Από το 2005 η ημέρα μνήμης θυμάτων τροχαίων ( την Τρίτη Κυριακή του Νοεμβρίου) έχει αναγνωριστεί από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας και τον ΟΗΕ και από το 2011 και από την Ελληνική Κυβέρνηση.
Και από τότε;
Τα συνήθη, με τις κατά καιρούς «παγκόσμιες ημέρες». Τίποτε!
Θεσμοθετήθηκε, για να θυμούνται τα θύματα οι δικοί τους άνθρωποι; Μα οι άνθρωποι αυτοί, δυστυχώς,δεν ξεχνούν, δεν μπορούν να ξεχάσουν.
Το πώς οδηγεί κάποιος στην άσφαλτο είναι σαφώς θέμα παιδείας. Το ότι οδηγούμε μεθυσμένοι, το ότι δεν σεβόμαστε τα όρια ταχύτητας και το ότι έχουμε τα περισσότερα θανατηφόρα ατυχήματα και τους περισσότερους αναπήρους στην Ευρώπη είναι όντως θέμα κοινωνικό.
Η λύση όμως του προβλήματος δεν είναι κοινωνική, είναι απλώς … αστυνομική.
Δεν θα βγει δηλαδή η κοινωνία τα μεσάνυχτα στους δρόμους να αλλάξει μυαλά στους μεθυσμένους και στους ανεγκέφαλους που την έχουν δει οδηγοί φόρμουλας, που σακατεύουν παιδιά και ξεκληρίζουν οικογένειες.
Γι’ αυτό το σκοπό υπάρχει η Tροχαία. Αν κάθε βράδυ κατάσχει διπλώματα, έστω και οι μισοί μεθυσμένοι να μην τολμούν να κυκλοφορήσουν, κέρδος είναι, μέχρι να φτάσουμε στον κανένας μεθυσμένος, εάν το μέτρο συνεχίζει και δεν χαλαρώσει.
40.000+ άνθρωποι, οι περισσότεροι νέοι, χάθηκαν από το 1990 έως σήμερα, στην άσφαλτο και όλοι ήταν κατά την πολιτεία «θύματα φόνου από αμέλεια»…
Μα αν υπάρχουν 40.000+ θάνατοι, (και υπερδιπλάσιοι βαρείς τραυματισμοί) μόνο ατύχημα και αμέλεια δεν μπορεί να είναι. Είναι έγκλημα, αποτέλεσμα ενός συστηματικού εθελοτυφλισμού μιας πολιτείας, ενός κοινωνικού συνόλου, που στο όνομα του κέρδους, του εγωισμού και της επίδειξης, αποδέχεται κάθε χρόνο 1500 θανάτους και θυσιάζει αμέτρητες ψυχές!
Και η κρίση; Είναι πιθανό να αυξήσει τα τροχαία ατυχήματα; Ναι λένε οι ειδικοί :
-Με την αύξηση της χρήσης ψυχοτρόπων φαρμάκων που μειώνουν την ικανότητα οδήγησης και που είναι δεδομένο ότι όλο και πιο πολλοί καταφεύγουν.
Με την αύξηση της χρήσης αλκοόλ που κι αυτό είναι δεδομένο ότι σε περιόδους κρίσεων έχει αυξητικές τάσεις.
Με την ελλιπή συντήρηση των οχημάτων και των ελαστικών, τα οποία χρησιμοποιούνται για περισσότερα χιλιόμετρα από ότι θα έπρεπε.
Με τη μείωση της ήδη περιορισμένης αγοράς παιδικών καθισμάτων ασφαλείας.
Με τη μείωση αγοράς καλών κρανών για οδηγούς δικύκλων.
Με την ελάττωση της αστυνόμευσης, λόγω μείωσης προσωπικού.
Με την αγορά φθηνών αυτοκινήτων, τα οποία έχουν μειωμένη ενεργητική και παθητική ασφάλεια.
Με την πιθανή αύξηση της επιθετικότητας των οδηγών και τη μείωση της προσοχής τους, λόγω εννοιών και δυσκολιών που τους απασχολούν.
Με την αύξηση του αριθμού των επιβαινόντων ανά αυτοκίνητο, τουτέστιν περισσότερα θύματα κατά ατύχημα. Με την ελάττωση των ωρών διδασκαλίας στις σχολές οδήγησης.
Πολύ φοβάμαι, ότι θα συνεχίσουμε να μετράμε νεκρούς, να ανάβουμε κεριά και να χτίζουμε εκκλησάκια στις άκρες των δρόμων. Η ανθρώπινη ζωή δεν εκτιμάται σε όλες τις εκφάνσεις της… Τουλάχιστον, ας προσπαθήσει ο καθένας μας να συνειδητοποιήσει πως δεν είναι «η κακιά στιγμή» που μας φταίει πάντα, αλλά πόσες τέτοιες πιθανές στιγμές περνάνε καθημερινά από μπροστά μας…
