Ο διάλογος για την συνένωση της κατακερματισμένης Κεντροαριστεράς, μόλις ξεκίνησε. Ή έτσι φαίνεται τουλάχιστον, αν το ενδιαφέρον δεν είναι προσχηματικό, όχι ως προς την ουσία αλλά ως προς τον «μπροστάρη» που θα ηγηθεί της προσπάθειας.
Τα κόμματα που εκφράζουν το κέντρο ή/και την κεντροαριστερά, το κάθε ένα μεμονωμένα, έχει επισημάνει την ανάγκη για επανασύσταση του χώρου (και όxι του ΠΑΣΟΚ) που αν και εκφράζει κατά παράδοση το μεγαλύτερο κομμάτι του ελληνικού λαού, σήμερα αυτό παραμένει πολιτικά άστεγο.
Φαινομενικά, όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί των κομμάτων της κεντροαριστεράς, θέλουν τον διάλογο. Ουσιαστικά κανείς δεν θέλει να κάνει ένα βήμα πίσω, για να δει το κάδρο, να δει το όλον. Να δει ότι πέρα από τα πολιτικά πρόσωπα, μεγαλύτερη σημασία έχουν οι πολιτικές προτάσεις.
Λίγη σημασία έχει αν έστειλε πρώτα την επιστολή η Φώφη ή ο Γιώργος, λίγη σημασία έχει ποιος απηύθυνε την πρόσκληση και ποιος πρέπει να ακολουθήσει, ποιος θα είναι ο «αρχηγός» και ποιοι οι «υπαρχηγοί» της προσπάθειας.
Σημασία έχει, να κάτσουν στο τραπέζι του διαλόγου όλοι όσοι επικαλούνται την αναγκαιότητα για επανασύσταση του χώρου σε αυτή την τόσο κρίσιμη συγκυρία για τη χώρα, και με αμοιβαίες υποχωρήσεις και εντοπισμό κοινών σημείων, τα σκόρπια κομμάτια του παζλ να γίνουν ξανά ένα, ή έστω να ξεκινήσει η σύνθεση του παζλ.
Όπως, πολύ σωστά, επισήμανε ο Γιώργος Παπανδρέου, προκαλώντας ωστόσο αντιδράσεις, από το τραπέζι του διαλόγου δεν θα πρέπει να λείπει ο ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος εκφράζει ένα μεγάλο μέρος του συγκεκριμένου χώρου και τον οποίον στηρίζει ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού. Υπάρχει υγιές κομμάτι στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως υπήρχαν επίσης σάπια παρακλάδια στο ΠΑΣΟΚ, και το αντίστροφο. Όπως κάθε κόμμα έχει το υγιές κομμάτι του, έχει και το «σάπιο», που θα πρέπει να απομακρύνει.
Η δύναμη του ΠΑΣΟΚ, έχει συρρικνωθεί σημαντικά τα τελευταία πέντε χρόνια, το άλλοτε κραταιό κόμμα, σήμερα είναι σκιά του εαυτού του. Παρόλα αυτά, έστω και ασθμαίνοντας, παραμένει εντός του παιχνιδιού, σε αντίθεση με το Ποτάμι το οποίο παρά το ελπιδοφόρο ξεκίνημά του έχει καταποντιστεί, την ίδια ώρα που το Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών του Γ. Παπανδρέου κινείται αργά αλλά δεν εγκαταλείπει την μάχη, η ΔΗΜΑΡ τείνει να εξαϋλωθεί, η κίνηση των 58 έκανε μόνο θόρυβο και εγκατέλειψε τον αγώνα και τόσες άλλες κινήσεις, που έμειναν στα χαρτιά.
Τα πρόσωπα, στην πλειονότητά τους έχουν φθαρεί. Και ο κόσμος της Κεντροαριστεράς κουράστηκε να παρακολουθεί «Ρομπέν των Δασών» να εμφανίζονται και να εξαφανίζονται στο όνομα της διάσωσης της χαμένης τιμής του χώρου. Απαιτούνται άλλες πρωτοβουλίες, ουσιαστικές, που να ξεπερνούν τα πρόσωπα και να εστιάζουν στην πολιτική ατζέντα. Να κάνουν όλοι, “αρχηγοί” και “υπαρχηγοί”, ένα βήμα πίσω. Να δουν το κάδρο και να λάβουν γενναίες αποφάσεις, να βάλουν σε δεύτερη μοίρα το πολιτικό τους τομάρι και να προτάξουν την επανασύσταση και την ενότητα του χώρου της κεντροαριστεράς που, υποτίθεται, ότι υπηρετούν. Μόνον έτσι θα πείσουν για τις αγνές τους προθέσεις και θα δώσουν διέξοδο στους υποστηρικτές της κεντροαριστεράς, που παραμένουν πολιτικά άστεγοι παρακολουθώντας τον χώρο τους να τρώει τις σάρκες του.
Α-τυπος και υπογραμμός: Ενα βήμα πίσω…
