Εγκλήματα φύλου

Η βία σκοτώνει τις γυναίκες, περισσότερο από τον καρκίνο, τα τροχαία, τον πόλεμο. Οι μισές από τις γυναίκες θύματα ανθρωποκτονίας έχουν δολοφονηθεί από νυν ή πρώην σύζυγο ή σύντροφο.
«Εγκλήματα πάθους» έχουμε συνηθίσει να τα λέμε. Δηλαδή ανικανότητας διαχείρισης της ζήλιας ή της οργής που προκαλεί η απόφαση της γυναίκας να φύγει… Ο συζυγοκτόνος του Βελβεντού ομολόγησε ότι σκότωσε τη γυναίκα του γιατί είχε ζητήσει διαζύγιο. Με αφορμή αυτό τα ΜΜΕ μας θύμισαν μερικά τέτοια “εγκλήματα πάθους”. “Εγκλήματα φύλου” ας τα πούμε καλύτερα :
« Ο Λέσι Κλοντ, στη Χαλκιδική, μαχαίρωσε την εν διαστάσει σύζυγο και απήγαγε το ένα από τα δύο παιδιά τους γιατί δεν άντεχε τον χωρισμό. Ιδια ήταν τα αίτια όλων των γνωστών φρικιαστικών εγκλημάτων. 1987. Ο 25χρονος Π. Φραντζής δολοφονεί, τεμαχίζει και πετά στα σκουπίδια τη 18χρονη Ζωή Γαρμανή. 1999. Ο 23χρονος Γ. Σκιαδόπουλος στραγγαλίζει την 30χρονη Τζούλι Σκάλι, βάζει το ακέφαλο σώμα της σε βαλίτσα, την πετά σε λίμνη της Καβάλας και περιφέρεται στα κανάλια κλαίγοντας για την εξαφάνισή της. 2005. Ο 23χρονος Δ. Μουρατίδης στραγγαλίζει την Κική Κούσογλου, 20 ετών, και τη θάβει σε εξοχή της Βέροιας. 2008. Ο 27χρονος Θ. Αρβανίτης σκοτώνει, αποκεφαλίζει την 25χρονη δασκάλα Αδαμαντία Κάρκαλη και περιφέρει το κεφάλι της στους δρόμους της Σαντορίνης. Και δεκάδες άλλων, π.χ. την τελευταία διετία-τριετία, που έχουν περάσει στα ψιλά. Οπως η υπόθεση με τον 35χρονο που κατακρεούργησε με 78 μαχαιριές την 21χρονη φίλη του στην Καστοριά. Τον ταχυδρόμο που πυροβόλησε και σκότωσε τη φίλη του, υπάλληλο των ΕΛΤΑ, μητέρα δύο παιδιών, μέσα στο κτίριο των Ταχυδρομείων στον Πειραιά. Τον επιχειρηματία στη Μυτιλήνη που στραγγάλισε τη γυναίκα του και την έθαψε σε γειτονικό υγροβιότοπο. Τον μεσήλικα στην Πάτρα που έπνιξε τη σύζυγό του στην μπανιέρα, επειδή του είχε ζητήσει να χωρίσουν…»
Οι άνδρες χτυπούν και σκοτώνουν, όχι γιατί είναι πιο δυνατοί, αλλά γιατί θεωρούν την γυναίκα κτήμα τους. Το αίσθημα κατοχής για τις γυναίκες, ανάλογα με το μορφωτικό επίπεδο, κοινωνικό αλλά και θρησκευτικό, οδηγούν σε στερεότυπα , με χαρακτηριστικά που συμπυκνώνονται στη φράση «γεννήθηκες για την καταστροφή», με χαρακτηριστικά «άπιστης», «οφης του πειρασμού», «ανεπρόκοπη νύφη», καθώς και στο γνωστό του περίγυρου «τά’θελε και τα’ παθε». Και δυστυχώς, όσο οι διακρίσεις καλά κρατούν, οι ποσοστώσεις, οι επέτειοι, που κάνει τις γυναίκες να μοιάζουν με ένα εξωκοσμικό είδος, μάλλον κατώτερο , είδος προς εξαφάνιση, κάτι σαν καρέτα-καρέτα, για να χρειάζεται την άπαξ ετησίως μνημόνευση-εορτή και κυρίως τα βαθιά φυτεμένα στερεότυπα, τόσο η βία αλλά και η ανοχή στη βία από τον κοινωνικό περίγυρο, θα οδηγούν όχι μόνον σε μώλωπες αλλά και σε χωράφια-τάφους.