβιβάζονται, να καταπίνουν λέξεις, να ξεροβήχουν απόψεις.
Τους έβλεπα να καταθέτουν στεφάνια,να τσακώνονται ποιος κατέθεσε πρώτος, μετατρέποντας την γιορτή αυτή σε οργή, σε μια ανεπιθύμητη «ανούσια» μέρα.
Ντρέπομαι που το γράφω, αλλά πιο πολύ ντρέπομαι που τόσα χρόνια το ζω…
Σκέφτομαι, πώς όλες οι μεγάλες στιγμές αυτής της χώρας είναι κινήσεις ασχεδίαστες, αυθόρμητες. Οι σχεδιασμοί και οι οργανώσεις ανήκουν στα κόμματα . Από τη μια αυτά και από την άλλη εμείς, ο λαός που δεν διδάχτηκε ποτέ το μέτρο. Το ένδοξο απώτατο παρελθόν μας είναι μόνο για τα ράφια των ακαδημαϊκών βιβλιοθηκών.
Και το Πολυτεχνείο δεν ζει, παρά μόνο σ’ όλα εκείνα τα όνειρα που αστράφτανε στα μάτια όλων μας. Το Πολυτεχνείο ζει στις καρδιές της γενιάς μου, σαν αεράκι, μια μελωδία και μια φωνή σαν του Ξυλούρη καθαρή.
Παρακολουθούσα, για άλλη μια χρονιά, συλλήβδην να αναθεματίζουν τη «γενιά του Πολυτεχνείου». Ε, όχι λοιπόν κύριοι!Είμαι περήφανη για τη γενιά μου! Είμαι περήφανη για τη γενιά του Πολυτεχνείου που μας άγγιξε. Αυτή που κατηγορούν όλοι.
Εμείς, «του ’60 οι εκδρομείς», που άγγιξε το άγριο πνεύμα του ’73, τις εφηβικές καρδιές μας. Εμείς που ακούγαμε τα Αντάρτικα του Τζαβέλα , δυναμώναμε τον ήχο στο «και συ τι έκανες κυρ Παντελή», μαγευτήκαμε από τον παλμό και το πάθος του Θεοδωράκη, παιδευτήκαμε στην αισθητική του Χατζιδάκι. Εντρυφήσαμε στους Έλληνες ποιητές, ρουφήξαμε το «Καπνισμένο τσουκάλι» με το τσουβάλι, έχρισε ήρωα η ψυχή μας τον Παναγούλη, δεν ξεκόλλησε ποτέ από το μυαλό μας το βλέμμα του Μήνη, πονέσαμε να βλέπουμε την προσπάθεια του Μουστακλή να αρθρώσει μια λέξη. Διαβάσαμε, διαβάσαμε…. Η γενιά μου διάβασε, υπογράμμισε, απήγγειλε, τραγούδησε, ονειρεύτηκε και ερωτεύτηκε πολύ… «Εμείς του ’60 οι εκδρομείς Εμείς, μιας δίψυχης ωδής, παράλογα ανοιχτής, εμείς οι εκκρεμείς…»
Ε… όχι λοιπόν κύριοι!
