Με την υπ΄αριθμ. 48/2014 απόφαση “σταθμό” του Μονομελούς Πρωτοδικείου Ρόδου, προβλέπεται η οιονεί αυτόματη μετατροπή των συμβάσεων ορισμένου χρόνου σε αορίστου, σε ΑΜΕΑ, που εργάζονται δυνάμει συμβάσεων στους ΟΤΑ!.
Το ιστορικό της υπόθεσης έχει ως εξής:
Στα πλαίσια της υπ’ αριθμ. 200064/15.03.2007 Κ.Υ.Α. των Υπουργών Οικονομίας, Οικονομικών Απασχόλησης και Κοινωνικής Προστασίας (ΦΕΚ 430 Β728.03.2007) «Προγράμματα Eπιδότησης Νέων Θέσεων Εργασίας και Νέων Ελευθέρων Επαγγελματιών για την ένταξη στην αγορά εργασίας ανέργων Ατόμων με Αναπηρίες, Απεξαρτημένων Ατόμων ή Νεαρών Ατόμων που βρίσκονται σε κοινωνικό κίνδυνο», που προέβλεπε διάρκεια επιχορήγησης 36 μηνών με την υποχρέωση του εργοδότη να απασχολήσει το άτομο μετά τη λήξη του 36μηνου για άλλους 12 μήνες χωρίς επιχορήγηση, η αιτούσα προσελήφθη από τη Δημοτική Επιχείρηση Καθαριότητας Ρόδου στις 03.12.2007 ως βοηθός λογιστή Δ.Ε., με σύμβαση εργασίας ορισμένου χρόνου, με ημερομηνία λήξης της σύμβασης την 02.12.2011. Πράγματι, η ενάγουσα προσέφερε προσηκόντως τις υπηρεσίες της στην Δ.Ε.Κ.Ρ. καλύπτοντας πάγιες και διαρκείς ανάγκες της επιχείρησης και υπό τις εντολές του προϊσταμένου της Οικονομικής και Διοικητικής Υπηρεσίας της ως άνω επιχείρησης.
Εν συνεχεία η ως άνω επιχείρηση λύθηκε κατ’ εφαρμογή του Ν. 3852/2010 με τη δημιουργία του ενιαίου Δήμου Ρόδου, το δε προσωπικό της με σχέση εργασίας ορισμένου χρόνου (μεταξύ του οποίου και η ενάγουσα) μεταφέρθηκε στο Δήμο Ρόδου δυνάμει της υπ’ αριθμ. 726/26.10.2011 απόφασης του Δημοτικού Συμβουλίου του.
Ο Δήμος Ρόδου, ο οποίος είναι διάδοχος της αρχικής επιχείρησης όπου εργάστηκε η ενάγουσα, συνέχισε να την απασχολεί μέχρι την 03.12.2011, οπότε την απέλυσε δυνάμει της υπ’ αριθμ. 2644/02.12.2011 απόφασης του Δημάρχου Ρόδου.
Στη συνέχεια, δυνάμει της υπ’ αριθμ. 379/2013 απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Ρόδου (Διαδικασία Ασφαλιστικών Μέτρων), ο Δήμος Ρόδου υποχρεώθηκε να αποδέχεται τις υπηρεσίες της ενάγουσας από την 31η Μαΐου 2013 έως και σήμερα.
Επιπλέον, όπως τούτο αποδεικνύεται από τις προτάσεις που κατέθεσε, ο εναγόμενος Δήμος Ρόδου επιθυμούσε και επιθυμεί ακόμη τη συνέχιση της εργασίας της ενάγουσας και μετά την λήξη του ως άνω προγράμματος επιχορήγησης.
Σημειώνεται βέβαια ότι ο τελευταίος αιτιολογεί ότι σταμάτησε να δέχεται τις υπηρεσίες της ενάγουσας θεωρώντας ότι δεν μπορούσε να εξακολουθήσει η εργασιακή της σχέση επειδή ο ίδιος δεν ανήκει στις εταιρίες και τους φορείς που αναφέρονται στο άρθ. 2 παρ. 8 του Ν. 2643/1998 και συνεπώς δεν δύναται να μετατρέψει την σύμβαση της ενάγουσας σε αορίστου χρόνου.
Το δικαστήριο έκρινε ωστόσο ότι η διάταξη του άρθρου 11 του Ν. 3227/2004, στην εισηγητική έκθεση της οποίας αναφέρεται ότι «με τον τρόπο αυτό δίνεται μια ουσιαστική κατεύθυνση για τη διατήρηση των θέσεων εργασίας που δημιουργούνται από τα επιδοτούμενα προγράμματα και διευκολύνονται οι εργοδότες ώστε να κρατούν στην επιχείρησή τους άτομα που δικαιούνται προστασίας και γνωρίζουν ότι μπορούν να είναι παραγωγικά στην επιχείρησή τους», εξασφαλίζει την περαιτέρω προστασία των συγκεκριμένων προσώπων και διαμορφώνει μια κατεύθυνση του νομοθέτη για οιονεί αυτόματη μετατροπή των συμβάσεων ορισμένου χρόνου σε αορίστου, εφόσον ο εργοδότης εκφράσει ρητή βούληση για τη συνέχιση των συμβάσεων αυτών.
Η δε μετατροπή αυτή, δεν προσκρούει στο άρθρο 103 του Συντάγματος ούτε στο άρθρο 21 του ν. 2190/1994, διότι το νομοθετικό καθεστώς που εδράζεται στην αρχή της ανάγκης ειδικής προστασίας των Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες, δηλαδή το άρθρο 21 του Συντάγματος και οι Ν. 3227/2004 και 2643/1998 είναι ειδικοί έναντι των άνω διατάξεων.
Την υπόθεση χειρίστηκε ο δικηγόρος κ. Ηλίας Ζωγραφίδης.
