Καθημερινή βαρβαρότητα που εισβάλει βιαίως στα σπίτια μας, μέσα από τα τηλεοπτικά πάνελ. Φωνές, τσακωμοί, αντεγκλήσεις, πανικός! Οχλοβοή χωρίς καμία ουσία και νόημα, χωρίς αρχή, μέση και τέλος. Το κακό έχει παραγίνει τελευταία. Μια ομάδα 15-20 πολιτικών, 3-4 από κάθε κόμμα, εναλλάσσονται πλέον καθημερινά στα τηλεοπτικά πάνελ και μονοπωλούν αυτό που τα κανάλια έχουν βαφτίσει «ενημέρωση», έχοντας άποψη για ότι συμβαίνει. Για την ακρίβεια έχοντας παγιωμένη άποψη για όλα, το μόνο που κάνουν είναι να επαναλαμβάνουν τον εαυτό τους κάθε φορά. Παίρνουν θέσεις μάχης, έτοιμοι να κονταροκτυπηθούν, κάνοντας πάνω κάτω τον ίδιο διάλογο, με τους ίδιους αντιπάλους, καθημερινά. Ατέρμονοι διάλογοι, ατέλειωτοι μονόλογοι, ανεξέλεγκτες κοκορομαχίες, που οι παρουσιαστές των εκπομπών είτε δεν μπορούν, είτε δεν θέλουν να τιθασεύσουν. Με την άνεση μάλιστα που έχουν αποκτήσει από την καθημερινή τους έκθεση στο φακό, οι φωνακλάδες και ευερέθιστοι πολιτικοί, αρχίσουν τον τσακωμό με το καλημέρα. Και αφού χαλάσουν τον κόσμο, ανταλλάξουν σκληρές κουβέντες, φεύγουν μετά το τέλος της εκπομπής μονοιασμένοι και πάνε για καφέ, μέχρι την επόμενη μονομαχία. Πρόκειται για αποκλειστικά ελληνική πατέντα, καθώς πουθενά αλλού δεν υπάρχει αυτό το μοντέλο τηλεοπτικής ενημέρωσης. Και έτσι η εικόνα που παγιώνεται σιγά σιγά στην κοινωνία, είναι πως στη χώρα κυριαρχούν φαφλατάδες πολιτικοί που ξημεροβραδιάζονται στα κανάλια και τίποτα άλλο. Πως δεν υπάρχουν προσωπικότητες με όραμα και με βάθος σκέψης που μπορούν να εμπνεύσουν την κοινωνία, πως δεν υπάρχουν επιστήμονες αφοσιωμένοι στο καθήκον τους που προσφέρουν στον τόπο, πως δεν υπάρχουν δημόσιοι λειτουργοί που στέκονται στο ύψος τους, πως δεν υπάρχουν πολιτικοί που να αγωνιούν για τον τόπο. Όλα έχουν κοντύνει στο μπόι των τηλε-πολιτικών. Σε μια εποχή τόσο δύσκολη και με τόσο σοβαρά γεγονότα, είναι μεγάλη ατυχία όλα αυτά να τα παρακολουθούμε στο μέγεθος που μπορεί να χωρέσουν στην οθόνη της τηλεόρασης.
Καθημερινή υστερία
